Totaal aantal pageviews

vrijdag 25 februari 2011

Het Gebaar in Antwerpen


Al lang geleden afgesproken. Op de vrijdag van de voorjaarsvakantie. Dat Maurits helemaal geen vakantie had, daar kwamen we pas de vrijdag ervoor achter; dat Ole zou gaan logeren, ook daar kwamen we pas de dag ervoor achter.

Met zijn tweetjes reden we dus in nogal wat mist naar Antwerpen. Ons doel was het Centraal Station, met die prachtige imposante hal, waar ooit de eerst flashmob die ik althans zag, plaatsvond. We parkeerden in de immense P onder het station en liepen langs een uiterst doods aandoend winkelgedoe met allemaal diamantwinkels. Alsof iemand daar ooit iets zou kopen.....Het werd drukken richting de Centrale Hal en ook het zicht op de drie verdiepingen en de perrons was mooi.

We pakten een koffie in een wat ongezellig groot iets vlak naast de ingang van de Zoo en liepen vervolgens via allerlei straatjes met nog veel meer diamantwinkels richting de Leopoldstraat. Onderweg dronken we een biertje (echtgenoot eentje die op Leffe leek, ik ben de naam kwijt, ik een heerlijke Kriek).

Keurig op tijd wandelden we de Botanische Tuin in, die zomers vast prachtig is en zagen toen het schattige huisje waar Het Gebaar te vinden is.

De ontvangst was allervriendelijkst in het al bijna geheel gevulde restaurant. Nu is dat niet zo moeilijk, want het is er klein. En vol.
We kregen een tweetje helemaal achterin en konden dus alle verrichtingen in het restaurant fijn bekijken.

We begonnen met een glaasje champagne, Bollinger hier (13.00, sterrenprijzen dus) waarbij wat lekkere knabbeltjes kwamen.
De kaart kwam, uitleg over de suggestie van Roger kregen we (hetzelfde gerecht wat Myriam in december al gegeten had, namelijk een combinatie van gebakken coquilles, varkenswangetjes, oosters buikspek, een torentje met krab, zoete ui met vanille, pompoencrème, aardappelmousseline, wat me toch wel enigszins bevreemdde eerlijk gezegd en we bekeken de kaart. Echtgenoot dan, want ik had mijn keus al gemaakt. Nu koos hij toevallig datgene wat ik wilde eten, dus ik was zo vriendelijk te switchen.
Het duurt hier 50 minuten voor je je gerecht krijgt en omwille van de bereidingstijd wordt je ook verzocht om alvast je dessert, indien je dat wenst, te bestellen. Dus dat deden we, want als je bij de beste patissier van België bent, neem je natuurlijk een dessert.


Men kent hier een aantal aardige wijnen per glas, maar ik ontdekte een witte wijn waar ik bijzonder nieuwsgierig naar werd. Een Spinifex ‘Lola’, Barossa Valley gemaakt van semillon/marsanne/ugni blanc/vermentino/viognier. (43.25)
Een wijn precies naar mijn smaak. Diep van geur en van de smaak en uitstekend passend bij mijn gerecht, waar o.a. paling en makreel in was verwerkt. Ook paste hij goed bij het gerecht van echtgenoot.

Brood, boter, zout en gekruide peper kwamen op tafel, water - bruis voor echtgenoot, plat voor mij (halve litertjes à 5.00 per stuk, ik dronk er 2, echtgenoot 1...)ook.

Na een uur kwamen onze gerechten.

Voor echtgenoot de Zwezeriken (35.00). Gebakken zwezeriken, gelakte varkenswangetjes en gebakken champignons, geserveerd met crème van knolselder en uienbouillon.
De uienbouillon werd aan tafel bijgeschonken. Een prachtig bord kreeg hij met mooie stukjes zwezerik, heerlijke varkenswangetjes, pommes noisettes, die perfect waren, diverse bereidingen van ui en bovenop nog een kroepoek van garnaaltjes. De bouillon, waar hij zeer enthousiast over was, was op basis van soja. Tevredenheid aan de overkant van de tafel dus.

