Totaal aantal pageviews

donderdag 29 november 2012

Brasserie Hof21 in Bergambacht

Na allerlei speculaties - normaal hier in het dorp zoals in alle dorpen - bleek dat het verkochte pand van Barolo een brasserie zou gaan huisvesten met de naam Hof21. Het leuke was dat van mijn vaste dinsdagmiddagborrelclubje iemand was uitgenodigd om met 5 anderen te komen proefeten. De nieuwe eigenaren van de brasserie hebben heel slim de week voor de officiële opening een aantal avonden allerlei mensen uitgenodigd om te komen ‘proefeten’. Ik mocht dus mee op de dinsdagavond. Een vriendelijke ontvangst was het en we kregen een leuke tafel in het middengedeelte van het licht veranderde restaurant. De zebravloer is weg, wat een rustiger beeld oplevert en er staan mooie robuuste houten tafels met fijne stoelen. We hadden zicht op de keuken achter het glas en daar was het een drukte van jewelste. Verder staat er een mooie kast in de middenruimte waarin het (rund)vlees gerijpt wordt. De biertjes en wijntjes werden ingeschonken, voor mij een prettige witte Gascogne, een Domaine Haut-Marin, Cuvée Marine 2011, die ik de hele avond verder doordronk. Op tafel lag het menu. Keuze uit twee voorgerechten, drie hoofdgerechten en een dessert. Prima.
Na een tijdje verscheen er vers gebakken brood op tafel met wat bakjes kruidenboter wat goed in de smaak viel. We gaven onze keuzes door en de voorgerechten kwamen.
Vier van ons kregen de carpaccio Hof21 - dungesneden ossenhaas met pijnboompitten, basilicumcrème, gerijpte kaas en kruidensla en zij waren er zeer tevreden over.
Twee van ons, waaronder ik kregen de Surf&Turf, in dit geval kalfsrosbief met een oosterse salade en krokante garnalen. Het kalfsvlees was perfect gegaard en supermals, de salade had een erg prettige vinaigrette en de krokante garnalen waren ook lekker en zeker niet te droog, goed gebakken dus. Een leuk begin. Ook bij de hoofdgerechten liepen de voorkeuren uiteen.
Eén van ons had de Wildpeper en kreeg een mooie portie peper van wild met rode kool, aardappelpuree en een stoofpeertje en ze was er erg tevreden over. Mooi vol van smaak en een lekker peertje
Twee van ons wilden graag de entrecôte ‘Dry Aged’ (250 gr.) met huisgemaakte béarnaisesaus en ook zij waren erg tevreden over het prima vlees. Ik heb een mespuntje van de saus geproefd en die was prima. Later op de avond kregen we nog een uitleg over hoe de rijpingskast voor het vlees werkt, maar dat is voor een deel langs me heengegaan, dus daar vraag ik een volgende keer nog eens naar.
De drie anderen, waaronder ik, kregen desgewenst de zeebaars, op de huid gebakken en met ratatouille Provençaalse tomatensaus. Een mooi stukje zeebaars kregen we, erop nog twee gebakken gamba’s en een heerlijke, zeer hoog op smaak zijnde tomatensaus erbij. Wat mij betreft had de huid van de vis wel iets krokanter gemogen, nu heb ik hem niet gegeten.
Als garnituur kwamen er bakjes met lekkere frietjes, een salade, spruitjes met uitjes en nootjes en wat mayonaise op tafel en eigenlijk hebben we er erg lekker van gegeten. Na een fijne pauze kwam het Petit Dessert, wat gigantisch was. Op het menukaartje staat ‘met verschillende zoete lekkernijen’.
Nou dat was nogal wat: een stukje cheesecake, mousse van speculaas, amandel met perenroomijs, vruchtenbavarois, aalbesjes, brownie en vijg. Alles even lekker, niet te zoet en lekker fris door het fruit. Maar aan de ruime kant, dus mijn bordje was niet helemaal leeg. We sloten niet af met koffie, maar namen nog een drankje en na iedereen natuurlijk zeer hartelijk te hebben bedankt verlieten we de nieuwe, gastvrije, brasserie. Een bezoek meer dan waard wat mij betreft en ik hoop ook dat het goed zal gaan lopen. Prijzen ken ik niet, de website zal binnenkort on line komen en daarop zijn dan ook de kaarten te zien.

