Beluga in Maastricht

Na een lange dag te hebben doorgebracht op de TEFAF checkten we in in de gerieflijke B&B om de hoek bij Beluga en na wat te hebben gerust enzo waren we keurig op tijd om het restaurant te betreden. De deur zwaaide al voor ons open en de ontvangst was vriendelijk. Veel personeel, jong personeel vooral, op deze donderdagavond. Niet verwonderlijk, het restaurant liep deze avond helemaal vol, zoals op waarschijnlijk elke TEFAF-avond. Het liep allemaal op rolletjes.

We besloten een aperitief aan tafel te nemen, de lounge, waarvan ik later op de avond, toen hij leeg was, een foto nam, vonden we te druk. In het restaurant zelf, geheel gerestyled sinds ons laatste bezoek, was het nog heerlijk rustig met een prettig muziekje op de achtergrond. We kregen een fijne ronde tafel in het laaggelegen gedeelte, vlak bij de twee treetjes van het trappetje wat het restaurant als het ware in tweeën deelt. Er verdwenen gaandeweg de avond verbazingwekkende aantallen mensen in een hoek, dus ik vermoed dat ook daar nog wat tafels zijn. De stoelen zijn draaistoelen, wat ik eerst wat vreemd vond, maar eigenlijk zaten ze wel erg lekker en het is gewoon leuk om eens een andere kant op te draaien of om gewoon een klein stukje te draaien, zodat je je benen in een andere stand kunt zitten.

Ze nodigen uit tot relaxte houdingen zal ik maar zeggen. Geen tafellinnen hier, maar een glazen blad, wat ik gaandeweg de avond meer ging waarderen, omdat het gewoon erg goed past bij het gloednieuwe servies van Pieter Stockmans (speciaal ontworpen voor en in overleg met Beluga) en wat ik absoluut prachtig vind. Ook het bestek is geweldig mooi. Prachtig sierlijk en het ligt heerlijk in de hand. Maar vooral de borden - de onderborden, waarop alles wordt neergezet - en de borden met de gerechten die er schitterend inpassen - vond ik geweldig. We begonnen met wat glaasjes champagne. De huischampagne deze keer, Perrier Jouët, en die vind ik prettig. Mooi droog.

Erbij direct een viertal hapjes. Op de meegekregen menukaart staat ‘het zoete van driemaal rode biet’; ‘het zoute van kikkererwten’; ‘de zuren van groene appel, mierikswortel’; ‘de bitters van 90% choco, olijf’ en ‘rode peper’...We kregen een allerschattigst plateautje met telkens 2 hapjes erop en we begonnen met de biet. Driemaal biet inderdaad, een soort schuim, crème en merengue. Heerlijk zoet met die fijne grondsmaak waar ik zo van hou bij biet. Als tweede namen we de vierkantjes gemaakt van kikkererwten, die lekker hartig waren. Buiten de kikkererwtjes proefden we ook nog koriander en peper, lekker! Het derde hapje moesten we in één keer opeten, omdat de binnenkant ervan lopend was. De appel dus met de mierikswortel. Gezien mijn lichte afkeer van mierikswortel liet ik echtgenoot eerst proeven en hij vond het een heerlijk hapje. Ikzelf vond het begin van het hapje ook erg lekker, maar kreeg - natuurlijk - op het laatst weer de bekende chloorreactie. Maar dat is persoonlijk, dus ik maak daar helemaal geen punt van verder. Ik vond het wel een heel knap hapje met die mooi lopende binnenkant. Tot slot het laatste hapje wat bestond uit chocolade van 90% cacao, zwarte olijf en witlof en zou bitter moeten smaken. Ik proefde vooral chocolade, wat ik over het algemeen niet erg vind...De rode peper moesten we denk ik zoeken op het hapje gemaakt van de kikkererwten.

Op een kleiner plateautje verscheen een cilinder gerolde zure groentjes. Een explosie van mooie zachtzure smaakjes in de mond, heerlijk!

Vrijwel direct aansluitend kwamen er twee kleine witte cilinders die bestonden uit structuren van Thaise kokos, wat we ook al erg lekker vonden en hierna kregen we een beker met puntjes pizza met flink wat oregano en zeezout erop. Heerlijk hartig en erg lekker weer. En leuk bedacht.

