Totaal aantal pageviews

zondag 27 januari 2013

De Lindehof in Nuenen

Op zondag 20 januari mochten we alweer op pad naar een prijswinnaar van Dining with the Stars en deze keer reden we naar mijn absolute favoriet in Nederland: De Lindehof. Het zou gaan sneeuwen en ijzelen en weet ik veel, maar niets kan ons natuurlijk weerhouden. De mannen parkeerden de auto en vanwege de kou wandelde ik alvast binnen, waar ik direct de chef hoorde zeggen ‘daar is Carla’. Nou, van zo’n welkom word ik dus helemaal vrolijk!
Toen we compleet waren kregen we een tafel in de erker en opeens viel mijn blik - dom van me, eerder gewoon niet gezien - op een heel geestig schilderij van Soenil, in prachtige kleuren. Uiteraard kreeg ik een uitleg over alle onderdelen van het schilderij en de toon voor de middag was weer gezet. Wat een gastvrij restaurant is dit toch. Een glaasje champagne wilden we wel. Mij viel op dat het opeens Ruinart was en op mijn vraag waarom dat zo was kreeg ik van de kundige sommelier als antwoord dat meer gasten dit ‘merk’ kennen. Wat ik me kan voorstellen natuurlijk, maar ik vind de Serge Mathieu toch ook wel heel erg prettig. Soenil ving dat natuurlijk weer op en lopende de amuses kwam hij met glazen Serge Mathieu, zo attent!
Direct werd er al een glaasje met de bekende broodsoldaatjes met garnalen en de tandooridip met kerrie neergezet en zoals altijd was dit weer een heerlijk hapje.
Aansluitend kwam de chef zijn bonbon van witte chocolade, bataat, ras el Hanout en chili-espuma brengen en ook die was zoals altijd erg lekker.
Hierna kregen we een schaal met een half bos erin, schitterend van kleur. Erin verwerkt drie hapjes. Links een quenelle van erwtensoep, krokant gemaakt met wat soezendeeg en erop een doperwtencrème, fantastisch van smaak. In het midden een kroepoek van cepes met wat veenbessencompote, ook mooi diep van smaak en een fijne combinatie en rechts een bolletje van pompoen met kerrie en piccalilly. Die laatste vond ik natuurlijk geweldig, fan als ik ben van piccalilly (en kerrie).
Op de hand kregen we vervolgens een crèmetje gesmeerd met kerrie en daarop werd een bonbon geplakt, gemaakt van groene mango en vadouvan, ook geweldig lekker.
Hierna kwam er weer een schitterend hapje. Op een mooi schaaltje kwam een kleurig geheel bestaande uit ijs van gemberbier, wortelcrème met garam masala, gember en foie. Een werkelijk schitterende combinatie vond ik dit.
We waren er nog niet, er verscheen nog een schaaltje met die geweldige rendang erin. Rendang met gefermenteerde witte kool en poeder van miso, een fantastische combinatie!
Het slot van de amuses was een minimalistisch bordje met een sushi van schaaldieren, crème van miso, een crunch van wilde gepofte rijst en chorizo en ik meen een compote van komkommer met papaja en mango. In ieder geval ook al weer erg lekker. Het hield maar niet op! We hadden de wijnkaart bekeken en besloten om eens niet het arrangement te nemen, maar voor wat flessen te gaan. Echtgenoot was benieuwd naar de Ossian uit Segovia, 2010. Een fijne wijn vond ik het. Water, brood, boter en olijfolie van Masia el Altet werd op tafel gezet en ingeschonken en het feest van het menu kon beginnen. Het eerste gerecht was Belgisch Blauw - Eendenlever - Pata Negra. Een gerecht in tweeën.
Op een bord tartaar van Belgisch Blauw met Pata Negra, zoetzure tomaat en structuren van radijs met een schitterend stukje gebakken eendenlever erbij, wat volgens mij weer zo’n attente verwennerij van Soenil is geweest. In ieder geval weer ontzettend lekker. Schitterende tartaar met wat Pata Negra, radijs in allerlei vormen, cressjes, komkommer etc. De gebakken eendenlever was uiteraard perfect gebakken en zoals ik schreef: ontzettend lekker!