donderdag 22 november 2012

Restaurant LEF in Helvoirt

Ole was heel vroeg opgestaan om de trein naar Maastricht te halen, hij wilde daar een open dag van de universiteit bezoeken. Wij zouden hem aan het eind van de middag oppikken, ons opfrissen en van een mooie maaltijd gaan genieten in Maasbracht. De dag ervoor had ik bedacht dat een lunch onderweg eigenlijk voor ons drietjes wel erg leuk zou zijn en het grote zoeken leverde uiteindelijk restaurant LEF in Helvoirt op, in Nederland wordt er niet blijkbaar niet geluncht op zaterdagmiddag.
De reis erheen verliep voorspoedig, parkeren kan op eigen terrein en nadat we het terras gekruist hadden, waar een uitnodigende tafel vol met groenten staat, zwaaide de deur voor ons open. Een hartelijke ontvangst in het verder geheel lege restaurant. Rechts van ons de bar, links van ons de open keuken en we kregen, zoals gevraagd, een ronde tafel achterin het mooi strak ingerichte restaurant. Geen linnen op tafel, wel stoffen servetten, mooie glazen en leuk servies.
Als aperitief werd ons een Prosecco of een glas champagne aangeboden en toen ik informeerde naar een Cava, want ik ben niet heel kapot van een prosecco kwam er een leuk alternatief, een glas Blanc de Blanc Chardonnay, een fijne bubbel, die ik erg prettig vond. De menukaart werd ons overhandigd, voor een indruk verwijs ik naar de website. Tot onze verrassing was het ook mogelijk, omdat men drie jaar bestaat, een 6 gangenlunch voor 30.00 te nemen, het zgn. Jubileummenu en zo’n buitenkansje konden we natuurlijk niet laten lopen. Dat we iets te laat waren om Ole op te halen namen we voor lief.... In eerste instantie waren we wel in voor 2x het wijnarrangement (prijzen 5.50 - 7.50 per glas), maar nadat we de uiterst vriendelijke en zeer aantrekkelijke wijnkaart hadden bekeken besloten we tot wat flessen. Het leuke van de wijnkaart is dat er eerst een opsomming van de witte en rode (en rose) wijnen is, waarna op de volgende pagina’s de wijnen uitgebreid worden toegelicht en besproken. Ik ontdekte mijn geliefde Condrieu, maar de zeer competente en vriendelijke bediening bood ons een alternatief aan, waarvan hij dacht dat we die zeker op prijs zouden stellen. Een wijn die ik nog niet kende, een Clos de Saint Yves, Baumard, Savennières, Loire, 100% Chenin Blanc. Inderdaad een wijn die wij zeer op prijs stellen. Vol en complex, heerlijk. Geen amuse hier vandaag, wel de heerlijk warm brood, water (Bru), boter, peper en zout en twee soorten olijfolie. Een ‘gewone’ en een eigen olie met saffraan en sinaasappel. Voordat we de Savennières kregen ingeschonken, kwam er eerst een glas JG11, Riesling, Pfalz op tafel.
Ter begeleiding van het eerste gerecht. Tonijn met eendenlever, krokante kikkerbil, gemarineerde rettich, haringkaviaar en olie met Lef (sinaasappelsaffraan). Een mooi opgemaakt bord kregen we met precies de genoemde ingrediënten en voor de kleur nog een plakje merengue met een diepe bietensmaak. Erg lekker vonden we het alledrie en heerlijk licht.