De chef begroet elke gast afzonderlijk op een prettige licht amicale manier, wat goed past bij de hele sfeer in het restaurant. Je voelt je er echt welkom. Tot onze verrassing kwam er voordat het eigenlijke menu zou beginnen nog een amuse.

Eentje die we al kenden, maar die wel volledig geperfectioneerd is inmiddels. De uitstekende bediening maakte via een soort tafelbereiding - helemaal hot momenteel - de signatuuramuse van de chef voor ons klaar. (ik heb uiteraard keurig toestemming gevraagd om een foto te mogen nemen). Dat waanzinnige zoetzuur gemarineerde kerstomaatje, waarop wat olie met basilicum komt en daarop dan weer wat halfwarm schuim van parmezaan uit de kidde. Tenslotte wordt dit dan afgewerkt met een krokantje van parmezaan. Fantastisch van smaak weer, lyrisch kan ik van dit schuim worden. Ik herkende de smaak direct weer en zoals telkens opnieuw zou ik hiervan kunnen blijven eten....

Maar dit was slechts het begin, het eigenlijke menu zou nu beginnen. We hadden besloten geen wijnarrangement te nemen, eigenlijk omdat dat toch nog wel regelmatig tegenvallend is en - belangrijker - we een Saint Romain (Henri Boillot 2009) hadden gezien op de indrukwekkende wijnkaart en die wilden we heel erg graag. We vroegen wel even of er meerdere flessen waren, zodat we niet voor de nare verrassing zouden komen te staan dat we weer eens de laatste fles zouden hebben. Maar gelukkig waren er flessen genoeg. Het menu van deze avond had als naam ‘Smaken, Geuren en Kleuren’ en was eigenlijk begonnen met de Chef’s Special, die ik hierboven dus beschreven heb. Met recht een Chef’s Special wat mij betreft. De Saint Romain was goddelijk lekker en paste prima bij het eerste gerecht.

Gestoomde ‘mozaïek van ganzenlever/pinda/kers/pickles. Een schitterend mozaïek van ongelofelijk zachte ganzenlever, erg vol van smaak - fantastisch gewoon - lag in het midden van het bord met eronder een ‘koekje’ van pinda. Een geweldige combinatie! Erbij een ijsje van kers, ook al zo fantastisch van smaak, op een rondje van pinda; diverse structuren van biet, crème van pinda en een ‘uitje’ van appel. Erbij een briochebroodje met reuzel en we waren behalve diep onder de indruk ook stupéfait door de geweldige smaak. Wat een fantastisch gerecht. De chef zag ons genieten en vertelde ons in het kort hoe het stomen met simpel wat peper, zout en nootmuskaat in zijn werk ging, leuk!

Tijdens een korte pauze verschenen in een beker mooie kleine zuurdesembroodjes met erbij een kannetje met heerlijke olijfolie, waarvan vooral echtgenoot erg genoot. We wilden niet teveel brood eten om optimaal te kunnen genieten van alles wat nog zou komen. Het tweede gerecht was een plaatje om te zien, wat een kleuren!

Structuren van yoghurt/krab/kaviaar/voorjaarsgroentes/curry dressing. Een schitterende salade van krab met yoghurt in het midden, erop en erbij kaviaar. Een heerlijk stukje krab, diverse jonge groentjes, waaronder paksoi en komkommer en een heerlijke currydressing, heel fijntjes van smaak. We waren wederom onder de indruk van dit mooie, afgewogen, gerechtje. Mooi fijn en licht van smaak en schitterend om te zien. Het volgende gerechtje verscheen op een langwerpig bordje met een soort bolling erin, waardoor de bediening het heel makkelijk en dus perfect kan plaatsen op het onderbord, echt zo’n detail waarover is nagedacht.

Het ging om truffel/pistache/ansjovis/Limburgse grotchampignons/jacobsmossel. Van boven naar beneden troffen we twee truffelcakejes aan, een stukje verse ansjovis, parmezaanse kaas, coquilles, gemarineerde grotchampignons, kiwi, brandade van champignons, paddestoelen en nog meer truffel. Een absoluut schitterend, heel aards, gerecht. Ook bij dit geweld hield de Saint Romain zich met gemak staande, wat een schitterende wijn toch. Een erg mooi gerecht vonden we dit ook. We gingen verder met een prachtig kleurrijk gerecht op alweer zo’n schitterend bord wat door de vormgeving alweer zo handig opgediend kan worden.