In een schaaltje naast het bord kregen we terrine en ijs van eendenlever. De terrine werd omvat door pennywafeltjes. Het ijs van de eendenlever smolt op de tong, zowel door de structuur als door de smaak en eronder lag een crumble van roggebrood. Een absoluut verwengerecht. Iete, de gastvrouw, schonk nog even snel een wijn uit India voor ons in, die perfect paste bij de eendenlever. Nu ken(de) ik helemaal geen wijn uit India, ik wist niet eens dat ze er wijn verbouwen, maar deze was erg lekker. Een Viognier nog wel. Sula Vineyards, Dindori Reserve, Viognier 2012. Vanwege het niet helemaal droge karakter perfect passend dus bij de eendenlever.
We vervolgden met het tweede gerecht. Coquille - ossenstaart - peterseliewortel. Dat alles troffen we uiteraard aan. Erbij een fantastische kalfsjus en natuurlijk nog heerlijke krokantjes erbij, echt een heerlijk gerecht.
In een glas als extra van Soenil erbij een nieuwe vinding van hem: bouillon van sjalot, espuma van aardappel en wat truffel. Pure verwennerij weer en een geweldige smaakcombinatie en ook belangrijk: mooi licht. We gingen door met een extra gerechtje wat we konden kiezen.
Zwezerik - bloemkool - gerookte eidooier. Een mooi bord om te zien met mooie stukjes perfecte zwezerik met diverse structuren van bloemkool en romanesco, topinamboer, jus van boleten en in het midden een prachtige gouden gerookte eidooier, wat natuurlijk een mooie smaakexplosie in de mond opleverde. Ook erbij hazelnootjes, want de combinatie bloemkool/hazelnoot is perfect, aldus de chef, en daarin heeft hij groot gelijk! De Ossian was op, dus we gingen door met een fles Avanthia Godello, ietsjes lichter dan de Ossian, maar ook erg lekker.
Het hoofdgerecht kwam. Duif - gefermenteerde knoflook - zwarte peper. Duif dus met een gekonfijt pootje, mousseline van aardappel en gefermenteerde knoflook, bitterbal van gekonfijte duif, diverse groentjes en sjalotjes, jus met zwarte peper en als extraatje een bakje met zo’n geestig rolletje, wat na het begieten met warm water een vingerdoekje wordt. Heel attent. En een erg lekker gerecht. Perfect klaargemaakte duif natuurlijk en de mousseline had die heerlijke zachte knoflooktoets die je krijgt door het fermenteren. Op de duif nog lekker wat gehakte nootjes, die het geheel compleet maakten.
Echtgenoot en ik wilden eigenlijk wel graag kaas in plaats van dessert en dat was natuurlijk gewoon mogelijk. Iete presenteerde de mooie kaaswagen en we maakten onze keus.
Erbij als garnituur geschaafde peer met amandeltjes en wat stroop, wat zoete moesjes, heerlijke gezouten noten en stroop en ook nog een vruchtenbroodje. Onnodig te zeggen eigenlijk dat het prima kaasjes waren.
Zoon wilde wel graag het zoete dessert. Rode biet - bittere chocolade. Structuren van rode biet en bittere chocolade, zo werd het aangekondigd en precies dat kreeg hij ook. Het zag er prachtig uit en ook zoonlief werd extra verwend door de chef, want ik zag toch echt plakjes truffel liggen. Leuk om te noemen is dat hij eigenlijk niet zo heel weg is van de aardse smaken van biet en truffel - in tegenstelling tot mij -, maar dat hij enorm genoot van dit dessert.
Toen ik hem zo zag genieten, wilde ik eigenlijk ook nog wel een klein, fris dessertje en ik kreeg een mooi klein dessertje bestaande uit rijstepap, diverse structuren van bloedsinaasappel en erop een krokantje van bloedsinaasappel en honing. Een heerlijk, fris en licht dessert. Tijdens het schrijven van de recensie zie ik dus op de rekening dat de chef dit dessert niet heeft gerekend, waarvoor alsnog mijn zeer hartelijke dank. Ik word een beetje verlegen van al die presentjes! We sloten af met uitstekende espresso, waar per persoon een schitterend plateautje met zoete lekkernijen kwam.
Ik herinner me een lolly met gezouten karamel, een klein taartje van Irish Coffee, een bonbon van wortel, sinaasappel en chocolade, een candybar met zeezout en een Mojitolepel met mintvulling. Stuk voor stuk even lekker! Toen ik bij het afscheid nemen ook nog eens het kookboek van Soenil met een geschreven opdracht erin kreeg, wat ik inmiddels verslonden heb, kon mijn middag natuurlijk helemaal niet meer stuk. Diep tevreden verlieten we toen het al bijna donker was De Lindehof, we hebben er weer een geweldige middag gehad en natuurlijk keren we snel weer terug! Nogmaals heel erg bedankt.