Sinds 2011 heeft men hier een Bib Gourmand en heel grappig - vond ik - ontdekte ik een lijstje met het hoofdje vlak bij onze tafel, dus daar moest even een foto van worden gemaakt.... De Savennières werd ingeschonken en daar waren we dus erg weg van. Hij deed me denken aan een Condrieu, maar ook aan de door mij zo geliefde Saint Romain.
Het tweede gerechtje kwam in een schattig porseleinen cloche-schaaltje, waarbij het dekseltje er natuurlijk keurig werd afgehaald aan tafel. Het ging om snoekbaarsfilet op de huid gebakken, truffelrisotto, bereidingen van pompoen en aan tafel vers geschaafde zwarte truffel.
Een heerlijk gerecht vonden we het. De snoekbaars was perfect gebakken en keurig nagezouten, de truffelrisotto was mooi beetgaar en toch romig en de pompoenbereidingen - crème en blokjes - waren ook erg lekker. De truffel maakte het geheel af.
Voor het derde gerecht werd eerst een ronde kurk voor ons alledrie neergelegd. Na enige tijd kwam er een ouderwets sigarenkistje, wat na opening rook verspreidde. Het gerecht heette ‘zwezerik uit eigen doos’. In sigaar gerookte kalfszwezerik, gemarineerde vijg, appelperenstroop en zalf van basmati.
Dit alles lag op een glazen plaatje met eronder wat sigarenbladeren en kruiden. De zwezerik had een perfect lichte rooksmaak, de vijg en de stroop waren erg lekker en zeker niet te zoet en de streep waarin de zalf van de basmatirijst verwerkt was vond ik ook al erg lekker. Een geestig en heerlijk gerecht dit. We waren toe aan de rode wijn. Een Wirra Wirra Scrubby Rise Red, McLaren Vale, Australië. Tot nu toe kende ik alleen de witte varianten van Wirra Wirra, dus ik was bijzonder benieuwd. Het betreft een blend van Syrah, Cabernet Sauvignon en Petit Verdot en dat levert een volle, kruidige wijn op die ons uitstekend beviel. Hij paste ook prima bij het vierde gerecht.
Op het karkas gegaarde Brabantse kooieend, spitskool en een jus van gevogelte. Een perfect smeltend stukje kooieend kregen we, op een bedje van mooi gegaarde spitskool met een heerlijke gevogeltejus. Erbij nog een plakje buikspek, gegaard met 5-spices maakte het smaakpalet compleet. Alweer een prima gerecht. We waren toe aan het hoofdgerecht.
Dat bestond deze middag uit Hongaars edelhert, rode kool, spruiten, crème van pastinaak en jus van Bossche koek. Een mooi opgemaakt bord kregen we met flink wat vlees, waar de mannen goed raad mee wisten. Mooi mals hert, perfect van cuisson, heerlijke rode kool - naar het recept van de moeder van de kok, leuk! - lekkere spruitjes, mooie pastinaakpuree en heerlijke jus. Wederom zeer naar tevredenheid. Bij het dessert schonk de kundige sommelier een glas Tawny Port en die paste perfect bij de cake en gelei van pure chocolade, krokante spongecake van pistache en roomijs van crème fraîche.
Mooie stukjes spongecake gaven kleur aan het gerecht, de chocolade was heerlijk en niet te zoet en het ijs prettig fris. Een fijn dessert met ook nog lekkere sesamkoekjes.
Bij de espresso tenslotte kwam nog een kistje waarin diverse lekkernijen zaten en zeer voldaan verlieten we dit enorm gastvrije restaurant. Alle genoten gerechten en wijnen waren voor me uitgetypt, ook zo ideaal. Hier wordt heerlijk gekookt, de bediening is kundig, vriendelijk en attent en we keren hier zeker terug.

