Totaal aantal pageviews

zaterdag 22 september 2012

Merlet in Schoorl

Natuurlijk kon ik me niet inhouden en had toch een tweede restaurant gereserveerd tijdens de restaurantweek en wel Merlet. Ik vind het altijd fijn daar. De ene keer fijner dan de andere, maar dat is normaal, want het is tenslotte allemaal mensenwerk. We gingen met zijn drietjes, Ole moest werken. Keurig om 13.00 parkeerden we op de overvolle parking en werden vriendelijk ontvangen. Helaas geen ronde tafel, maar een rechthoekige, tegen een muur aan. Daar heb ik toevallig een vreselijke hekel aan, omdat men ook nog altijd vindt dat er toch vanaf rechts geserveerd moet worden, dus dan moet degene die tegen de muur aanzit rare capriolen uithalen om de borden te kunnen laten plaatsen. Ik begrijp wel dat een ronde tafel er niet in zat, het restaurant was geheel gevuld en aan de ronde tafels zaten tenminste 4 en meestal meer mensen, maar ik vond het toch wel erg jammer.
Op tafel reeds een glaasje met drie nogal flauwe stengels. Als aperitief wilden we wel een glaasje Ruinart, erg lekker zoals altijd en al vrij snel verschenen er wat hapjes.
Op een rechthoekig bord van links naar rechts een glaasje met onderin gepoft krokant spek en erop wat mousse van parmezaanse kaas en nog wat tomatenpoeder. Die kenden we nog van de vorige keer, wat hem niet minder lekker maakte overigens. Ernaast een rondje komkommer met erop tzatziki en chips van knoflook, die ik niet onaardig vond en geheel rechts een crostini van roggebrood met crème van leverworst en een cornichons. Ik ben dol op cornichons dus ik vond dit een prima hapje. Wel aan de zware kant. We bekeken het restaurantweekmenu wat op tafel stond. Een uitbreiding met een extra tussengerecht (12.50) was mogelijk en dat deden we natuurlijk. De voorgestelde wijnen per glas die 8.50 per stuk moesten kosten lieten we links liggen en we kozen een wijn uit de schitterende wijnkaart. Dit keer een Pardas, Xarel-lo, een wijn uit Catalonië die ons prima beviel.
Intussen verscheen er zo’n schattig broodje op tafel, waarvan er nog vele zouden volgen, want de beide mannen zijn erg dol op dit brood en ook de flessen water kwamen. Een schitterende amuse volgde.
‘Strand’. Waarbij het strandlaken bestond uit zee-egelcrème en verder troffen we aan kokkels, schuim van kreeft, dopgarnalen - gefrituurd die we dus met schaal konden eten -, zeekraal, alikruiken, scheermessen, bouillon van kreeft in een glaasje, kreeft en saffraan. Zoals gezegd: een schitterende amuse.
Het voorgerecht deze middag was kreeft/yoghurt/mango/chorizo. Precies die ingrediënten kregen we als een streep salade geserveerd. De kreeft was ook in de vorm van een salade gegoten, erbij wat spelt, de genoemde mango, gebakken plakjes chorizo en wat toefjes crème van gerookte knolselderij. Verder veel kleine slablaadjes die prettig aangemaakt waren. Toch, op de een of andere manier, vond ik het een licht teleurstellend gerecht met eigenlijk nogal weinig smaak. Wat raar is, want als je de ingrediënten leest zou het een smaakbom moeten zijn.
Het extra tussengerecht, griet/komkommer/kerrie/kokos, was de topper van de middag. Zeer krokante, helaas iets te ver gegaarde, griet kregen we met erbij wat groentjes, een heerlijke kerriejus en we waren diep tevreden over dit fijne gerecht. Erbij ook nog wat jus van kerrie met kokos en dat is een fantastische combinatie, maar dat wisten we natuurlijk al.
Het hoofdgerecht was harder/lamsoor/Opperdoezer Ronde/Hollandse nieuwe/zeekraal. Een gigantische stuk uitstekend gebakken harder kregen we, gelegen op een spiegel van (flauwe) spinazie met eronder crème van biet, wat én een rare smaaksensatie gaf én er bepaald niet appetijtelijk uitzag qua kleurstelling. Ernaast wat zeekraal. Verder de genoemde groentjes, ook nog witte wortel, rettich en asperge, die allemaal erg lekker waren. Wat stukjes haring moesten de boel compleet maken. Ik weet niet goed wat ik van het gerecht moet vinden, in ieder geval vond ik het niet in balans en het stuk harder was echt veel te groot. Het dessert gingen we op het leuke terras gebruiken, de zon was doorgekomen en het zag er zeer aanlokkelijk uit buiten. Helaas werden onze waterglazen niet nagebracht en kregen we ook geen servet, wat toch eigenlijk wel een omissie is op dit niveau.
Het dessert zelf was aardbei/limoen/mint/Mojito en werd in tweeën geserveerd. Op het bord aardbei in diverse uitvoeringen met een kleine limoentoets, heerlijk allemaal en in een glaasje een aardbeienmojito met limoen, ook bijzonder lekker.
We sloten af met redelijke espresso waarbij nog wat lekkere snoeperijtjes kwamen en helaas niet geheel tevreden - we hebben regelmatig beter gegeten hier óók tijdens de restaurantweek en de kwaliteit leek deze keer echt minder en ik heb toch wel een bijzondere voorkeur voor een ronde of in ieder geval ruimere tafel - verlieten we Merlet. Tot een volgende keer want door een keertje een missertje laten we ons natuurlijk niet kisten.

