Totaal aantal pageviews

zaterdag 29 december 2012

Inter Scaldes in Kruiningen

Dit eerste weekeinde van december was een waar culinair weekeinde, want na de geweldige maaltijd bij Hertog Jan zouden we gaan lunchen in Kruiningen. We maakten een korte stop in Sluis, waar we weer een bezoek brachten aan de slijterij van Het Slijterijmeisje i.c. Petra. Deze keer was ze er wel, dus we babbelden even wat, ze liet ons - vooral echtgenoot dan, want ik hou er echt niet van - wat mooie whisky’s proeven, we kochten er wat en vinden de winkel nog steeds een aanrader. We reden door naar Kruiningen, uiteraard naar Inter Scaldes, waar we keurig om 13.00 arriveerden. Een van de dames kwam ons weer bij de auto tegemoet en leidde ons naar binnen, waar we een zeer hartelijk onthaal kregen van onder andere de gastvrouw. Een fijne tafel in de geheel gevulde serre kregen we, later zag ik dat ook de ruimte waar een gezelschap kan zitten geheel gevuld was, dus een drukke middag. Het was dan ook het weekend van Dining with the Stars. De jeugdige en zeer kundige sommelier herkende me van de vorige keer en ik feliciteerde hem met de finale in 2013 van de Copa Jerez. Ik vertelde hem dat we de avond ervoor bij zijn concurrent voor de Copa hadden gegeten, wat blijkbaar een nieuwtje was voor hem, leuk dus. Champagne kwam er uiteraard. Deze keer van Legras & Haas, waarbij hij een hele uitleg gaf, maar helaas ben ik de details ervan kwijt. In ieder geval was hij erg lekker. Inter Scaldes gaat trouwens een geheel eigen champagne voeren, de sommelier zou de week erna naar het Champagnegebied vertrekken
Drie schitterende hapjes kwamen. In een ovaal bakje een rillette van witvis met een krokant koekje met kerrie aan beide zijden en Tosazu gelei, in een vierkant bakje gelei van tomaat met kruidig kruim van maanzaad en krokant rolletje van thee en op een lepel een rolletje biet gevuld met eendenlever met ook een lekker krokantje en wat chutney erbij. Een heerlijk begin weer. Nadat we besloten hadden om niet het wijnarrangement te nemen, maar een fles van onze geliefde Saint Romaine - Vieilles Vignes, Domaine de Bellene 2009, kwam ook water, brood en dergelijke op tafel.
En een amuse. Eentje die ik al eens had mogen proeven, maar echtgenoot nog niet, dus erg leuk. De schitterende Caprese 2012 - Pointillisme! Voor ons helaas niet in die prachtige piramide, maar in een ander mooi schaaltje en wederom stond ik versteld van de diepe smaken. Ook echtgenoot was onder de indruk.
Het eerste gerecht kwam. ‘Ying - Yang’ (vis - vlees). Peking, popcorn, cacao, zeetong, tomaat. Fantastisch gewoon, want de combinatie crème van pekingeend met erop crème van popcorn vond ik de vorige keer al geweldig, deze keer vond ik hem zo mogelijk nog lekkerder. In het andere kommetje een gelei van tomaat met geleitjes van komkommer en ook nog gelei van truffel. Ook een fantastische smaakcombinatie, waarbij ook de zeetong goed te proeven bleef, bijzonder knap!
We vervolgden met Schaal - Schelp. Langoustines, komkommer, basilicum, scheermes, gemoute gerst, eikels, chicorei en vijg. Dit gerecht was overigens uit te breiden met kaviaar, maar dat hebben we niet gedaan deze keer. Op het bord de langoustineplakjes met een soort dikke crème waarin komkommer verwerkt was en wat geleitoefjes die flink naar basilicum smaakten. In een kopje de combinatie van gemoute gerst, eikels chicorei en vijg, waarbij voornamelijk de chicorei de hoofdrol speelde, want het geheel smaakte ernstig naar mokka. Onderin overigens nog geweldig schattige, piepkleine tuinboontjes, heerlijk!
Het volgende gerecht was een zeer aangename verrassing. We kregen namelijk een extra gerecht aangeboden door het echtpaar Brevet! Een prachtig en ontzettend lekker stuk tong met een jus van gerookte boter, crème van knolselderij, een heerlijke vinaigrette (ik proefde verschillende soorten olie dacht ik) en heel fijngesneden bieslook. Fantastisch gewoon en ook zo ontzettend vriendelijk! Ik was er een beetje confuus van, wat bijzonder aardig vond ik dit! Nadat we van deze verrassing bekomen waren gingen we door met het menu.
Rogvleugel. Twaalf condimenten, vleesjus, wortel, sinaasappel, yuzu. Een schitterend stuk rogvleugel kregen we, geheel ingesmeerd met dus twaalf verschillende specerijen en dat was goed te proeven, werkelijk een fantastische smaakbeleving vond ik het. Erbij heerlijke vleesjus, die ook geweldig goed combineerde, wat aardappelmousseline, wat crème van wortel met sinaasappel en waarschijnlijk ook de yuzu en ook nog een cannelloni van en met spitskool. Echt een uitstekend gerecht. Het dessert was in aantocht en ik wilde nog wel een glaasje dessertwijn. Dat werd een erg prettig glas Vert de l’Or van Chateau Baumard.
Het dessert zelf was Reliëfconstructie. Chocolade Grand Cru Caraibe 66%, ‘ile flottante’, ananas, Champagne, kerrie ijs. Op het bord de chocolade die geweldig ‘klef’ (excusez le mot, maar het dekt wel de lading en is zeer positief bedoeld) was, erbij de gebrande ananas en de interpretatie van de chef van de Ile Flottante, waarop geleitjes lagen van champagne. Bijzonder lekker! In een glas ijs van kerrie met een koekje met kerrie, ook een zeer bijzondere (en lekkere) smaaksensatie.
We sloten af met uitstekende espresso, waar nog een heel plateau met snoeperijtjes kwam en diep tevreden verlieten we Inter Scaldes. Zoals niet vaak genoeg gezegd kan worden: een restaurant om keer op keer op keer te bezoeken!