woensdag 23 januari 2013

Boreas in Heeze

Op deze 19e januari konden we nog genieten van het Dining With the Starsmenu bij één van de winnaars. Boreas. Nu verbaasde me het helemaal niet dat ze bij de winnaars horen, want het is toevallig ook een van mijn favoriete restaurants. De rit ernaar toe verliep voorspoedig, dus keurig om 13.00 wandelden we binnen. Een allerhartelijkste ontvangst door onder andere de gastvrouw en een fijne tafel bij het raam met zicht op het besneeuwde terras. Het huisaperitief wilden we wel graag, de mousserende witte wijn met de eetbare hibiscusbloem, ik blijf dat een prima vondst vinden.
Vrijwel direct verschenen er drie mooie hapjes. Op een boomstammetje van steen een semifreddo van limoen met haring, ernaast in een schaaltje een luchtige crème van dashi met komkommer en avocado en in het kaviaardoosje met de Boreasopdruk tonijn en soja. Alledrie bijzonder smakelijk. Bij het eerste hapje viel me op dat de haring zuur was en op rolmops leek, wat ik dus erg lekker vind en dat de limoen erg mooi zacht te proeven was. Bovendien was de semifreddo als het ware omhuld door dunne merengue. Heel knap dus weer. Bij het tweede hapje zaten ook nog wat spekjes en een mooie gelei, ook van dashi. Allemaal erg mooi dus. We bekeken de wijnkaart en besloten tot een wijn die we niet kenden, een Domaine Montvac, Mélodine, Vacqueras, Cécile et Jean Dusserre, 2009. Een witte Vacqueras dus, nog nooit gedronken. Een bijzonder lekkere wijn, zo eentje waar wij veel van houden. Water kwam op tafel, plat en bruisend, nog steeds van Hildon hier.
Een tweetal amuses verscheen. In een mooi bakje (alles is hier inmiddels ook van Stockmans) structuren van pompoen met zure room en groene curry, waarover ik kort kan zijn: ontzettend lekker, mooi licht en goed combinerende smaken. Ik vind Nico Boreas vooral heel erg goed (alles is prima in orde uiteraard!) in de zuurtjes, daar werkt hij heel verfijnd mee. Op een glazen bordje ernaast een gepocheerde oester met peer, zuurkool en ijs van gemberbier. Schitterend gedaan weer. Mooie parels van zuurkool, gelei van peer en hoog op smaak zijnd ijs van gemberbier, die alledrie eigenlijk alleen maar de mooie oester ondersteunen en dat is dus wederom erg knap. We vroegen de gastvrouw of een extra gerechtje wellicht tot de mogelijkheden behoorde en dat was geen enkel probleem. We begonnen er zelfs mee.
Weer een gerechtje in tweeën. Op het bord gemarineerde zeebaars met torentjes van een salade van quinoa met kokkeltjes en een zeer fruitige olie en ook nog een gouden schelpje met een heerlijke crème van schelpdieren; op het (erg mooie) schaaltje tartaar van zeebaars met ijsgekoelde limoenolie, zure room, haringeitjes en blaadjes van de Oost-Indische kers. Schitterend om te zien en alweer heel erg lekker. Mooi licht, alle smaken goed herkenbaar en alles uitstekend bij elkaar passend.