Atlantische ‘Marisco’ garnaal/grapefruit/pompoen/Charente wortel/citroenblad/knoflook. (ik heb gegoogeld op Mariscogarnaal, maar zie alleen maar dat marisco Portugees is voor vis en/of schaal- en schelpdieren en ontdek dus geen ‘ras’, maar goed, het staat wel leuk). In ieder geval kregen we dus een - ja het wordt saai - fantastische garnaal met erbij bereidingen van pompoen, structuren van wortel (uit de Charente blijkbaar) een rolletje wortel met sinaasappel en een heerlijke crème erin, waarin duidelijk een pepertje te proeven was en wederom waren we diep- en diep tevreden. Wat een heerlijk gerecht weer. Het laatste visgerecht was ook alweer een topper.

Risotto ‘Sake’/venkel/oester/verveine/frisse Ponzu. Een kleurrijk bord weer met een heerlijke risotto waarin duidelijk de sake en de venkel te proeven waren én een lichte hint van de Ponzu, perfect gefrituurde salie, in boter gebakken oester, diverse bereidingen van venkel, onder andere gestoofd en zoetzuur en wederom waren we diep onder de indruk. Hele andere smaken weer, maar oh wat lekker! Het menu bood de mogelijkheid om het uit te breiden met een extra gang, een signatuurgerecht uit 2001 van de chef met o.a. kreeft en witlof, maar omdat we de volgende dag ook nog zouden gaan lunchen hadden we besloten dat maar niet te doen. We dronken de Saint Romain gewoon door bij het vleesgerecht.

Hollands ‘oer’ lamsvlees/witte asperges/tuinboontjes/gepofte pepers/tweemaal kool/selderij. Uiteraard perfect gebakken lam kregen we, een rondje stoof van lam, asperges, tuinboontjes, zoete peper, aardappelmousseline en bleekselderij en een heerlijk jus-tje erbij. Alweer uitstekend en erg lekker. We waren toe aan de desserts.

Ampel overleg leidde ertoe dat we eigenlijk wel graag de kaaswagen wilden en geen zoete desserts, er zouden tenslotte ook nog friandises volgen. De kaaswagen is hier klein maar fijn en met voldoende keus voor iedereen wat mij betreft. De kaassommelier (?) maakte op onze aanwijzingen een mooie selectie van de heerlijke kaasjes en erbij kregen we nog wat kweeperenmousse, vruchtenbrood met kaneel en wat druifjes en alweer waren we erg tevreden.

Ook hier ging de Saint Romain uitstekend bij, zoals bekend heb ik het liefst een fijne witte wijn bij mijn kaasjes. In afwachting van de goede espresso verscheen er een schaaltje met een heleboel macarons erin.

Alweer mooi kleurrijk om te zien. Heerlijke smaakjes ook, ik zal ze voor de volledigheid maar even opsommen: framboos/yoghurt/gember; passie/praline/rijst; limoen/pandan/mint; kokos/djeroek/pistache en chocolade/hazelnoot/Poire William. Bijzonder lekkere macarons. Maar we waren er nog niet.

Eerst verscheen er een roomijsje gemaakt van koetjesrepen en pecannoten, fantastisch lekker. Erbij een bonbon gevuld met zoute karamel en nougat en een hele rij pralines met de meest fantastische vullingen, waaronder kokos, munt/kafir, vlierbloesem, kers/rode wijn verjus en nog veel meer heerlijkheden. Om helemaal stil van te vallen. Bij vertrek kregen we een menukaartje mee en diep en diep tevreden verlieten we Beluga. Een topavond was het!

Merlet in Schoorl

Na het geweld van het jaarlijkse Gala van het Rotterdams Philharmonisch reed Maurits ons naar Schoorl. Ons doel was - natuurlijk zou ik bijna zeggen - Merlet. Een lunch zouden we er met zijn drietjes gebruiken, Ole werkt tegenwoordig in de weekends.
Ondanks de verbouwingswerkzaamheden is parkeren nog steeds makkelijk en de deur zwaaide voor ons open. Nadat we onze naam hadden genoemd werden we het restaurant in geleid en we kregen een fijne ronde tafel helemaal in de hoek, afgeschermd als het ware van de rest van het restaurant. Wat prettig was, want we hadden wat studiekeuzezaken te bespreken met Maurits.