donderdag 15 november 2012

De Jonge Dikkert in Amstelveen

Het was Rising Stars of zoiets, een initiatief wat ik volkomen overdreven vond en ook onnodig en ik was ook helemaal niet van plan om zelfs maar te kijken of er nog een restaurant tussen zat wat ik misschien toch wel wilde bezoeken, maar het vlees is zwak en ik bedacht me op een vrijdag dat ik helemaal geen zin had om voor de zaterdag weer eens uitgebreid te koken, maar wel erg veel trek had in lekker eten. Overleg met de mannen leverde op dat ik toch even ging kijken en jawel, De Jonge Dikkert had nog wel een tafel voor vier. Nu stond De Jonge Dikkert niet heel hoog op mijn lijstje, maar het is wel een restaurant waar ik ooit een keer wilde eten, dus dat kwam eigenlijk best mooi uit.
De aanrijroute verliep soepel, het parkeren ook, jammer alleen dat je helemaal om de mooi verlichte molen moet lopen voordat je bij de entree bent. Een nette ontvangst in het redelijk opgezette restaurant. Zoals ik had gevraagd kregen we een ronde tafel. Weliswaar midden in het restaurant en in de looproute van het personeel, waardoor twee mannen aan tafel van plaats wisselden, want op een plek bewoog de vloer de hele tijd wat als storend werd ervaren en wat ik me kan voorstellen ook. Een glaasje champagne om mee te beginnen natuurlijk. Niet aan tafel ingeschonken, wat ik altijd jammer vind. Wel van Moët&Chandon volgens de vriendelijke bediening. In ieder geval gewoon lekker.
Erbij een amuse. In een glaasje een mousse van geitenkaas met bleekselderij en compote van vijgen. Lekker, maar wel een tikkie zwaar. De geitenkaas was gelukkig nog goed te proeven, dat vond ik prettig. Het Rising Starsmenu stond op tafel en per gang was een wijn geselecteerd en we besloten dat maar eens te doen. Ik wilde wel graag even de wijnkaart inzien, wat geen enkel punt was. Een mooie, maar prijzige kaart vond ik het, dus het arrangement was wat mij betreft prima. Water, bruisend en plat, kwam. Zo ook brood, boter, olie en peper en zout en de eerste wijn werd ingeschonken. Een Chardonnay Organic Barossa Valley, Angove 2011. Een prettige, niet te vette chardonnay die me uitstekend beviel.
Erbij het voorgerecht. Zwaardvis gegrilleerd en rauw met laoscrème, sesamcrumble en soja-sesamvinaigrette. Een nogal bleek bord was het, maar de zeer kort gegrilde zwaardvis was heerlijk, zo ook de tartaar ervan. Leuk vond ik dat de laoscrème in de vorm van een schelpje erbij lag en dat er wat zoetzure komkommer bij zat was een feestje. De soja-sesamvinaigrette vond ik ook erg aangenaam. Kortom: een fijn gerecht. De tweede wijn, een Vermentino, Toscane, Antinori 2010, kon me wat minder bekoren. Ik ben sowieso niet hel kapot van de veel te dure Antinoriwijnen.
Het gerechtje erbij, huidgebakken snoekbaars met aardpeer, duxelle, mosselen en basilicumolie, vond ik wel erg lekker. De snoekbaars was perfect gebakken, de duxelle was mooi hoog op smaak, de mosseltjes waren heerlijk en de aardpeer die in de vorm van chips en aan tafel bijgeschonken crème verscheen was een fijne toevoeging. Weer een gerecht waar ik tevreden over was. De drie heren wilden graag het extra gerechtje wat op het menukaartje werd aangegeven, ik liever niet gezien de porties. Zij dronken daarbij een glaasje Pinotage, Robertson, Viljoensdrift 2011 die hen beviel, ik dronk voor de gezelligheid nog een glaasje van de Organic Chardonnay.
Het extra gerechtje bestond uit gebraiseerde varkenswang met gezouten pinda’s, rettich zoetzuur en jus van koriander. Ik kan niet anders dan concluderen dat ze het alledrie erg lekker vonden, de borden gingen geheel leeg en de varkenswang was bijna net zo lekker als die ik thuis maak, wat een groot compliment is, want daar zijn ze helemaal dol op. Wederom een goed gerecht dus.
Een tussenamuse verscheen. In een glaasje een tartaar met mediterrane groenten en kruiden en pijnboompitten. Heerlijk fris en erg lekker vond ik het. En gewoon ook heel leuk, zo’n aardig klein hapje tussendoor. Bij het hoofdgerecht schonk men een glas Matsu, Tempranillo, Rioja 2011 en ook die beviel me, een typische Rioja en daar hou ik van.
Erbij het hoofdgerecht, gebraden hertenbout met atjar van rode kool, krokante kruidkoek en jus van gerookte knolselderij. Een flinke portie vlees kregen we, helaas aan de koude kant, maar wel prima van cuisson. Flink wat aardappelmousseline ook, diverse groentjes, wat aardappeltjes, lekkere jus en ik was tevreden. De krokante kruidkoek heb ik niet gezien, maar dat vond ik eerlijk gezegd niet zo erg. Het was goed zo.
Een dessertamuse verscheen. In een potje een crème van Irish Coffee. Heerlijk! En wederom zeer attent. Bij het dessert kwam een glaasje Primitivo Dolce, Cignomoro 2011 en die vond ik wel aardig.
Het dessert bestond uit een taartje van pure chocolade met Doyenne de Comice, stroop van rode wijn en rode wijn-roomijs. Eerlijk gezegd een nogal matig dessert. Het chocoladetaartje was zurig, met de peer was niets gedaan en het ijs van de rode wijn had ernstig weinig smaak. Jammer.
Bij de espresso en thee kwam nog een vriendelijk plateautje met zoetigheden en na het betalen van de rekening verlieten we De Jonge Dikkert. Leuk om er een keertje gegeten te hebben!