Het volgende gerecht waren coquilles. Gebakken en gemarineerd met spekbokking, structuren van bloemkool en een lichtzure saus van augurk. Schitterend gepresenteerd, perfect van uitvoering en wederom erg mooie smaken bij elkaar. Jaren geleden dat ik spekbokking heb gegeten en dus geproefd en ik vond het erg lekker en goed passen bij de mooie zachte coquilles.
We vervolgden met licht gepekelde kabeljauw met schuim van waterkers, diverse groene groentjes en een toets van limoenolie. Wederom een erg mooi gerecht, zowel om te zien als om te proeven. Heerlijk kabeljauw, mooie groentjes en de limoenolie paste er weer prima bij. De nieuwe sommelier, zeer enthousiast ook, presenteerde bij het hoofdgerecht een Griekse wijn uit Thessaloniki, een blend van de inheemse druif en merlot. Een zeer stevige wijn, die wat ons betreft zeker behoefte had aan de toevoeging van merlot.
Erbij het hoofdgerecht. Bresseduif. Een mooi stukje van de borst, het pootje als rillette verwerkt en teruggebracht, peer, sjalot, macadamianootjes, wildjus en een niet gepaneerde bitterbal van en met peer. Alweer een erg mooi gerecht, uiteraard perfect van bereiding en wederom mooi op smaak en prima bij elkaar passend.
Twee van ons, waaronder ik, besloten om het dessert te wisselen met de mooie kaaswagen en op mijn verzoek bracht de sommelier een droge witte wijn. Eentje uit Lugano, Ca’ Lojera, Lugana. Zeker niet onaardig, maar voor ons eigenlijk ietsjes te licht. Er verschenen dessertamuses.
Voor de zoon, die wel het dessert wilde een mooi bordje structuren van appel, waaronder ijs, salie en basilicumgranité. Erg fris en lekker vond hij het.
Wij kregen een kaasamuse. Boerenbrie met vijg in allerlei hoedanigheden. Erg lekker weer en een mooie combinatie. De schitterende kaaswagen werd voorgereden, zoals altijd door de gastvrouw zelf en we maakten onze keus.
Uiteraard erg mooie kaasjes, perfect gerijpt met een mooie uitleg erbij en erbij nog heerlijk brood - diverse soorten - druiven, boter en fruitmoesjes en honing. Alweer erg lekker allemaal.
Het zoete dessert was chocolade (ik meen 86%) met mandarijn en specerijen. Het zag er schitterend uit en zoonlief had het ook in no time opgegeten, dus ik ga er gewoon vanuit dat het hem prima bevallen is.
Waarmee we toe waren aan een goede espresso, waarbij nog een hele rits geweldige lekkere zoetigheden kwam en terwijl we wachtten op de rekening kwam er een tweede espresso met daarbij een mini Magnum van semifreddo van limoen, het kon maar niet op. Het moge duidelijk zijn dat we weer enorm hebben genoten deze middag bij Boreas en dat het terecht tot een van mijn favoriete restaurants behoort.