Op tafel al wat knabbels. De bekende erg lekkere olijfjes, de stengels met parmezaan, de gebrande nootjes en wat komkommerstengeltjes met een lekkere dip. Erbij voor ons alledrie een glas champagne. Ruinart hier en die is zoals altijd prima.
Het menu van de restaurantweek stond op tafel, ook hier uit te breiden tot 4 gangen, waar we gebruik van maakten. Per gerecht was een glas wijn mogelijk à 8.50 per glas, maar we besloten het wijnboek in te kijken.

Terwijl we dat deden verscheen er een amuse. In een glaasje krokant spek met schuim van parmezaan erop. Erg lekker weer.

We besloten tot een wijn waarvan we zelfs nog nooit gehoord hadden. Een Kabola Winery ‘Amfora’ Malvazija, Istrië Kroatië, volgens de amforamethode gemaakt. De sommelier had duidelijk plezier in onze keuze. De wijn werd gedecanteerd, waarbij de kleur (rossig) opviel en daarna teruggeschonken in de fles. Inderdaad behoeft de wijn wat lucht, maar daarna heb je ook wat. Die typische, zo heerlijk aardse geur en smaak waar ik zoveel van hou kwam me tegemoet en de middag kon eigenlijk al niet meer stuk.

Voor beide mannen wat bruiswater en voor mij een karaf ijswater. Brood - dat schattige broodje wat ze hier altijd hebben - boter en olie kwam op tafel en het feest kon beginnen.

Voordat het eigenlijke menu begon kregen we nog een amuse. En wat voor één. Op een leistenen plaatje een vierkantje mousse van crème fraiche gevuld met piccalilly en gelei van PX, een bitterbal gevuld met brandade en een stukje gepekelde kabeljauw met een rolletje van de reuzenchampignon, gevuld met linzen. Ernaast nog wat poeder van ui. Een werkelijk schitterende amuse, vol van smaak!

Het eerste gerecht was een plaatje. Tarbot/truffel/knolselderij/walnoot/appel. Een mooi stukje tarbot kregen we met onder de huid ook wat knolselderij en wat truffel, verder diverse structuren van knolselderij en appel, wat cresjes en een schattig eetbaar viooltje. Een relatief simpel, maar erg lekker gerecht. Mooie smaakjes zo bij elkaar.

Het extra tussengerecht was fantastisch! Rog/schelpdieren/zure zult/zee-egel. Het uitstekende gegrilde stukje rog lag op een brunoise van groentjes en zure zult, eromheen wat mousseline van zure zult. Twee quenelles brandade van rog en aardappel met erop wat schelpdiertjes lagen erbij en twee heerlijke geleitjes van de zee-egel, bijzonder sterk van smaak, maar heerlijk, met een Bouchot-mosseltje erop. Een absoluut fantastisch gerecht vond ik dit.

Het hoofdgerecht van deze middag was Veenweider kalfshaas/kalfsharing/pompoen/artisjok/haricot verts. Een mooi stuk kalfshaas kregen we met de genoemde groentjes in diverse vormen, inclusief twee torentjes rode biet. Er is me uitgelegd waar de kalfsharing vandaan komt, maar dat ben ik kwijt. In ieder geval was het een schitterend rondje stoofvlees van kalf, boterzacht, erg lekker. Verder nog een cannelloni gevuld met ossenstaart, ook al erg lekker. Echt een verwengerecht vond ik dit.
We eindigden met het dessert.

Bloedsinaasappel/pistache/kaneel. Alweer schitterend om te zien. Heerlijke crème van kaneel, ijs van bloedsinaasappel in een hoorntje met crème van pistache onderin, stukjes gemarineerde bloedsinaasappel en wat pistachenootjes in een glaasje. Een taartje van bloedsinaasappel met pistache en nog diverse andere structuren en we waren diep tevreden. Een heerlijk fris dessert.

We sloten deze zeer genoeglijke middag af met goede espresso waarbij heerlijke friandises kwamen en verlieten volledig tevreden dit fijne, gastvrije restaurant. Om regelmatig naar terug te keren!