woensdag 19 december 2012

Hertog Jan in Sint Michiels-Brugge

Na het licht teleurstellende visje bij de Fiskebar reden we door naar Oostkamp bij Brugge, waar ons zeer comfortabele Van der Valk hotel gelegen is. We checkten in en waren verbaasd over de uiterst ruime en heel prettige kamer die we kregen. Fantastische bedden en een heerlijk ruime badkamer en verder alles wat we ons maar konden wensen. Na een kleine rustperiode fristen we ons op en gingen ons nog wat vermaken in de bar. Tegen half 8 kwam de taxi voorrijden die ons fijn voor de deur van Hertog Jan afzette.
De deur zwaaide open, de ontvangst was allervriendelijkst en we kregen een fijn tweetje naast de open keuken, zodat we de hele avond konden genieten van de rust en discipline in de mooie ruime keuken. Erg leuk om de borden zo te zien opmaken. We begonnen met een bodempje water wat gereinigd was door steentjes, net als de vorige keer, waarna we doorgingen met een glas champagne, nog steeds van André Clouet hier, een zeer prettige champagne. Het eerste hapje kwam vrijwel direct.
Een absoluut plaatje om te zien weer. In een cilinder een prachtig rood ananassaliebloemetje, gevuld met onder andere gerookte paling en sesam. Heerlijk! Het tweede hapje volgde - ik hou van het tempo wat ze hier aanhouden. Niet te snel, maar zeker ook niet te langzaam, gewoon prettig en je kunt merken dat er een uitstekende communicatie is tussen de zwarte en de witte brigade, erg prettig -
een krokantje van polderaardappel met crème van gerookte aubergine en miso. Ook bijzonder smakelijk, vooral het krokantje vond ik heerlijk. Het derde hapje was een bekende voor ons, wat hem overigens niet minder smakelijk maakte, want ook dit was weer geweldig.
De merengue van passievrucht gevuld met ganzenlever en een krokantje van Coca Cola eronder. Fantastisch gewoon. Wat zo knap is aan al die mooie hapjes hier is dat de smaken vrij laat los komen in de mond, maar dan een hele tijd blijven hangen, geweldig knap! De champagne werd nog eens bijgeschonken en we vervolgden met het vierde hapje, ook een bekende, hoewel de smaaksensatie deze keer weer geheel anders was, wat natuurlijk te maken zal hebben met het seizoen.
De avocado met het poeder van tomaat en fleur de sel en de aan tafel bijgedruppelde huisolijfolie. Ook alweer bijzonder smakelijk, het poeder van de tomaat smaakte deze keer zuriger dan de vorige keer, toen was hij zoeter, maar ook deze combinatie paste wonderwel bij elkaar. De sommelier - niet Joachim, maar een andere, ook zeer kundige jongeman - herkende ons van de vorige keer, hij wist zelfs nog waar we toen zaten en er ontstonden in de loop van de avond erg leuke gesprekken over de wijnen.
Het volgende hapje waren Zeebrugse garnaaltjes met een mimosa van hoeve-eitjes en een saus van sla en verder nog een krokantje van brood. Afgedekt met schuim van het een of het ander (is me even ontgaan). Fantastisch hoog op smaak, vooral de saus van sla verbaasde me, ongelofelijk vol van smaak was die. Weer een schitterend hapje dus.
We gingen door met de varkenskop met krokant gemarineerde groentjes en de crème van linzen. Niet alleen fantastisch om te zien, maar ook geweldig licht en fris. Absoluut heerlijk dus alweer.
We sloten de parade van hapjes af met die verbazingwekkende combinatie van aardappelmousseline met koffie en vanille en geschaafde mimolettekaas. Onparlementair gezegd kun je me hierin begraven. Wat een fantastische combinatie van smaken is dit toch, werkelijk een kunststuk! De eerste wijn werd ingeschonken, een Montlouis "Clef de Sol" 2010 Damien Delecheneau - Domaine La Grange Tiphaine, zo’n fijne Chenin Blanc uit het Loiregebied. Het gerecht volgde snel erna.
Een plaatje alweer om te zien en ook weer fantastisch van smaak. Rauwe coquilles, aardappelkrokantjes, rammenas, licht gerookte haringeitjes, aardpeer, dunne plakjes sjalot in olie gestoofd, rundermerg en aan tafel afgemaakt met een lichte olie van curry. Zoals gezegd, fantastisch van smaak, die wederom prettig lang in de mond blijft. De volgende wijn was een Viré-Clessé uit de zuidelijke Bourgogne, een Pierrette et Marc Guillemot-Michel Quintaine 2010 en die was zeer prettig.