vrijdag 14 september 2012

Quartier du Port in Rotterdam

Omdat ik meestal het eerst wakker was op Bali kon ik elke ochtend even mijn internetsites bekijken en natuurlijk mijn mail. De restaurantweek zou weer plaatsvinden en de inlogcodes vlogen me weer om de oren. Eigenlijk had ik hem aan me voorbij willen laten gaan, ik heb het wel een beetje gehad met restaurantweken, groupons, sweetdeals en weet ik veel. Ik richt me liever op de leuke aanbiedingen die veel toprestaurants gewoon zelf hebben. Maar ik kon me weer eens niet beheersen en mocht er eentje uitzoeken van mezelf. Eentje die ik nog niet kende.....
Het werd Quartier du Port aan de Van Vollenhovenstraat in Rotterdam. Gerund door de voormalige maître/sommelier van Fred en een voormalige kok van hetzelfde restaurant en ze hadden goede reviews zo her en der. Bovendien waren wat bekenden al geweest en die waren lovend, dus ik wilde het graag eens proberen. Parkeren is geen punt bij de Veerhaven en de kleine wandeling naar het naast het vroeger eeuwig in brand staande Gauchos was prettig. Het is ook een hotel en dat zie je eventjes als je binnenkomt.
Recht vooruit is de gigantische eetzaal met alleen maar rechthoekige tafeltjes, heel veel tafeltjes, een soort garderobe en een keuken met een luik, wat regelmatig open gaat. Wij kregen een viertje aan het raam met zicht op de stadstuin waar het volgens mij met mooi weer uitstekend toeven is.
Ook hier veel tafeltjes trouwens, maar wel leeg, want het was net te fris om buiten te eten. We kregen het restaurantweekmenu. Een extra gerecht voor 7.50 was mogelijk en ook een wijnarrangement voor 5 euro per glas was mogelijk. We begonnen maar eens met het aperitief. Voor echtgenoot een Korenwijn, voor mij een droge witte wijn (Verdejo) en voor de zonen een Ice Tea, want ze hadden nog niet besloten wie er zou terugrijden.
Bij het aperitief verscheen een hapje. Een soesje gevuld met tonijnmayonaise: erg lekker! Water wilden we ook wel. Gelukkig voor echtgenoot en Maurits hebben ze hier Badoit en dat is hun lievelingswater en helaas voor mij en Ole schenken ze hier Evian als plat water. Toen ik aangaf dat ik Evian echt helemaal niet lekker vind kreeg ik een karaf ijswater en dat vond ik erg vriendelijk. We bekeken de wijnkaart, klein maar fijn hier en ik koos voor een bekende. Een Viognier van Yves Cuilleron. Jammer dat hij niet meer op voorraad was....De sommelier raadde ons een Michele Satta, Costa di Giulia aan en die beviel ons ook. Een blend van vermentino en sauvignon die prettig was. We kregen hem voor de prijs van de viognier, ook vriendelijk. De bediening is hier goed, goed op elkaar ingespeeld en vriendelijk. De keuken is wat traag, de wachttijden tussen de gerechten vonden we veel te lang helaas.