Ikzelf kreeg de Sole Meunière (34.75). Meunière bereiding van tongfilet gecombineerd met Oosterschelde paling en gemarineerde makreel. Geserveerd met handgerolde couscous en crème van groene curry.
Een prachtig bord kreeg ik op. Op een mooie rechthoek van geweldig lekkere couscous (ik ben niet zo’n couscousfan, maar deze was fantastisch) lag de prachtige tongfilet, waarop nog wat gefrituurde inktvis en garnalen lagen. Diverse flinterdunne chipjes lagen erbij waarop heerlijk kruidjes zaten, een crumble van sesam met vis trof ik nog aan, een geweldig lekkere mousse van makreel, boterzacht en zalvend diverse groene groentjes piepklein gehakt, twee lichtzuur gemarineerde stukjes makreel en in een rolletje groente drie heerlijke streepjes paling. Verder nog een half eitje en wat crème van groene curry. Een absoluut fantastisch gerecht!

Erbij een apart schaaltje met Hollandaise saus op basis van champagne en dit was de allereerste keer dat ik ook werkelijk champagne proefde in een saus, complimenten voor de kok dus.
Uitstekend allemaal.

Na best weer een lange wachttijd kwamen de desserts.

Echtgenoot had gekozen voor Pomme Pomme (18.50).
Gekarameliseerde appels op een crispy bladerdeegbodem. Geserveerd met ijs en crème van vanille en diverse structuren van appel.
Alweer een wonderschoon bord kreeg hij voorgezet, waarvan hem direct de frisse appelgeur opviel. Hij vond het een heerlijk licht dessert en met name het vanille-ijs was uitstekend klaargemaakt. Zeer tevreden dus weer.

Ikzelf had gekozen voor Lucca.
Een ronde disk van smaken van bosvruchten, coulis van frambozen en chocoladecrème verfijnd met cabernet-sauvignonazijn.
Een absoluut plaatje om te zien alweer. Een ronde disk inderdaad, boordevol van en met chocolade, erop heerlijke bosvruchten, een geweldige frambozencoulis en leuke tipjes coulis, waaronder die met de cabernet-sauvignonazijn, die ik al kende van Oud Sluis, die het in de bonbons verstopt.
Wel erg machtig, dus echtgenoot heeft geholpen met het laatste stukje. Maar een geweldig lekker dessert. Ook het basilicumijs wat erbij lag was heerlijk en paste uitstekend.


We sloten af met een niet bijster goede espresso, wat we op een leuk plateautje kregen met als leuke details de suikerklontjes en een papieren servetje. Erbij nog twee heerlijke koekjes en een glaasje slagroom met het een of het andere drankje erin en we waren diep tevreden.

We komen zeker terug, want er zijn in ieder geval twee gerechten die we nog willen proeven.

zaterdag 12 februari 2011

't Regthuys in Maarn


Op deze zaterdagavond reden we met zijn tweetjes - de jongens waren elders - richting Maarn. We gingen eten bij ‘t Regthuys, een als goed bekend staand restaurant in die contreien.
Parkeren was makkelijk in het centrum van het zeer slecht verlichte plaatsje in de bossen van de Utrechtse Heuvelrug, de entree was vriendelijk verlicht, het terras was opgesteld voor de rokers onder de bezoekers en we stapten binnen.

Ik vermoed dat de eigenaren een huiskamergevoel willen ontwikkelen bij de gasten, want zoals op de website te zien is, bestaat het restaurant eigenlijk uit drie compartimenten met drie verschillende inrichtingen. Wij werden naar het achterste deel geleid en kregen - zoals gevraagd - een fijne ronde tafel. Keurig gedekt met dik linnen, wel helaas wat bobbels door het onderkleed, wat op den duur toch wat vervelend was. En, zoals echtgenoot opmerkte, hetzelfde bestek als wij thuis gebruiken. Op enkele tafels na was het restaurant geheel gevuld deze avond vooral naar mijn idee met oude bekenden.

Een aperitiefje wilden we wel.

Een witte wijn, een Saumur, een zeker niet onprettige Loirewijn. De huiswijn ook en dat voor 3.90 per glas is netjes.
Enkele knabbels verschenen.

Een bakje met 2 blini’s haringkuit en koriander, die vooral naar blini smaakten; een bakje met gemengde noten die eerst gemarineerd en daarna geroosterd waren, erg lekker, maar ook erg overheersend en een glaasje met twee stengels van bladerdeeg met Coppa di Parma.

We kregen de kaart en een uitleg over het viergangenmenu. Men kent hier uiteraard een à la carte gedeelte, twee menu’s (drie- en viergangen) en een proeverijmenu van 8 gangetjes.
Wij kozen deze avond niet voor het proeverijmenu maar voor het viergangenmenu (49.50). Eerst even de kat uit de boom kijken tenslotte.