Het gerecht was blauwe kreeft met crème van passievrucht, tonkabonencrème, warme jus van kreeft met cacao, zure sjalotjes eronder en een schuim van tonkabonen er nog op. Alweer een absoluut geweldig gerecht, vol van smaak, uiteraard perfect van bereiding en wederom erg mooi om te zien. Vooral de relatieve eenvoud van de zure sjalotjes vonden we ontzettend goed gevonden en het tekent ook wel dit restaurant, omdat ze met eenvoudige ingrediënten de meest prachtige smaakcombinaties maken. De sommelier wilde het volgende glas inschenken, een Acustic uit Spanje, maar toen hij me hoorde zeggen tegen echtgenoot dat we die laatst ook hadden bij Het Gebaar, ging hij een andere fles halen. Dat vindt hij zelf ook erg leuk overigens, het is echt een verwentype, ideaal dus wat ons betreft. Het werd een Wittmann Riesling Trocken 2010, die we ook al kenden van Monkey’s West, maar die we toch wel graag wilden, omdat we die zo ontzettend lekker vonden.
Erbij alweer een geweldig gerecht. Gerookte Wagyurolletjes, bijzonder hoog op smaak en echt ontzettend lekker. Erbij diverse wortelvarianten en een fantastische crème van ansjovis met precies de juiste zoutbalans. Wat een ongelofelijk lekker gerecht was dit zeg! De wijn die nu werd ingeschonken was er eentje van Sardinië, een Dettori Bianco. Een fijne frisse wijn.
Het gerecht erbij was het fameuze groentengerecht, deze keer met wintergroentjes. Behalve de meest mooie groentjes ook natuurlijk kruiden erbij. Geen bloemetjes deze keer, die bloeien nu eenmaal niet tot nauwelijks in de winter. Erg lekker vonden we de verschillende knolletjes, wortels en bietjes. Bij het volgende gerecht liepen onze wijnen en gerechten uiteen vanwege de allergie van echtgenoot voor knolselderij. Hij kreeg een glas Trinchero Barbera d’Asti 2007 ingeschonken, die hem uitstekend beviel en ik kreeg een glas Prazo de Roriz, 2009, Douro, die me ook erg goed beviel.
Echtgenoot kreeg een stukje eend met tamarinde, pompoen en beurre noisette met ook nog de krokante billetjes van de eend en gelei van aubergine en hij was zeer te spreken over zijn uitstekend klaargemaakte gerecht. Onnodig eigenlijk om te zeggen dat het bord er weer schitterend uitzag.
Ik kreeg krokante varkenspoot met knolselder, eekhoorntjesbrood en geschaafde truffel. Prachtig op smaak weer, maar wel heel erg machtig. Ik heb ook niet alles op gegeten want er zouden nog dessertjes komen ook. Maar lekker was het zeker, het enige puntje van kritiek zou kunnen zijn dat de cilindertjes van knolselderij naar mijn smaak iets te al dente waren. Joachim kwam even gedag zeggen en we hebben het even kort gehad over de plannen van de verbouwing van de boerderij, leuk om al het enthousiasme te horen en prettig dat al hun plannen door kunnen gaan. De dessertwijn was een Seewinkel Beerenauslese 2008, Velich Apetlon. Een prettige dessertwijn.
Het eerste dessertje wat verscheen was ananas met chocolade (eromheen), sorbet van kokos en een jus van pinacolada met chili. Een heerlijk fris dessert en we proefden in de chocolade die om de ananas zat ook nog duidelijk kerrie. Allemaal smaakjes waar ik in ieder geval veel van hou.
Het tweede dessertje was muskaatpompoen met chicorei en mandarijn. Flinterdunne plakjes pompoen lagen er op het bord met de chicorei, er tussen heerlijke karamel en het werd omgeven door een jus van mandarijntjes. Alweer een fantastische smaakcombinatie.
We eindigden de dessertjes met zo’n mooi bordje met allemaal bolletjes, wat ik me nog herinnerde van de vorige keer. Bolletjes yoghurt, chocolade en hazelnoot en ook dit was ontzettend lekker. We waren inmiddels wel toe aan espresso en daarbij kwamen ook weer de meest fantastische snoepjes.
Ik kijk wel even welke foto’s ik precies kwijt kan, maar we kregen allereerst torentjes van chocolade met sesam, ponzu en szechuanpeper, daarna makarons van witte chocolade en rolletjes met een heerlijke vulling en alsof het niet op kon ook nog een schaaltje met mousse van yoghurt met zoethout en een karamel erop en nadat we onze Limoncello op hadden gedronken kwam er nog een bordje met erop fantastische ‘valse drop’.
Een absolute dropsmaak had het, maar het was zeker geen drop. Hierna waren we volledig voldaan en nadat we de rekening hadden betaald lieten we ons weer per taxi naar het hotel rijden, waar we nog even nagenoten van de fantastische maaltijd.