Brood - rozemarijnbrood, lekker warm en het werd ook telkens aangevuld - kwam op tafel. Erbij wat zeezout, boter en een tapenade van olijfjes die lekker was. De tafel is simpel gedekt met dik papier waarop her en der ‘stempels’ met de naam van het restaurant staan. De houten stoelen zijn niet heel comfortabel en als het restaurant wat voller is, is de akoestiek afgrijselijk en toch heeft het iets heel sympathieks. De wijn werd ingeschonken, het water ook en het eerste gerecht kwam.
Marbré van gerookte en gemarineerde zalm, gember en crème van avocado. Een gigantisch stuk gerookte en gemarineerde zalm kregen we. Bijzonder lekker moet ik zeggen, vooral de combinatie gerookt en rauw gemarineerd vond ik erg lekker. Erop wat toefjes crème van avocado, wat prettig aangemaakte rucola en ernaast en eronder een sausje van boter met een gembertoets, wat geprakt gekookt ei, een cresje en een toef olijventapenade en we waren tevreden. We bleven wel verbaasd over de grote hoeveelheid. Het extra tussengerecht wilden we natuurlijk ook wel.
Gebakken gamba met paprika, komkommer en een luchtige crème van gamba. Dit vond ik nu een nogal raar gerecht. Ten eerste werd het geserveerd in een uiterst lullig schaaltje en zag het er eigenlijk bijzonder saai uit. Wat grote garnalen (volgens mij geen gamba’s, maar iedereen gooit die benamingen tegenwoordig zo’n beetje door elkaar geloof ik) met een wat flauwig sausje wat in de verte wat naar schaaldieren smaakte. Erbij wat koude blokjes en reepjes (nogal slordig gesneden eerlijk gezegd) komkommer en paprika en dat was het. Een gerecht wat eufemistisch uitgedrukt niet geheel uit de verf kwam, jammer. Na een bijzonder lange wachttijd, er moest nog maar een fles wijn tegenaan, kwam uiteindelijk het hoofdgerecht.
Eendenborstfilet met gekarameliseerde witlof, pommes dauphine en schuim van wortel. Mooie plakken perfect gebakken eendenborst kregen we, die lagen op de gekarameliseerde witlof en wat beetgare sperziebonen met erbij wat braadjus, erg lekker. erbij het schuim van de wortel, mooi zoet en hoog op smaak en een pomme dauphine. Wederom een behoorlijke hoeveelheid dus ik heb een deel doorgeschoven naar de mannen. We waren tevreden over het gerecht, het was goed uitgevoerd. Het dessert was erg lekker.
In een hoog glas gemarineerd rood fruit met schuim van frambozen en witte chocolade. Heerlijk fris, zoals rood fruit altijd is, erg lekker met het schuim van de frambozen en de witte chocolade en we waren tevreden. Koffie namen we niet meer, we hadden er wel lang genoeg gezeten vonden we en na het betalen van de rekening verlieten we toch behoorlijk tevreden Quartier du Port. Als de koks een beetje doorkoken, zodat de wachttijden tussen de gangen wat korter worden is het een restaurant om veel vaker te bezoeken. De kaart is prettig klein, de wijnkaart is vriendelijk en het is er gewoon gezellig.