woensdag 16 januari 2013

Vincent & Paul in Essen

We zouden weer een weekend op stap gaan met vrienden. Deze keer naar Essen, want daar heeft men het Museum Folkwang en in dat museum was tot 13 januari (inmiddels een week verlengd) een bijzondere tentoonstelling: Im Farbenrausch. Munch, Matisse und die Expressionisten.
Allevier wilden we die graag zien, dus de datum was snel geprikt. Een hotel op loopafstand van het museum was ook snel geregeld en we zouden lunchen in het restaurant van het museum, Vincent & Paul. Niet omdat de kaart me nu zo vreselijk aansprak, maar gewoon omdat het makkelijk was.
De reis verliep voorspoedig, parkeren onder het museum ging ook nog, ondanks de al schrikbarend lange rij mensen en we wandelden het restaurant binnen. Een vriendelijke ontvangst in het minimalistisch ingerichte restaurant en we kregen een tafel voor 4.
Na niet al te lange tijd verschenen beide vrienden en we begonnen met een glas wijn. Een Grauburgunder 2011, Weingut Lergenmüller Pfalz. Lekker, maar wel een zoetje op de lippen, dus later vroegen we om een echt droge wijn en de sommelier kwam aan met een fles Verdecchio, waarvan de details me verder zijn ontgaan, maar die schitterend droog was. Water wilden we ook wel, plat en bruisend en we kregen heerlijk water, wat verder overal in Essen werd geschonken. Een mandje stokbrood kwam, zonder smeerseltje en ik geloof ook niet dat er peper en zout op tafel stond. We waren redelijk eensgezind in onze keuzes.
Als voorgerecht namen twee van ons de gemengde salade met Aziatische Caesardressing en gebakken paddestoelen en parmezaan, waarbij ik nog graag de reuzegarnalen wilde en we kregen een nogal gigantische portie sla met een fijne lichte dressing, waarvan me de Aziatische toets wel wat is ontgaan. Ook de parmezaan kon ik slechts her en der ontdekken als een piepklein flintertje. De gebakken paddestoelen echter waren lekker warm en mooi op smaak en ook de garnalen waren prima klaargemaakt. De sla was echter wat teveel voor me, maar echtgenoot bracht uitkomst.
De andere twee tafelgenoten waren benieuwd naar de KalbsTafelspitz mit Frankfurter grüner Sauce (ik schrijf het even in het Duits, omdat we eigenlijk gewoon niet wisten wat het was), met erbij een herfstsalade en croutons. Ze kregen een vitello tonato-achtig bord, wat betekent dat er plakken prima klaargemaakt kalfsvlees lag, afgedekt met flink wat mayonaise-achtige dressing (geen tonijn erin) en erop dus de herfstsalade. Eronder de Frankfurter groene saus en dat bleek een mooie dikke kruidensaus te zijn, gemaakt van verse kruiden en ook die vonden ze erg lekker. De croutons heb ik eerlijk gezegd niet gezien en ik heb er ook niets over gehoord, maar ze waren wel erg tevreden met dit gerecht.
Bij het hoofdgerecht waren de drie mannen zeer eensgezind. Zij kozen alledrie voor de runderstoofpot met rode kool met appel en een aardappelknoedel. Van die knoedel was niemand onder de indruk, die bleef dan ook liggen. Wat we overigens vooraf al wisten, want niemand van ons vindt die knoedels lekker. Het vlees was echter uitstekend en ook de rode kool was mooi op smaak, dus hierover waren ze tevreden. Ikzelf vond het nogal lastig iets te kiezen en ontdekte op de valreep dat men vis van de dag heeft hier. In een saffraan-kerriesaus en met gemengde groenten.
De vis van de dag was deze dag volgens mij rode mul en ik kreeg een mooi kleurig bord met drie fileetjes, die goed gebakken waren met eronder flink wat gemengde groentjes in een naar mijn smaak iets te flauwe saffraan-kerriesaus. De kerrie had wel wat ruimer aanwezig mogen zijn. Maar: best een aardig gerecht. De rij voor de ingang van het museum was inmiddels gigantisch, maar het leek redelijk snel te gaan. Nadat we nog een goede espresso hadden genomen gingen ook wij in de rij staan, maar toen stagneerde de boel - het restaurant was overigens wel zo vriendelijk om warme koffie en chocolademelk en ook Glühwein langs te brengen - en na anderhalf uur hadden we er genoeg van en vervoegden we ons in het hotel. Daar had een medewerker de uitstekende tip om tegen 18.00 kaartjes te gaan kopen voor de zondag, wat we hebben gedaan, zodat we zondagochtend bij opening van het museum hebben kunnen genieten van de tentoonstelling.