donderdag 13 december 2012

De Fiskebar in Antwerpen

We moesten nog wat Sinterklaasinkopen doen en echtgenoot moest een nieuwe voorraad whisky hebben en dat lukte allemaal fantastisch. Zo fantastisch dat we rond half 1 op de ring van Antwerpen reden. ‘Lunchje bij de Fiskebar?’ stelde ik voor en dat was best. Bij aankomst liep ik even naar binnen om te vragen of er nog een tweetje beschikbaar was en die was er, mits we om 15.00 weer weg zouden zijn. We wilden alleen maar even een visje eten, dus dat zou zeker het geval zijn.
Parkeren is geen probleem hier op het Zuid en we begonnen met een glaasje Rueda. Best veel wijnen per glas hier, leuk. De stoelen zitten overigens abominabel en het is toch ook wel aan de krappe kant allemaal.
We bekeken de schoolborden. Aan de ene kant de ‘gewone’ gerechten en de wijnen, aan de andere kant de suggesties. Ik wilde graag de St. Jacobsvruchten met truffelrisotto en parmezaansaus. Echtgenoot wilde dat eigenlijk ook, maar er was nog maar 1 portie beschikbaar, dus koos hij voor de zeewolf met truffelrisotto, spinazie, kerstomaten en limoenmousseline.
Een mandje brood verscheen met lekkere kruidenboter en het duurde een tijdje voordat de gerechten kwamen. Bij het eten wilden we wel een glaasje Gruner Veltliner.
Op het bord van echtgenoot lag een flink stuk zeewolf met een vrij zware limoenmousseline, waarin de limoen eigenlijk nauwelijks te proeven was. Erbij wat spinazie met in stukjes gesneden kerstomaatjes en een rondje niet geheel gare truffelrisotto. Echt tevreden was hij niet, hoewel we uiteindelijk concludeerden dat het nét kon.
Op mijn bord lagen 6 goed gebakken coquilles, die overigens wel wat korreltjes zout hadden kunnen gebruiken, met in het midden dezelfde ongare truffelrisotto en helaas allemaal strepen balsamico, wat ik helemaal niet wil eten, waarop dan weer het parmezaanschuim - want een saus was het niet - lag. De parmezaansmaak was ver te zoeken, dus eigenlijk waren alleen de coquilles goed. Lichtelijk teleurstellend dus. We sloten af met een goede espresso en vervolgden onze weg in de zekerheid dat we ‘s avonds een stuk beter zouden eten. Op zich vind ik nog steeds niets mis met de Fiskebar, maar je zit er niet lekker, het is er rommelig en de kwaliteit vond ik deze keer te wensen over laten.