De Limonadefabriek in Streefkerk

Bij de reservering vond ik het al vreemd dat het eerste tijdstip waarop het nog mogelijk was 20.30 was, maar er ging - dom genoeg - geen belletje rinkelen. Op de vrijdag zelf belde ik iets voor de lunch naar De Limonadefabriek of het misschien mogelijk was dat we iets eerder kwamen, maar nee, dat ging niet. Op mijn vraag of ze soms met twee shifts werkten werd kwam een Ja. Ik had dat graag van te voren geweten, ik hou namelijk niet van shifts. De eerste ronde wordt vaak toch wat weggewerkt en bij de tweede ronde moet de zwarte brigade alle zeilen bijzetten om nog een hele ronde te draaien. Wat uiteraard ook voor de witte brigade geldt. Maar goed, misschien viel het bij De Limonadefabriek wel mee. Enkele maanden ervoor had ik de nieuwe Limo voorbij zien varen over De Lek en ik was wel benieuwd naar de inrichting, de oude Limo was charmant, maar de stoelen zaten toen bepaald niet prettig.

Keurig om 20.30 parkeerden we en liepen we naar de deur. De letters LIMONADE blinken je al van verre tegemoet; een kennis die pal aan de overkant woont had me al verteld dat er erg veel licht was ‘s avonds.
De entree is niet heel ruim, direct links is de garderobe, rechts is Prik, de brasserie, voor je de keuken en iets verder links het restaurant. Hoog is het er met een mooie constructie, vooral voor de zomermaanden.

De tafels zijn niet gedekt, wat jammer is, want op de een of andere manier maakt het formica-achtige blad - bruin houtachtig - een wat goedkope indruk. Wel stoffen servetten overigens.
De ontvangst was vriendelijk en men vroeg ons om nog heel even te wachten....Ai....nu viel dat wachten enorm mee, hooguit 2 minuten, maar toch, ik vond het een domper, vooral omdat we gewoon keurig op tijd waren. Het grote nadeel dus van twee shifts.

We kregen een rond tafeltje in het midden van het nogal volle restaurants - qua tafels en qua bezetting en begonnen met een glaasje witte wijn. De huiswijn, een Mosel QbA, Reuter-Dusemund, Riesling Trocken, 2010, Duitsland. Een nogal gewone droge witte wijn.

Erbij wat knabbels. Iets koekjes-chipsachtig, lekker hartig en een bakje met dunne plakjes droge worst, ook lekker.
We kregen een korte uitleg over het Restaurantweekmenu, een extra gang was mogelijk. Die extra gang wilden we wel, zo ook wat water. Voor echtgenoot een fles bruisend water, voor mij een karaf ijswater, wat vriendelijk is. Een wijnarrangement bleek mogelijk, maar dat werd ons niet aangeboden, dus we bekeken de wijnkaart en kozen daaruit een Augustus, Cellers Puig & Roca 2010, een heel aardige wijn, die ik wel kende en waar ik wel van hou. 54.50 vind ik dan wel weer aan de kostbare kant.

Een bordje met twee kleine hapjes verscheen, de amuse dus. Op een lepel krokant spek met iets erbij, lekker en in een bakje gerookte zalm met Japans zeewier en een wortel-limoenmayonaise. Aardige amuse, licht simpel.
Brood kwam op tafel met een miniem plakje licht gezouten boter erbij en dat werd nog enkele malen herhaald.
De wijn werd ingeschonken en het eerste gerechtje verscheen.

Zeebaars. Zeebaars zachtgegaard met structuren van aardappel, mosterd en yoghurt. Op een bedje van aardappelsalade, flink aangemaakt met mosterd en yoghurt lag een stukje zachtgegaarde zeebaars, die wel enkele zoutkristalletjes kon gebruiken en daarop een toefje gemengde salade. Ook nog wat kleine krokantjes van aardappel troffen we aan. Een nogal simpel, klein gerechtje vonden we.

Het extra gerecht zou zijn varkenswang met buikspek, zuurkool, appel en sojasaus. De enige man in de bediening, die nogal gehaast was, zette onze borden neer met de opmerking dat dit de zeebaars was. Vol verbazing keken we naar ons bord en vroegen aan een dame in de bediening of dit wel de bedoeling was, we hadden tenslotte al zeebaars op en die leek natuurlijk in de verste verte niet op zeebaars. Het bleek gewoon de varkenswang te zijn....
Dit vond ik een heel aardig gerechtje, de varkenswang was mooi zacht, de zuurkool - met een lichte kerriesmaak - ook prettig en de andere smaakjes vulden het geheel mooi aan, vooral de saus van soja vond ik leuk. Op de een of andere manier vond ik het een beetje weinig en mij bekroop het gevoel - ook vanwege de dubbele shift - dat er vooral geld verdiend moest worden. En dat irriteert me. Ik begrijp best dat er inkomsten moeten zijn, maar het moet wel van twee kanten komen natuurlijk. Als ik de hoofdprijs betaal, verwacht ik daar ook iets voor.