dinsdag 15 januari 2013

Hof21 in Bergambacht

Met mijn vorige recensie over Hof21 had ik bij eet.nu een bon gewonnen ter waarde van 35 euro. Het leek me een leuk idee om die te gaan verzilveren met de jongste zoon, want hij werkt in de weekeinden en gaat komend weekend twee mooie lunches missen.
Hij had er wil zin om met zijn moeder te gaan lunchen, maar wilde wel graag van de grote kaart kunnen kiezen. Bij reservering bleek dat geen punt en zo gingen we deze vrijdagmiddag naar de brasserie.
Een allervriendelijkste ontvangst, de jassen werden keurig aangenomen en we mochten een tafel kiezen. Nu was het best fris, dus we kozen lekker een tweetje naast de open haard. Met zicht op onze eigen kerk (daar wonen we achter). Een Ice Tea voor zoon, voor mij een witte wijn, dezelfde als de vorige keer. Een Haut Martin uit de Gascogne. Een lekkere, frisse blend, goed te drinken, zeker bij een lunch.
Een karaf water is hier ook geen punt en er verscheen een plank met versgebakken brood en wat (nep)boter. Jammer, want een rondje gezouten boerenboter is eigenlijk toch gewoon lekkerder. We maakten onze keuzen en na enige tijd kwamen de voorgerechten.
Voor zoon de carpaccio. Dun gesneden ossenhaas met pijnboompitten, basilicumcrème, gerijpte kaas en kruidensla en hij was er tevreden over. Ikzelf wilde deze keer graag de zalmtartaar.
Tartaar van verse zalm met zoet/zure komkommer, gepocheerd kwartelei en saffraancrème. Een rondje gehakte zalm met snippers ui en bieslook kreeg ik. Ernaast een toef gemengde sla met twee repen gemarineerde komkommer en op de zalmtartaar nog een gepocheerd kwarteleitje en wat saffraancrème. De smaken waren goed, maar het geheel was te koud. Iets langer op temperatuur laten komen lijkt me eerlijk gezegd wel gewenst.
Na enige tijd kwamen de hoofdgerechten. We waren eensgezind geweest. Allebei de tournedos. Zoon met champignonsaus, ik met stroganoffsaus. Beiden kregen we een vierkant bord met daarop het stuk vlees. Nu hadden we allebei gevraagd om medium, maar die van zoon was geheel doorbakken en die van mij had her en der nog enkele roze plekjes, maar was dus eigenlijk ook te ver.
Dat vonden we jammer. Zoon vond de champignonsaus lekker en ik was erg te spreken over het aardappeldriehoekje wat erbij lag. Ook de puree van zoete aardappel vond ik lekker. De rode kool vond ik persoonlijk iets te beetgaar, ik heb die graag ietsjes zachter en een appeltje erdoor vind ik ook prettig. De stroganoff was aardig. Er kwamen ook nog vier bakjes met in de ene frietjes, in de andere gebakken aardappelparten in de schil, in de derde gewokte groentjes en een bakje met mayonaise.
De frietjes waren goed, de gebakken aardappelpartjes vonden we minder, de groentjes waren mooi beetgaar maar wel erg heftig gekruid, zodat je die eigenlijk niet bij het vlees kon eten, want dan viel de smaak van het vlees weg. We hebben normaliter geen enkel probleem met oosterse smaken, maar dit was te. Als dessert tenslotte kozen we allebei voor de Dame Blanche.
Op Stalenburgers wijze. Dat betekent hier drie bollen vanille-ijs op geschaafde amandelen, advocaat en chocoladesaustrepen. Erbij een bakje met warme chocoladesaus en een toef slagroom met in ons geval een framboos en bosbesjes. Lekker allemaal, vooral de warme chocoladesaus. Ook hier weer een klein puntje van kritiek: serveer echte slagroom in plaats van slagroom uit een spuitbus. Kleine moeite, groot verschil in smaak. Na het betalen van de rekening, waar keurig de 35 euro van werd afgetrokken, verlieten we toch tevreden Hof21. Op enkele verbeterpuntjes na was het ons goed bevallen.