zondag 9 december 2012

Da Vinci in Maasbracht

We pikten Ole op op station Echt, waar hij naartoe was gereisd uit Maastricht en reden naar ons enigszins gedateerde hotel in Thorn, mooi gelegen tegenover de verlichte abdij. We fristen ons op en hebben nog wat zitten kaarten in de lounge en zo tegen half 8 reden we naar Maasbracht, waar ik een tafel had gereserveerd bij Da Vinci. Beluga, De Leuf en Slagmolen waren helaas complet deze avond.
Parkeren kon niet meer voor de deur en we wandelden binnen, terwijl de deur gastvrij voor ons werd opengehouden. De jassen werden aangenomen en we werden naar een tafel voor vier in de lounge, in het nieuw aangebouwde gedeelte geleid. Veel glas, veel staal en zicht op de keuken.
Een aperitief wilden we wel, champagne voor ons allevier, van Moët & Chandon van het blauwe label hier. Vrijwel direct verscheen er een bakje met zonnebloempitten en gemarineerde olijven op tafel en na enige tijd kwamen er langwerpige bordjes met drie hapjes.
Aan een stokje een gelei van kardemom en kweepeer, een kroepoek van soja met bieslook en een marshmallow van bier met kriek (heren Bok) en kruiden. Lekkere hapjes, vooral de kroepoek vond ik erg lekker.
Ook kwam er een schaaltje waarin vier ijshoorntjes van filodeeg stonden, gevuld drie keer bloemkool en hazelnoot, ook smakelijk. Ondertussen bekeken we de kaart. Men heeft een aantal mogelijkheden hier, allen gebaseerd op Margo’s Meesterlijke Menu. Een Culinair Arrangement bestaande uit 5 gangen, incl. aperitief, wijnen, water en koffie met friandises en Margo’s Meesterlijke Menu in 3, 4, 5, 6 of 7 gangenuitvoering. Drie van ons kozen voor het Culinaire Arrangement en eentje - de BOB - voor het menu in de 5 gangenuitvoering. Puur uit nieuwsgierigheid bekeken we ook nog even de wijnkaart, die uiteraard erg mooi is. Iemand van de goede, maar wel wat geroutineerde, zwarte brigade vroeg of we een rondleiding door de keuken wilden, wat het geval was en dus daalden we een trapje af en stonden we plots in de keuken, waar we eigenlijk alleen maar doorheen liepen zonder enig woord van toelichting. De chef riep ons nog even toe dat we ‘zodadelijk erg lekker zouden gaan eten’ en we werden naar onze tafel geleid. Water werd ingeschonken, brood kwam, boter, peper en zout stonden al op tafel en ter plekke werd een Italiaanse olijfolie in bakjes geschonken. De eerste wijn, een Ronco dei Folo, Friulano, Folonari 2010, werd ingeschonken en die beviel me uitstekend. Ik ben nu eenmaal een groot fan van de wijnen uit Friuli.
Hij begeleidde in eerste instantie een amuse. Eentje in drieën. Op het vrij drukke onderbord wat al op tafel stond een zo mogelijk nog drukker kopje met erin een heerlijk soepje van prei met piccalilly, een makaron van bietjes, ook lekker en een bitterbal met aubergine. Het soepje was heerlijk, de rest vond ik gewoontjes. Het eerste gerecht was in tweeën.
Op het - rustige - bord een taartje van coquille met citroen en een parel van olijfolie en in het glas een cocktail van Atlantische Koningskrab. Het taartje van coquille vond ik lekker, erop nog wat Granny Smithreepjes en die best leuke parel, wat een suikerbolletje was gevuld met citroenolijfolie.. In het glas lekkere krab met ook wat Granny Smithreepjes en ik meende ook iets van aardappel te proeven. In ieder geval een fris gerechtje. Jammer dat ze hier zulk lelijk bestek hebben, dat viel me echt op. De tweede wijn was een Domaine Mourgues du Gres, Terre d’Argence, Gard. Een wijn die me bijzonder beviel, mooi diep van smaak en uitstekend passend bij het tweede gerecht.