Het hoofdgerecht was Streefkerks rundvlees, entrecote en stoof van de rib, spitskool, spelt en jus met oude wijnazijn. Op een bedje van de risotto van de spelt lag de al getrancheerde entrecote (een stukje ervan dan), ernaast wat crème van spitskool, een rolletje rookvlees waarin het stoofvlees was gerold en ook nog een gehaktballetje. Op zich een leuk gerecht zo met de drie bereidingen van het rund. Ook hier bracht een klein beetje zout iets meer smaak.

Het dessert kwam vrij snel, dessertwijn werd ons niet aangeboden en we hadden eigenlijk ook geen zin om erom te vragen en dat was een creatie van melkchocolade, amandel, honing en yoghurt met een sorbet van peer. Precies dat troffen we ook aan op ons bord en ik moet zeggen dat ik er bijzonder weinig smaak aan vond zitten, wat natuurlijk heel jammer is.
We vonden het wel mooi geweest en vroegen om de rekening, koffie zouden we wel thuis drinken. Bij het vertrek vroeg de mevrouw of alles naar wens was geweest en op mijn opmerking dat ik het allemaal licht tegenvallend vond eerlijk gezegd kwam de reactie ‘oh, wat jammer’, en dat was het.
De Limonadefabriek dus.

De Pastorale in Rumst

Nadat we ons hadden opgefrist en omgekleed in het prettige hotel in Mechelen, lieten we ons per taxi vervoeren naar Reet. Daar ligt namelijk een absoluut favoriet restaurant van me: De Pastorale.

De oude pastorie is ‘s avonds prachtig verlicht (de vorige keer waren we er tijdens een zeer zonnige lunch) en het beeld van Jan Fabre staat nog even uitnodigend te lachen, een leuk begin toch van het bezoek hier.
De ontvangst was vriendelijk en we kregen een fijne ronde tafel in het al vrij volle restaurant.
Ik kreeg een uiterst functionele tashanger, die precies om de leuning van de prettig zittende stoelen past en we kregen de vraag of we een aperitief wensten. Uiteraard wilden we dat en dat werd drie keer een glas Bollinger ‘Special Cuvée’ en die vond ik bijzonder lekker. Mooi fris, fijn in de zuren en een petillante bubbel. Later bleek dat de smaak toch wat vlak werd en toen de ene tafelgenoot daar een opmerking over maakte kregen we een nieuw glas, deze keer gevuld met een Pinot, Weingut Bercher, Burkheim, Extra Brut. Een werkelijk geweldig lekkere sekt. Voor de andere tafelgenoot wat bruiswater.

Erbij direct een klein hapje. Mousse van ganzenlever, peperkoek, gedroogde appel met een crumble van hazelnoot en balsamico. Een hele mond vol voor zo’n klein hapje, maar het was bijzonder lekker, een erg mooie combinatie van smaakjes.
We bekeken het menu en besloten na enig overleg met de vrienden tot het menu Expressie, het meest uitgebreide menu hier. We zouden daar driemaal het wijnarrangement bij nemen en wilden ook graag wat bruisend en plat water.

We hadden vol zicht op het andere zaaltje, wat tegen de tuin aan ligt en op één van de kunstwerken van Arne Quinze, die door het hele gebouw te vinden zijn.

Er kwam weer zo’n schattig plateautje op tafel met in het midden een zelf af te knippen bosje tuinkers, peper en zout en tweemaal boter, ik blijf dat erg attent en origineel vinden en bovendien ook nog eens lekker op een stukje brood.
Een amuse verscheen.

Horsmakreel met structuren van raap en ijsparels van yuzu. Een werkelijk schitterend hapje om te zien, hele zachte kleurtjes, hele fijne smaakjes, een echt mooie amuse.
Nadat we hadden aangegeven graag driemaal gebruik te willen maken van het wijnarrangement verscheen er nadat het brood op de broodbordjes was gelegd nog een amuse.