donderdag 10 januari 2013

Le Coq aux Champs in Soheit-Tinlot

De dag na Kerst zouden we uit eten gaan, het liefst een lunch. Gelukkig had le Coq aux Champs in Soheit-Tinlot nog een tafel voor 4 vrij, dus na een mooie rit door de Ardennen bereikten we het restaurant. Heel veel auto’s stonden er geparkeerd. Via de tuin liepen we naar de ingang, waar de deur voor ons open zwaaide.
Een vriendelijke ontvangst en een schitterende ruime vierkante tafel naast de open keuken kregen we. Het was een genot om de koks te zien werken in de zeer schone keuken, waar heel rustig en heel gedisciplineerd werd gewerkt. Het restaurant was geheel gevuld en dat op een donderdagmiddag.
Vandaar dus alle auto’s buiten. Een wagen vol met flessen bubbels werd voorgereden en we maakten allevier onze keus. Lekkere champagne was, helaas is de naam me ontgaan. Erbij direct een drietal amuses.
Als eerste op een mooi oranje plateautje een glaasje met een soepje met parmezaan, nootjes en saffraan, erg lekker en mooi hoog op smaak.
Op een wit rond bordje per 2 personen een cromesquis met foie gras. Geweldig hoe zo’n cromesquis altijd zo mooi plopt in je mond. De foie gras was heerlijk en het omhulsel was mooi krokant, erg lekker dus.
Tot slot een oeuf en cocotte met structuren en crème van bloemkool en bovenop wat bieslook en krokantje spekjes. Ook erg lekker en gepresenteerd in een mooi groen plateautje. Leuk hoe men hier met kleuren speelt op de tafels. We bekeken de kaart en het menu en besloten tot het vijfgangenmenu, inclusief een wijnarrangement voor drie. Water wilden we ook graag, plat en bruisend en er verscheen nog een amuse.
In een mooi bord wat champignons, kruiden en kruim van spek met aan tafel geschonken consommé van paddestoelen. Een erg mooie bouillon was het, mooi hoog op smaak, er was truffel in verwerkt en alles combineerde mooi met elkaar. Een erg fijn begin en prettig licht ook. Broodjes werden gebracht, we konden kiezen uit twee soorten olie - koolzaadolie en olijfolie, boter en peper en zout stonden al op tafel. De eerste wijn werd ingeschonken. Le Rocher des Violettes, 2010, Touche-Mitaine, Xavier Weisskopf, Montlouis. Een zeer prettige Chenin Blanc uit het Loiregebied.
Het eerste gerecht volgde. Coquilles. Coquilles met brioche, champignons, nootjes en gember. Ontzettend lekker vond ik dit gerechtje. In het midden een met boter volgezogen rondje brioche, ernaast twee perfect gebakken coquilles, op de brioche de gehakte nootjes met wat gember erbij en de goudkleurige (!) champignonnetjes vervolmaakten het geheel. Ik had al gezien aan de boterberg in de keuken dat men hier ruimhartig omgaat met boter in de gerechten en ik moet zeggen dat dit me bij dit gerecht erg beviel. Verrassend lekker! Bij het tweede gerecht werd de wijn doorgeschonken en hij paste ook prima bij de langoustine.
Twee perfecte langoustines met aardappelmousseline met flink veel citroen en behoorlijk wat groene kruiden kregen we en in de mousseline zaten heerlijke oesters (Gillardeau) verstopt. De langoustines waren heerlijk zoet, de oesters heerlijk zilt en de mousseline erg prettig licht. Een erg mooi gerecht vond ik het. De volgende wijn was een Crozes Hermitage les Pitchounettes Blanc, le Domaine de Lucie. Ook een erg prettige wijn!
Het derde gerechtje was tarbot. Geen tong, zoals het menu aangaf, maar dat was al keurig gemeld toen we de kaarten kregen, maar tarbot dus. Tarbot met gerookte en gebakken sjalotjes, saus en schuim van aardpeer. In al zijn simpelheid, maar door de perfecte bereiding wederom een erg mooi gerecht wat prima paste bij de perziktonen van de wijn. De rode wijn werd ingeschonken. Een Saint Antonin, Faugères, Lou Cazalet. Een mooie volle Languedocwijn.
Hij ging perfect samen met het hoofdgerecht. Reekalf. Reekalf met diverse wintergroenten, een krokantje van het een of het ander en een zeer ingekookte saus. Sauce Grand Veneur noemde men het, maar ik vond het meer smaken naar een ver ingekookte rode wijnsaus, die overigens bijzonder smakelijk was en uitstekend samenging met het heerlijk malse vlees. We waren toe aan de desserts en de sommelier schonk een Viognier Gourmand in. Een zeer verrassende en mij tot nu toe onbekende prettige dessertwijn.
Het eerste dessert was appel. In een mooi schaaltje lag eerst een crème van nougat, daarop gekonfijte stukjes appel. Daar weer op een quenelle sorbet van appel en het geheel werd afgedekt door een gebakken plakje appel met nootjes. Erg lekker en heerlijk fris.
Het tweede dessert was een interpretatie van de chef van het bos. Rood fruit, sorbet van cassis en chocolade in de vorm van een gelei troffen we aan. Het rode fruit en de sorbet vond ik erg lekker, de gelei van de chocolade kon me minder bekoren, dat vond ik lillerig en eigenlijk gewoon niet lekker. Het kruim van de chocolade dan weer wel.
Het laatste dessertje was een sorbetje van lavendel. Gepresenteerd in een leuk klein wit bekertje en mooi van kleur. Een fijne afsluiting van de dessertjes vond ik het.
We sloten de maaltijd af met uitstekende espresso, waarbij een heuse dessertwagen werd voorgereden, waaruit we onze keuzen konden maken. Allemaal heerlijke dingen lagen erop, dus we konden ons deze keer slecht inhouden en ook ik koos maar liefst vier snoeperijtjes uit. Na het betalen van de rekening verlieten we zeer tevreden dit bijzonder gastvrije restaurant, waar ondanks de boterberg in de keuken toch heel prettig licht wordt gekookt.
Een verwenrestaurant, jammer dat het zo ver bij ons vandaag ligt, want ik vind het een bezoek waard.