Dat gerecht was zeebaars, briochelaagje met lavendel, citroenrisotto, saffraanbouillon en gekarameliseerde kreeft. Wederom op een vrij druk bord waar de saffraanbouillon aan tafel werd bijgeschonken een rondje citroenrisotto met erop wat tomaat. Daarop de zeebaars en het briochelaagje met lavendel. Op een apart plateautje een salade met venkel en een krokant koekje, een bakje met een mayonaise-achtige rouille en aan een grote prikker een stukje gekarameliseerde kreeft. Het vreemde is dat dit ongetwijfeld ingenieuze gerecht erg weinig herinnering heeft achtergelaten. Ik vermoed echter dat we het vast smakelijk vonden. De volgende wijn kwam uit Portugal. Een Quinta de Religães, M Chardonnay, Vinho regional Minho, Castelo de Paiva, ook al eentje die ik erg lekker vond.
Het derde gerecht kwam op een bord wat in kleur was met het gerecht...Noordzeetarbot met gepocheerd ei, Hollandaise saus en peultjes. Onder de vis lag wat aardappelmousseline met wat worteltjes, daarop dus de tarbot, die perfect was. Erop de mooie Hollandaise saus, het gepocheerde ei wat verstopt was in krokante noedels, die zorgden voor een mooie bite. Erbij nog een gevulde courgettebloem en een courgettetorentje en daarmee was het gerecht compleet. Goed uitgevoerd en lekker. Vooral het gepocheerde ei met de krokante noedels vond ik leuk. De rest is - excuse me - toch behoorlijk bekend, hoe goed uitgevoerd dan ook. We waren toe aan de rode wijn. Een glas Casa de la Ermita, Petit Verdotree met witlof, ravi werd ingeschonken, een zeer prettige wijn moet ik zeggen.
Helaas werden de glazen van mij en echtgenoot weer meegenomen, want de Casa de la Ermita moest gedronken worden bij het ree met witlof, ravioli met rode biet, kersen en een rode wijnsaus. Beide zonen hadden voor het ree en ze waren tevreden met de genoemde onderdelen, waarbij ook nog wat groentjes, zoals snijboontjes en een groene asperge lagen.
Bij het gerecht werden apart nog een kers en een ijsje van ganzenlever gepresenteerd en ook dat vonden de zonen erg lekker. Wij kregen een glas Musar Jeune, 2008, Libanon ter begeleiding van de krokant gebakken kalfszwezerik met sjalot, soja en artisjok.
Ook hier wat aardappelmousseline, een aantal nogal klein uitgevallen stukjes zwezerik, wat groentjes en een tempura van zwezerik. Waarmee we toe waren aan het dessert. Op de kaart had ik in het menu een leuk gerechtje zien staan met kaas, namelijk geitenkaas Saint Mauré, rucola, dressing van sherry en honing en volgens mij heb ik aangegeven dat ik dat graag wilde.
Ik kreeg echter een bordje met vijf - mooie - stukjes kaas gepresenteerd met erbij een glaasje Tawny Port van Graham’s. Ook geen straf natuurlijk, maar wel vreemd.
Erbij een garnituur van vruchtenbrood, een stroopje en iets zoetigs met waarschijnlijk abrikoos of kweepeer, maar ik eet mijn kaasjes altijd zonder iets, dus daar heb ik niet van geproefd.
De mannen kregen een dessert in drieën. Een soufflé van citroen en speculaas, gepresenteerd in een schaaltje op een bord; een Mandarin Napoleon met vanilleijs in een gekleurde beker met een zilverkleurige binnenkant en hangop in een glas. Erbij nog een glaasje dessertwijn, een Viu Manent, Valle de Colchagua, Chili en ze waren tevreden.
De espresso dronken we weer in de lounge boven. Erbij nog wat snoepjes en na het betalen van de rekening verlieten we Da Vinci. Niet ontevreden, maar ook niet juichend en dat verwacht ik toch eigenlijk wel op **niveau. Nu ligt dat niet alleen aan het restaurant, het ligt ook aan mij. Ik vind het er te routineus, te afstandelijk en het is gewoon niet mijn restaurant.