Alles van wortel met crumble van hazelnoot en gedroogde zwarte olijven. Diverse structuren (ijs, mousse, crème, gekonfijt, gebakken) van wortel troffen we aan met voor de bite een heerlijke crumble van de hazelnoot en de olijven. Erg lekker en mooi diep van smaak.
De zwarte brigade is hier uitgebreid en uitstekend op de hoogte van de keuken van Bart de Pooter en heel toevallig hadden wij vanavond dezelfde vrouwelijke sommelier aan onze tafel, wat ik heel prettig vond, want zij voelt precies aan wat haar gasten willen. Waren we de vorige keer met zijn tweetjes, wat toch anders is ook voor de zwarte brigade, deze avond waren we met vrienden en we hadden natuurlijk heel veel te praten, waardoor we minder aandacht hadden en behoefden voor en van de zwarte brigade en daar werd prima op ingespeeld.

Nog een amuse verscheen. Boternootpompoen in tempura met schuim van mimolettekaas en chutney van boternootpompoen en chili. In een mooi kommetje kregen we het schuim van de kaas met de chutney erop van de butternut-pompoen en er stak een stokje in met daarin een flink stuk van de butternut-pompoen, die lichtjes in de tempura was gebakken. Erg lekker alweer, heerlijk zoetig van smaak.

De eerste wijn werd ingeschonken. Een Grüner Veltliner Federspiel, F.X. Pichler, Loibner Frauenweingarten, Wachau, Österreich.

Een lekkere, stuivende Veltliner die prima ging bij het eerste gerechtje, Jakobsvruchten gemarineerd, bieten ‘Chioggia’ en mosterd. Een schitterend bord kregen we met in het midden een mooi rondje van de plakjes gemarineerde coquille, de plakjes Chioggia biet (word je mee doodgegooid tegenwoordig, ze staan ook wel mooi natuurlijk) en diverse structuren van mosterd. Nog wat cresjes her en der vervolmaakten die mooie zachte gerechtje en we vonden het alle vier erg lekker.
De tweede wijn, een Georg Breuer, Estate Rauenthal, 2008, Rheingau, een mooie afgewogen Riesling paste goed bij de heek.

Heek met gerookte melk, kokkels, scheermes en selder. In een mooie ronde schaal verscheen een erg mooi stukje heek met erop het schuim van gerookte melk - erg lekker; wat kokkeltjes, wat stukjes scheermes, diverse structuren van selder en ergens zat er ook nog een zuurtje in. Ik hoef natuurlijk niet aan te geven dat alle bereidingen perfect waren en dat ook de combinatie bijzonder mooi was. Echt een schitterend gerecht.
De volgende wijn kwam uit de Bourgogne. Een Bourgogne dus van Patrick Javillier, Cuvée des Forgets. Een fijne wijn, een echte Bourgogne en dus erg lekker wat mij betreft.

Het gerecht erbij was deze avond zeetong. Zeetong, gegrild, peterseliewortel, kastanje, waterkers. Alweer een prachtig bord kregen we met een mooi stukje perfect gegrilde zeetong. Erbij wat risotto, gefrituurde peterseliewortel, kastanje en schuim van waterkers. Heerlijk!
De vierde wijn kwam uit Portugal. Een Alvarinho, Muros de Melgaço, Colheita de 2010. (de link kan vertaald worden voor hen die - net als ik - geen Portugees spreken). De Spaanse versie bevalt me altijd uitstekend, zo ook deze. Ik hou van dat heerlijke mineralige in deze wijnen.

Voor drie van ons kwam hierbij het volgende gerecht van het menu. Oester. Oester, gebakken, aardpeer, spek, nootmuskaat en witbier. Een heerlijke, perfect gebakken oester kregen we, met diverse structuren van aardpeer, heerlijk krokant gerookt spek, schuim van witbier, crème van witbier met aardpeer en een lichte toets van nootmuskaat. Alweer geweldig lekker.

De vierde tafelgenoot eet geen oesters en kreeg een schitterend stukje tarbot met eenzelfde garnituur als wij hadden. Ook hij was zeer in zijn nopjes met het echt mooie gerecht en de perfect gebakken tarbot.
De volgende wijn kwam uit Duitsland. Uit de Pfalz. Van het Weingut Ökonomierat Rebholz, Riesling Vom Buntsandstein Trocken ‘S’ 2009.