zondag 4 november 2012

Het Gebaar in Antwerpen

Het was weer herfstvakantie, althans voor Ole en traditiegetrouw is echtgenoot dan de vrijdag vrij. Mochten we iets met zijn vieren willen gaan doen, dan kan dat op die dag. Na een hoop gepuzzel met het rooster van Maurits zou het gaan lukken om te gaan lunchen in Antwerpen. Een late lunch weliswaar, zo rond 14.00 zouden we arriveren. Uiteraard is er maar één restaurant wat dan in aanmerking komt en dat is onze all time favorite Het Gebaar. We pikten Maurits op in Rotterdam, de heenreis was zeer voorspoedig en keurig om 14.00 liepen we het geheel gevulde restaurant in. Of we nog even wilden wachten. Maar natuurlijk.... Na niet al te lange tijd kregen we in het achterste gedeelte een fijne tafel voor vier en begonnen we maar eens met de aperitieven. Maurits zou terugrijden, dus hij deed wel mee met een glaasje champagne, wat ook zijn vader wel aantrok en Ole en ik opteerden voor die heerlijke Mojitococktail die ik de vorige keer zo lekker vond. Hij was nog even lekker.
Erbij die oh zo simpele, maar vreselijk lekkere koekjes met sesam en we bekeken de kaart. Die alweer veranderd is, maar dat had ik ook al gezien op de geheel vernieuwde, schitterende website. Absoluut even het bekijken waard! Eigenlijk waren we heel snel klaar met onze keus en zoals gebruikelijk hier geef je als je een dessert wil dat direct bij de bestelling door, want het klaarmaken ervan duurt nu eenmaal even. Maar dan heb je ook wat!
De bekende broodjes, pezo en boter kwamen op tafel en werden ook telkens - het zijn nu eenmaal extreme broodeters mijn mannen - aangevuld. Water, plat en bruis kwam en ik ben blijkbaar gewend geraakt aan de bekers die ze hier nog steeds gebruiken, want ik vond het opeens prettig drinken.
Een amuse verscheen. In zo’n geweldig mooi glas een bloemkoolsoepje zoals de vriendelijke mevrouw vertelde. Mooie kleine stukjes bloemkool, kruidjes en nog wat dingetjes lagen in het glas en werden aan tafel overschonken met een crème van bloemkool. Fantastisch lekker, de bloemkoolsmaak was zeer aanwezig, werkelijk heerlijk. En een plaatje om te zien. Tegenwoordig wordt er overigens per gerecht een wijnsuggestie gedaan, ook zo leuk vind ik dat. Wij besloten echter om een flesje te nemen. Ole zou wel de wijnsuggestie volgen en Maurits hield het bij water. We kozen uit de mooie wijnkaart een Acustic Celler blanc, Monstant, Garnaxta Blanca, Macabeu en Ponsal. Een wijn die erg beviel. De chef kwam ons even de hand schudden (op twitter had ik grapjes met hem gemaakt, want hij zou de dag erna naar Curacao vertrekken en hij had blijkbaar nog onthouden hoe zeer ik onder de indruk was van zijn paling in ‘t groengerecht). Wat een begeesterde chef is dit zeg, werkelijk bijzonder prettig om naar te luisteren. Allerlei bereidingen hebben we doorgenomen, geweldig leuke ingrediënttoevoegingen die hij bedacht heeft kregen we te horen, er ging een wereld voor me open. Heel interessant en bijzonder vriendelijk. De gerechten kwamen. Ole zat naast me en hij zat te likkebaarden toen hij zijn bord zag.
Uiteraard had hij gekozen voor de rundstartaar en hij heeft werkelijk zitten smullen van het fantastische vlees, alle groentjes, de ganzenlever, de ijsjes, de bloemetjes en de kruidjes. Ik mocht een hapje proeven en inderdaad is dit met stip de allerbeste steak tartare (onparlementair gezegd dus) ooit. Waanzinnig lekker. Erbij nog een fijn bescheiden bakje uitstekende frieten en Ole’s feestje was compleet. Erbij kreeg hij een glas Seresin Estate, MOMO Marlborough 2010, Nieuw Zeeland, 100% Pinot Noir, die hij erg lekker vond. Weer een Pinot Noirliefhebber erbij dus in het gezin.