dinsdag 11 september 2012

Métis in Kuta, Bali, Indonesië

We wilden nog één keertje bijzonder eten op Bali en dat zouden we tijdens een lunch op de laatste dag doen. Onze vlucht was vertraagd, we zouden pas ‘s avonds om 8 uur gaan vliegen, dus een fijne lange lunch was logisch. De helpdesk had ons gewaarschuwd dat de rit naar het vliegveld wel tot 5 uur kon duren, dus redelijk op tijd namen we afscheid van Juli en Reno, onze huishoudster en tuinman en reden we via de mooie natuur van Bali richting het vliegveld. Ons was aangeraden in Kuta/Seminyak iets te eten, dan zou de aansluitende rit naar het vliegveld niet zo allemachtig lang duren als via Denpasar. Gezoek op internet leverde het zeer aantrekkelijke Métis op, waar nog een tafel voor vier mogelijk was. Keurig op tijd (14.00) kwamen we bij de ingang van het uitermate indrukwekkende restaurant, waar eerst de auto van binnen en van buiten helemaal onderzocht wordt, wel een beetje raar om mee te maken. We werden goedgekeurd en mochten door de slagbomen. De chauffeur zette ons keurig voor de riante ingang met een vijver met schitterende koikarpers af en zou op ons wachten op de ruime parking.
De deuren schoven open en we werden begeleid naar het zeer ruime, half buiten gelegen restaurant. Een ruime vierkante tafel in het net nog overdekte deel kregen we, fijn in de schaduw en we wilden wel een aperitief.
Cocktails deze keer maar weer. Voor mij een overheerlijke aardbeienmojito, die heerlijk fris was. Tijdens het aperitief bekeken we de uitgebreide, maar ook weer bijzonder kostbare wijnkaart. Tot mijn vreugde ontdekten we een Vergelegen en die moest het natuurlijk worden. Een all time favorite van me die je niet zo heel veel tegenkomt. We bekeken de lunchkaart (van de dinerkaart eten tijdens de lunch is not done hier helaas) en de drie mannen waren zeer eensgezind in hun keuze: tartaar van tonijn.
Tartaar van tonijn met truffelmayonaise, truffel, knoflookolie, gemengde salade en een stengel met zwart sesamzaad. Ze waren erg te spreken over de mooie, zeer verse tartaar, waarbij de truffelmayonaise en de knoflookolie uitstekend pasten. Ook de salade vonden ze lekker, tevredenheid alom dus. De erbij geserveerde broodjes (bruin en wit) waren nog heerlijk warm, dus ook die waren zo verdwenen. Ikzelf voelde tijdens het bekijken van de kaart opeens het water in mijn mond lopen bij de Tasmaanse zalm.
Een rechthoekig bord kreeg ik met mooie plakjes gemarineerde boterzachte zalm. Erop hele grote zalmeitjes (zo groot heb ik ze hier nog nooit gezien), die plopten in de mond, her en der wat kaviaar die wat minder plopte en een heerlijke zachte dillemayonaise. Ook nog wat gemengde salade en een halve citroen, keurig in een netachtig doekje geknoopt, zodat er geen pitjes op de zalm zouden vallen. Ik vond het in al zijn simpelheid geweldig lekker. Beide zonen waren eensgezind in hun hoofdgerecht.
Steak-frites met een knoflook-peterseliemayonaise. Een uitstekende biefstuk kregen ze met erbij prima frites (de enige keer op Bali dat de frieten goed waren), wat gemengde salade, een tomaat uit de oven en een kommetje met de knoflook-peterseliemayonaise. Ze waren zeer tevreden. Echtgenoot opteerde voor pasta.
Linguine met zeevruchten, tomaat en een dressing van grove mosterd. Hij kreeg perfecte linguine, goed gevuld met zeevruchten en tomaat en de genoemde dressing en was ook erg tevreden. De mosterddressing moesten we maar onthouden voor thuis (ik ben niet heel kapot van mosterd, dus ik beloofde niets). Ikzelf nam het speciale lunchgerecht van de vrijdag. Ze hebben hier elke dag een speciaal lunchgerecht. Op vrijdag is dat bouillabaisse.
Als eerste kreeg ik een bordje met daarop de ‘bijgerechten’. Een schaaltje met emmentaler, geraspt; een schaaltje met rouille en een schaaltje met wat toastjes. Vervolgens kreeg ik een vrij groot bord voor me waarin wat verschillende vissoorten lagen en aan tafel werd de vissoep bijgeschonken. Een wat klein laagje vond ik eigenlijk.... Over de smaak kan ik kort zijn: die was fantastisch. Als ik mijn ogen dichtdeed waande ik me aan de Vieux Port in Marseille...
Na de hoofdgerechten kregen we een houten bakje met daarin vier opgerolde doekjes, die al in het water stonden en dus langzaam groter werden. Nadat al het water per compartiment was opgenomen konden we met de doekjes onze handen schoonvegen. Prettig! Een dessert wilden we ook nog wel. Wederom eensgezindheid bij de heren: alledrie wilden ze de profiterolles.
Een mooi bord met flink wat profiterolles kregen ze, overgoten met warme chocoladesaus, amandelen en erbij nog wat (echte) slagroom en ook hier waren ze weer erg tevreden over. Ikzelf was bijna volzet en hield het bij twee bolletjes, wat bollen bleken te zijn, sorbet.
Mango en framboos en het was heerlijk ijs. Heerlijk fris en niet te zoet. Ook ik was dus weer tevreden. Dat Métis is een fijn restaurant concludeerden we. We sloten af met redelijke espresso en zeer tevreden verlieten we het restaurant om het laatste stukje naar het vliegveld te gaan rijden. Weer een aanrader op Bali wat mij betreft. Als je eens (zoals ik toch wel regelmatig) trek hebt in wat andere smaken dan de Balinese....