De wijnkaart kwam en die is aardig. Voor ieder wat wils, ook Duitsland en Oostenrijk zijn vertegenwoordigd en uiteraard ook de nieuwe wereld. Wij kozen heel klassiek voor een witte Chateauneuf du Pape, die ons uitstekend beviel.
Water stond al op tafel, bruiswater wel te verstaan, maar een koele fles was ook mogelijk, die dan weer niet in een koeler op tafel kwam en een karaf ijswater voor mij was ook geen probleem. Boter en olijfolie stonden er ook, de olijfolie helaas in een zo kleine hoeveelheid dat het pipetje niet kon worden volgezogen, maar na een opmerking daarover werd er een nieuw glaasje neergezet.


Eerst nog een amuse. In drieën troffen we op een leistenen plaatje aan tartaar van ossenhaas met basilicummayonaise; tuile met een salade van chorizo en een rouleau van inktvis met appel. Alledrie erg lekker, waarbij de tuile erg overheersend van smaak was en we dus eigenlijk wel een advies hadden gewild in welke volgorde dit te eten. We begonnen nu namelijk - zoals gebruikelijk - links en eigenlijk hadden we daarna de inktvis, die erg lekker was, moeten eten.


Na een nogal lange wachttijd kwam het voorgerecht.
Huisgemaakte pastrami van kalfsmuis met kreeft met remoulade van knolselderij en truffel.
Mooie stukjes heerlijk lauwwarme kreeft vonden we, met fijne plakjes pastrami. Erop een plakje truffel, wat naar niets smaakte, veel cressesoortjes en twee toefjes remoulade van knolselderij op smaak gebracht met truffelolie. Een keurig gerecht.

Na alweer een behoorlijk lange wachttijd, men houdt hier tenminste een half uur tussen de gerechten aan en dat vind ik te lang (een keertje geeft niet, maar standaard geeft wel vinden wij, om de simpele reden dat ik dan uiteindelijk met trek opsta van tafel. Je hebt dat ook weleens met die officiële diners, die onderbroken worden door diverse toespraken, dat duurt en duurt ook maar), kwam het tussengerecht.
Open ravioli met skrei.
Op een plak pasta (tja, alles wordt tegenwoordig een open ravioli genoemd als er maar een plak pasta bijligt), lag een stukje niet op smaak gebrachte skrei. Het stukje van echtgenoot trouwens was beduidend groter dan dat van mij en dat vind ik ergerlijk. Erop een ‘krokant’ van venkel, die niet krokant maar taai was, erbij wat puree van venkel en een saus van schaal- en schelpdieren, die aardig was. Een gerecht wat niet geheel uit de verf kwam wat mij betreft. Ook nog wat gestoofde jonge prei troffen we aan.


Het hoofdgerecht was Australisch ribeye.
Mooie plakken vlees in een saus met Barolo vonden we. Erbij fondantaardappeltjes met pancetta, die wat ons betreft net nog niet helemaal gaar waren, winterpostelein, wat schorseneren, een erg droge quenelle van biet en gemengde paddestoelen, witlof en boontjes. Het vlees was uitstekend.

Echtgenoot hield het bij het dessert van het menu, ik wilde graag kaas.
Het dessert was deze avond cannelloni van mango, met mangomousse en witte chocoladeparfait. Erbij nog gebakken mango, gevuld met wat room. Echtgenoot was tevreden, het was een lekker fris, niet te zwaar gerecht.

Ik kreeg vier mooie stukjes kaas, met een prima uitleg erbij, wat brood en een quenelle van olijf en ook ik was tevreden. Goede kaasjes waren het.


Of we nog koffie wilden. Dat wilden we wel als ze tenminste espresso hadden. Men vroeg keurig of we er ook nog wat friandises bij wilden, wat het geval was, want door de lange wachttijden tussen de gerechten had ik gewoon nog wel trek.
De koffie was in orde, de friandises, waaronder een amarettomousse en wat soesjes waren lekker.

Na het betalen van de 170 euro verlieten we ‘t Regthuys.
In hun klasse absoluut een goed restaurant. Voor mij iets teveel minpuntjes helaas, maar ik realiseer me dat ladingen mensen heel tevreden zouden zijn.