Maurits, onze vleeseter, had gekozen voor de gebakken Holsteiner entrecôte, geserveerd met seizoensgroenten, romescosaus en ernaast een bereiding van ossenstaart met aardappelcrème. Alweer een schitterend bord kwam op tafel met erop dat prachtige vlees en een keur aan seizoensgroenten gelegen op de romescosaus. Overbodig te schrijven dat zijn bord geheel leeg ging. Ook de saus bij het vlees vond hij vreselijk lekker, ik denk dat de afwasser een makkie had. De aardappelcrème met de ossenstaart in het aparte glas vond hij ook echt een toevoeging en hij was van mening dat Het Gebaar toch wel het meest bijzondere restaurant van het jaar was. Nou, zo’n compliment geeft hij niet snel. Wel vind hij het jammer dat de entrecôte van de kaart zal verdwijnen, hoewel vernieuwing natuurlijk altijd wel een beetje nodig is.
Echtgenoot had gekozen voor het krokant gebakken speenvarken, met gelakte varkenswangetjes, daarop gestoofde prei, gekarameliseerde appeltjes en gemarineerde groenten. Verfijnd met toetsen van pickels en curry. Een werkelijk schitterend bord kreeg hij met fantastisch krokant speenvarken, heerlijke torentjes van varkenswang, prachtige groentjes, heerlijke toetsjes van curry en zuurtjes en krokantjes van ik denk filodeeg met wat curry. Hij was meer dan tevreden over zijn gerecht en dat kon ik me helemaal voorstellen.
Ikzelf was deze keer nieuwsgierig naar de vitello tonnato. Langzaam gegaard kalfsvlees afgewerkt met de klassieke crème van tonijn, Afgewerkt met sardine, kroepoek van tonijn en een cakeje van olijven. Het mooiste bord was voor mij deze keer. Een schitterende cirkel van prachtig roze (de chef heeft me uitgelegd hoe hij dat kalfsvlees zo prachtig roze krijgt) kalfsvlees met eronder fantastische tonijncrème. Op zich al een genot om te eten. Erop wat heerlijke kroepoek, waarin de tonijnsmaak duidelijk te proeven is. Verder wat stukjes rauwe sardine, ansjovis, olijven, appelkappertjes, radijsjes, kruidjes en cresjes en fijngemalen krokantjes. Voor dat alles schitterende stippen van een crème waarin ik iets van paprika en tomaat proefde, maar die heel zacht was, bijzonder lekker ook. Een absoluut heerlijk gerecht. Ook verklapte de chef, die nog een keertje langskwam, nog dat in de crème van tonijn wat Amaretto verwerkt is, ik ben dol op dat soort details! Erbij kreeg ik nog een rond kommetje met allerlei krokante stengels en dingetjes en ook die waren heel gewoon heel erg lekker.
Beide zonen hadden voor het dessert gekozen voor Spectaculoos. Een combinatie van luchtige melkchocolade, speculaas en koffie. Bijzondere structuren van chocolade zorgen voor spektakel op het bord. Nu zijn echtgenoot en ik wel iets gewend hier bij Het Gebaar maar de jongens keken hun ogen uit toen hun borden verschenen. Wat een schitterend plaatje. Heel voorzichtig hebben ze alles opgegeten, van elk hapje werd intens genoten. Ze zijn dol op speculaas en op chocolade dus dit was echt een spekje naar hun bekje. Na afloop waren de buiken overigens meer dan gevuld.
Omdat wij dat wisten, waren we deze keer verstandig geweest. Echtgenoot had gekozen voor de Crème Brûlée en kreeg een uit de kluiten gewassen uitstekende Crème Brûlée waar hij zeer tevreden over was.
Ikzelf was - onder andere na de ervaring bij Slagmolen in Opglabbeek - ernstig nieuwsgierig naar de interpretatie van Roger van de bekende Dame Blanche en natuurlijk werd ik niet teleurgesteld. Een schitterend schaaltje vanille-ijs kreeg ik met daarover al wat chocoladesaus geschonken. Erop een raster van chocolade met toefjes room met erop kleine beetje spongecake van chocolade. Erbij in een apart schenkertje nog wat heerlijke warme chocoladesaus en mijn middag kon niet meer kapot. Heerlijk!
We sloten af met uitstekende espresso, wat nog steeds op dat charmante tableautje wordt gepresenteerd met twee heerlijke koekjes, een glaasje water en zo’n piepklein glaasje met slagroom en wat likeur en meer dan tevreden verlieten we Het Gebaar. Tot de volgende keer maar weer!