zondag 9 september 2012

Mozaïc in Ubud, Bali

Het bleef telkens maar stil als ik weer zei dat als we op Bali waren ik het niet nodig vond om bij Mozaïc te gaan eten (ze kennen me namelijk). Ze hebben geen lunch en de prijzen zijn exorbitant en om nu zoveel geld te betalen voor een Franse maaltijd terwijl je in Indonesië bent etc. etc. etc.. Mozaïc is het enige restaurant in Indonesië wat lid is van Les Grandes Tables du Monde, vandaar de overweging. Om een lang verhaal kort te maken: op maandag besloten we dat we op woensdag een trip naar Ubud zouden maken. Auto en chauffeur waren snel geregeld en eigenlijk Mozaïc ook... Ze werken (helaas, hoewel het nu niet vervelend was, gezien de afstand die we nog terug moesten) met twee shifts en we konden nog mee in de vroege shift. Wat dus prima uitkwam.
Het restaurant ligt aan een vrij drukke, steile weg net iets buiten het hectische en zeer toeristische Ubud, met beveiliging en dergelijke. We zouden de chauffeur sms-en als we klaar waren en werden vriendelijk ontvangen en naar binnen geleid. We kwamen terecht in de lounge, waar we het aperitief zouden gebruiken.
Banken waar je erg diep in weg zonk en losse elementen die iets steviger zaten. Veel grote bloemstukken ook. Cocktails voor de jongens en voor ons champagne, ik meen Ruinart, met erbij een hapje.
Een hard gebakken soesje met erop parmezaanse kaas en erin een lopend geheel van parmezaan, Edammer en truffel. Erg lekker en dus heel andere smaken dan we inmiddels gewend waren. We bekeken de kaart, men kent hier een viertal menu’s (en twee loungemenu’s), zie website en we besloten tot het Discovery Menu om toch nog een beetje in Balinese sferen te blijven. Omdat we het menu al prijzig genoeg vonden namen we geen wijnarrangement, vooral niet omdat het afgepaste glazen zouden zijn (stond althans vermeld) en daar krijg ik altijd een bijzonder slecht humeur van. We kozen zelf van de zeer uitgebreide, erg mooie en bijzonder kostbare wijnkaart.
We werden via een overdekt gedeelte naar de schitterende tuin gebracht, waarachter ook de open keuken ligt en kregen een vierkante tafel voor vier. Ik heb nergens op Bali ronde tafels gezien helaas, dus ook hier niet. Je zit heerlijk in de beschaduwde tuin. Het was al bijna donker, maar per tafel hangt er prima verlichting, dus alles was goed zichtbaar.
De tafels zijn keurig gedekt met al het benodigde glaswerk, wit damast en gekleurde servetten. Zoals zo vaak kreeg ik het koud - ongelofelijk maar waar - en ik kreeg een fijne stola om om te slaan, waardoor ik de avond goed doorkwam. Onze aperitiefjes werden keurig nagebracht en een amuse verscheen.
Op een lepel een heerlijk hapje met coquille, kurkuma en tomaat. Schitterend hoog op smaak, terwijl de coquilles duidelijk te proeven bleven. Een mooi begin. De eerste wijn werd ingeschonken. Een bekende van ons. Een blend van Sauvignon en Semillon van Margaret River, Watershed en die was prima, zoals altijd. Water, plat en bruisend werd ook ingeschonken en het feest kon beginnen.
Als eerste werd een langwerpig, glazen plateau neergezet met daarop allerlei kruiden en ingrediënten. De keurige, zeer bescheiden, bediening vertelde ons dat op het plateau alle te gebruiken ingrediënten in de diverse gerechten die we zouden krijgen lagen. Op deze manier konden we ze zien, voelen en ruiken. Een bijzonder leuk idee vond ik het. Ik ontdekte in ieder geval tamarinde, kokos en sereh en ook nog mango. Het eerste gerechtje was Sere.
Zacht gegaarde inktvis met gekoelde sereh en bouillon van watermeloen. In een mooi rond bord kregen we de heerlijk frisse bouillon van watermeloen met kleine bolletjes watermeloen en een pittig kruidje en in het midden lagen de ‘tagliatelle’ van de perfecte inktvis met de duidelijk te proeven sereh. Ook nog een paar kokkeltjes - uit de schelp - trof ik aan. Een heerlijk fris gerechtje. Het tweede gerecht was Kelapa.