Het gerecht erbij was voor drie van ons de langoustine. Langoustine, zeeëgel, raap, spinazie, rode wijn. Alweer een schitterend bord kregen we (ik hou van deze borden!) met een geweldig mooie langoustine, heerlijk zoet van smaak. Erbij structuren van raap, wat spinazie en een geweldig mooie crème van de zeeëgel. De smaak ervan bleef me nog lang bij. Ook de rode wijnsaus was prachtig bij die perfect gebakken langoustine. Wederom chapeau!

De andere tafelgenoot eet ook geen schaal- en schelpdieren en kreeg deze ronde zeebaars met prei, aardpeer en ik meen wat spek. In ieder geval zag ik een erg mooi stukje gebakken zeebaars, mooi op smaak liggen. Erbij wat mousseline van prei, wat gebakken prei, wat crème van ik denk aardpeer en hij was erg tevreden weer met zijn gerechtje.

We waren toe aan het hoofdgerecht en na een prettige pauze werd er een rode wijn ingeschonken. Uit Portugal. Een Douro tinto 2008, Pó de Poeira. Een bijzonder krachtige diepe wijn.

Erbij ree. Ree, witlof, Bellotaham, truffel. Een prachtig stukje ree, gelakt met koffie kregen we. Een absoluut prachtig stukje vlees, botermals en heerlijk van smaak. Als garnituur wat crème van witlof en een mooi rolletje van die fantastische ham waarover dan de truffel was geschaafd. Het wordt saai, maar wederom een geweldig mooi gerecht.
De volgende wijn kwam uit Frankrijk, uit de Pays d’Oc. Een Domaine de Clovallon, les Pomarèdes 2009. Alweer een erg lekkere wijn. Mooi diep en hij paste wat mij betreft werkelijk uitstekend bij de zwezerik.

Zwezerik, kalfsbouillon, sjalot, knollen. Twee mooie stukjes zwezerik kregen we, eentje krokant gebakken, de andere gelakt met in het midden de heerlijke kalfsbouillon. Erbij nog een risotto van quinoa met radijs, structuren van sjalot en knollen en nog wat cresjes. Absoluut heerlijk alweer. Wat een geweldige keuken toch hier.
De eerste dessertwijn werd een Weingut Schloss Lieser Thomas Haag 2010 Riesling Kabinett. Een fijne, frisse Riesling met een klein restzoetje, wat prima paste bij het eerste dessert van citrus.

Citrus, pompelmoes, hand van Buddha. De hand van Buddha ben ik even kwijt, ongetwijfeld een grapje van deze zeer creatieve kok, maar de rest van het gerecht was geweldig lekker. (met dank aan een anonieme reageerder: de Hand van Buddha is een citrusachtige vrucht, waarvan meestal de schil in gerechtjes wordt gebruikt). IJs van citrus, crème van citrus, diverse structuren van grapefruit en ook nog vleugen yuzu, een heerlijk, fris dessertje vond ik het.
De tweede dessertwijn was een Jurançon, een Uroulat 2010. Een heerlijke, flink zoete, maar toch frisse wijn.

Het gerecht erbij was banaan. Banaan, rozijnen, Taïnori chocolade, rum, sinaas. Alweer een mooi bord verscheen. Erop diverse structuren van banaan, gelei van rozijn, een coulis van de fruitige chocolade, ik proefde ook nog wat rum her en der en strepen van sinaasappel. Een heerlijk dessertje vond ik het.

Voor bij de koffie en thee kwam die mooie witte doos die ik me nog van de vorige keer herinner (de foto gebruik ik als kopfoto) met die fijne dubbele bodem, waar dus boven op voor ons alle vier twee heerlijke snoepjes lagen, maar toen de doos eenmaal openging lagen er geweldige hoeveelheden (zo leek het althans) prachtige snoepjes voor ons.

We hebben ze gaandeweg allemaal opgegeten. De espresso en de thee is hier ook uitstekend trouwens. We kregen nog een uitsmijtertje.

In een kommetje een crème van kweepeer, gelei van bloedsinaasappel en ijs van gezouten karamel (wat vind ik dat toch ongelofelijk lekker!) en zo nog wat lekkernijtjes. Ik heb ervan gesmuld, heerlijk heerlijk!
Vlak voordat de taxi kwam kregen we nog het slot. Een laatste verleiding.

Ik kan wel zeggen dat het bij De Pastorale geweldig toeven is. Het kost iets, maar het is dan ook een avondvullende belevenis, die je lang bij blijft. En ik ga er terugkeren ook, keer op keer weer!