zaterdag 3 november 2012

WY in Brussel

Nadat we ons hadden opgefrist in het hotel lieten we ons per taxi afzetten bij The Mercedes House. Daar is namelijk WY gevestigd. WY is het laatste project van tweesterrenchef (De Pastorale, een favoriet van me) Bart de Pooter. Bij WY kun je ontbijten, lunchen, dineren, brunchen op zondag en aan het eind van de avond verandert het restaurant in een cocktailbar. Kortom, voor ieder wat wils. Alles met de geraffineerde uitgangspunten van De Pooter klaargemaakt. De executive chef is de van huis uit vegetarische kok Wouter van der Vieren, maar de hand van De Pooter is duidelijk herkenbaar. Alle reden dus voor mij om enorm nieuwsgierig te zijn. Na overleg met de heren was een reservering snel gemaakt. De entree is geestig. Het is alsof je een showroom van Mercedes binnenstapt. Er staan wat oude en nieuwe en onbekende modellen en erachter ligt het zeer ruim opgezette restaurant met hypermoderne meubels. Bij de open keuken is een lange bar neergezet, zodat je en ter plekke maar ook via schermen op de muur de verrichtingen in de keuken kunt volgen. Langs de oranje muur verder wat functionele kasten met glazen, maar ook met allerlei schaalmodellen. Toen we binnenkwamen stond het jeugdige personeel eigenlijk een beetje te wachten, maar toen we langs de auto’s waren, waren ze opeens verdwenen, waardoor we toch wat onwennig maar een beetje stonden. Dat is jammer, want een leuke ontvangst is altijd een fijn begin van de avond. Uiteindelijk kwam er iemand onze jassen aannemen en we mochten kiezen uit één van de twee viertjes.
We namen die in het rustige deel want we hadden ook nog wel wat te bepraten en kwamen terecht aan één van de vele witte tafels met witte plastic draaistoelen. Boven ons hoofd oranje Mercedessterren. Die stoelen zaten trouwens best lekker, dat viel me alles mee. Het duurde even voor er iemand langskwam om te vragen of we een aperitief wilden, maar uiteindelijk gebeurde dat toch. Drie keer een glaasje champagne en gelijk maar de beide soorten water. Bollinger hier en die is prettig. Erbij een bombardementje aan knabbels.
Kroepoekjes van Manchego met crème van avocado en lavas; getoast volkorenbrood (heel dun) met haringeitjes, crème van aardappel en gekonfijte citroen; broodstokjes met in een schaaltje een crème van pompoen met zout en olijfolie. Allemaal erg lekker van smaak. Verder een lekker broodje met erbij een potje met platte kaas met boter en een potje met reuzel met chili en spekjes. De reuzel kon me eerlijk gezegd niet heel erg bekoren, maar ik vond het wel leuk om het eens zo te eten. Onderwijl bekeken we de kaart, waarvan ik een exemplaar mocht meenemen en we besloten tot het menu van 5 gangen à 60 euro per persoon, uit te breiden met een extra (vegetarische) gang, maar dat deden we niet. Het wijnarrangement à 40 euro namen we ook niet, we bekeken de wijnkaart. Die is relatief klein, maar fijn en tot mijn grote plezier stond er een Condrieu, Domaine George Vernay, 2009 op en die moest het natuurlijk worden. Wederom een Condrieu die geheel aan de verwachting voldeed. Nadat we dat allemaal achter de rug hadden verscheen er een amuse.
In een schaaltje ossenstaart met een flan van merg, diverse structuren van ui, waaronder gefrituurd met een jus van Geuzebier. Een heerlijk, herfstig hapje, wat ernstig de trek opwekte. Prima dus. Het eerste gerecht verscheen. Gezegd moet overigens worden dat het personeel gaandeweg de avond een prettiger manier van bedienen kreeg, het werd zowaar nog gezellig.