Koraalforel gekonfijt in kokosolie, Balinese kruidenreductie en een peterselie-oesterzwamsalade. Ik was zo dom om direct aan te vallen en niet eerst een foto te maken, maar nadat we de uitstekende bediening hadden gevraagd of we heel misschien bij de keuken een foto mochten maken als het gerecht nog een keer gemaakt zou worden deze avond kwam dat helemaal prima in orde, wat ik erg prettig vond. Op het bord op een spiegel van heel dunne krokante aardappel een prachtig stukje gekonfijte forel. De kokosolie was als toetsje goed te proeven. Ernaast aan twee kanten een streep kruim van Balinese kruiden en op de vis tot slot nog een toef ‘salade’ van oesterzwammen en peterselie, wat wat mij betreft eigenlijk niets toevoegde, hooguit de smaak van de vis wat weghaalde. Maar: weer een mooi gerecht. Het derde gerecht, Buah Asam, zag er schitterend uit.
Japanse gekweekte kwartel en ganzenleverpastilla, Balinese 'Rujak' saus en appelsaffraan marmelade. Een schitterend stukje gebakken kwartel kregen we, rijkelijk gevuld met ganzenlever, een heerlijke combinatie. Erbij een veeg ‘Rujak’saus, die perfect paste bij de kwartel en een quenelle van de heerlijk friszoete marmelade. Een schitterend gerecht vonden we dit. De wijn was op (kan ook bij het vorige gerecht geweest zijn, ik weet het niet meer precies) en we bleven bij wit. Van hetzelfde huis een unoaked Chardonnay en ook die beviel ons uitstekend. Bij het hoofdgerecht liepen de wegen van de zonen en ons uiteen. Zij hadden namelijk gekozen voor Bumbu Bali.
Kintamani (plaats op Bali) speenvarken, baby paksoi, ravioli gevuld met varkenspoot en een emulsie van Babi Guling (geroosterd speenvarken). Erbij een schaaltje met aardappelmousseline... Op een flinke spiegel van de emulsie van de Babi Guling kregen ze een heerlijk stukje varkensvlees met wat Bok Choi, erop een perfecte ravioli gevuld met varkenspoot en daarop nog wat uitgebakken spekjes. Ze waren erg tevreden, ook over de aardappelmousseline trouwens. Wij hadden tegen een kleine meerprijs gekozen voor Tempe.
Australisch Wagyu Beef, pompoen-citroenpuree, crumble van tempeh en een demi-glace verrijkt met citroenbasilicum. Erbij overigens ook een schaaltje met prima aardappelmousseline. Op een vierkant bord twee mooie stukjes vlees, uiteraard perfect van cuisson. Erbij flink wat crumble van tempeh, mooi hoog op smaak gebracht met her en der een champignon, een heerlijke puree van pompoen en citroen en een heel mooie lichte saus waarin de citroenbasilicum heel duidelijk te proeven was. Ook nog een perfecte tortellini gevuld met sukade van het vlees en we waren diep tevreden. We waren toe aan de desserts. Het eerste dessert was Manggis.
Seizoensgebonden mangosorbet, bevroren lychee en macadamia praline. Tussen twee koekjes van praliné van Macadamianoten kregen we een geweldig lekkere mangosorbet. Eronder stukjes bevroren lychee en sap van lychee en we vonden het een heerlijk fris dessert. Het tweede dessert was Belimbing Wuluh.
Warme ‘Guanaja’ Valrhona donkere chocolade fondant, sorbet van vers sterfruit en gekruid jonge sterfruit in een korianderzaadkaramel. Een perfect lopend chocoladetaartje kregen we, geweldig machtig natuurlijk, met erbij heerlijk fris ijs van sterfruit en gekruide stukjes sterfruit in een mooie karamel waarin het korianderzaad duidelijk te proeven was. Een fantastisch dessert. Ietsjes teveel voor mij, maar de mannen wisten er wel weg mee.
We sloten deze gedenkwaardige avond af met goede espresso, waarbij nog wat snoepjes kwamen en diep tevreden verlieten we Mozaïc. Absoluut een bezoek waard.