Het eerste gerecht dus. Oester. Gillardeau, tomaat, knolselder, dashi, ijzerkruid. Twee mooie oesters kregen we met erbij de genoemde ingrediënten en ik proefde ook nog iets van anijs, de tomaatjes waren zoetzuur gemarineerd en er lag nog wat dille bij. Ik vond het een bijzonder smaakvol gerechtje, wat er schitterend uitzag. Mooi klein en vol van smaak, leuk dus.
Het tweede gerecht was zalmforel. Rode biet met peterselie, yoghurt. Een verrassend gerechtje vond ik dit. Drie mooie stukjes koud gerookte zalmforel kregen we, met een kruidenkorstje onderop. Bovenop wat kruidjes en cresjes en onder twee stukjes wat yoghurt. Verder erbij wat rondjes gekookte koude biet met erop zalmeitjes. Her en der een toefje peterselie-olie vervolmaakte dit verfijnde gerechtje. De heren (op eentje na dan, die was net zo enthousiast als ik) waren niet zo weg van de biet-zalmeitjescombinatie, maar ik wel. Ik vond het leuk gevonden en eigenlijk erg lekker. Ik ben dan ook een fan van de grondsmaak van biet. De zalmforel was zuigend zacht, heerlijk! Van het volgende gerecht ben ik in het geweld van alle gesprekken vergeten een foto te maken, maar neem maar van mij aan dat het er bijzonder mooi uitzag. En fantastisch smaakte. Het ging om zwezerik. Met ossobucco, prei en lookbrood. Over de zwezerik kan ik erg kort zijn, die was fantastisch. Gelakt met het een of het ander en botermals. De rondjes ossobucco erbij waren ronduit verrassend en de stukjes prei en de crème van prei waren ook al erg lekker. Het witbrood met knoflook kon mij minder bekoren, maar dat is puur persoonlijk. Een apart en lekker gerecht. Bij het hoofdgerecht schakelden we over op een rode wijn. Een Rosso di Montalcino, Siro Pacenti 2008 en dat was een bijzonder prettige Montalcino.
Hij paste perfect bij de wilde eend. Met abrikoos, gember en kikkererwten. Ik moet bekennen dat de eend voor mij te wild was, hij neigde ernaar leverachtig te worden en daar hou ik niet van. De abrikoosbereiding met chili, de paddestoelen en de jus met laurier vond ik wel erg lekker. Ook kikkererwten staan niet bijzonder hoog op mijn favoriete ingrediëntenlijstje, dus de eend en de erwten bleven achter op het verder lege bord. We dronken op ons gemak de Montalcino uit en waren daarna toe aan het dessert.
Kiwibes. Met pistache, kokos en koriander. Allerlei groene tinten lagen op het bord. De kiwibesjes waren gehalveerd. Ik kende heel die besjes niet eerlijk gezegd, maar ik vind ze wel lekker, ze zijn prettig zuur. Erbij verder ijs van kokos, koriandergelei, gelei van de kiwibes, kruim van pistache, schuimpjes van pistaches en spongecake (ik blijf het rommelig vinden). Ik vond het een lekker fris dessert, heerlijk licht. We sloten af met espresso en verveinethee, waarbij nog snoeperijtjes kwamen.
De Mercedesster in chocolade, een makaron van rozen en witte chocolade, een spekje van oasis en kalamanski en een truffel geparfumeerd met whisky. In een schaaltje apart nog rijstepap met gemarineerde krieken en amandelen. Allemaal even lekker.
WY is nog maar net open en het personeel moet nog even hun draai vinden, maar ik denk zeker dat het een hit zal worden in het Brusselse. De kwaliteit van het eten is uitstekend, de wijnkaart is goed en cocktails worden steeds populairder. Ik kan me zo voorstellen dat ontbijten hier ook leuk is om te doen, ze werken met prima producten en de ligging om de hoek van de Zavel is natuurlijk gewoon leuk. Ik vind WY in ieder geval een aanrader en we keren er zeker een keer terug.