Na ons even te hebben opgefrist in onze heerlijk ruime kamer met prachtig zicht, zo bleek de volgende ochtend, op de weilanden achter het hotel-restaurant daalden we af naar het restaurant, wat al flink gevuld was. De maître van de vorige keer, de heer Bourgonje was er volgens mij niet, wat niet wegnam dat de ontvangst in orde was.
Op tafel reeds de inmiddels bekende tomaatje, nootjes, stengeltjes en olijfjes en een aperitiefje wilden we ook wel. Voor echtgenoot een Cava, voor mij diezelfde Cava maar dan met gin en een druppel aardbeilikeur. Lekker vond ik hem, lekker straf en daar had ik trek in.
We bekeken de menukaart en kozen natuurlijk voor het gastronomisch menu, het wijnboek bekeken we ook en we kozen voor de mij vorige keer zo goed bevallen Albariňo Nora en de Cahors, een Chateau Leret.
Water, plat en bruisend verscheen, boter, olijfolie uit Spanje, die bijzonder zacht was en brood ook en een bordje met amuses.
Een Unami oester met een schuim van champagne, poeder van eendenlever en oesterblad; gelei van gevogelte met eendenlever, appel en gesneden oester en bonbon van eendenlever met een gelei van Granny Smith, compote van ui en rode wijn.
De oester was heerlijk, de eendenleversmaak en het oesterblad combineerden mooi, schuim van champagne vind ik altijd wat wegvallen als ik zo vrij mag zijn; de gelei van gevogelte proefde meer als een terrine wat ik trouwens erg lekker vind, waarbij de eendenlever mooi uitkwam en tot slot was de bonbon door het gebruik van de appel heerlijk fris. Een fijn begin.
De witte wijn werd ingeschonken en die was nog net zo fris en stuivend als me hem herinnerde (of is het haar) en hij paste wat mij betreft prima bij het voorgerecht. Yellowfin tonijn en Alaska King Krab.
Een blokje van tonijn, krab en een gelei van kombu; tartaar van tonijn, gerold in sesamzaadjes; geroosterde tonijn met een gel van yuzu; sushi van tonijn, krab en een gelei van nori met wasabimayonaise en gepofte rijst en tot slot een gelei van tonijn met tonijn en vongole.
Het blokje van tonijn en krab met de gelei van kombu was lekker. Beide vissmaken kwamen goed naar voren, de tartaar van tonijn met sesamzaadjes is me net iets te bekend, de geroosterde tonijn met de gel van yuzu was wel aardig, maar aan de droge kant, de sushi vond ik relatief gewoon, waarbij ik moet aantekenen dat de wasabimayonaise prachtig zacht van smaak was, zodat ik eindelijk eens geen chloorreactie kreeg en tot slot vond ik de gelei van tonijn met de tonijn vooral erg mooi om te zien, de doorzichtige gelei kon je prachtig oprollen om het rolletje tonijn heen en de venusschelp lag er eerlijk gezegd wat verloren bij.
Even iets over de bediening. Ik ontbeerde deze avond de geweldige gastvrijheid van de maître. Niets ten nadele van de jonge bediening, zij deden zeer hun best, maar toch ontbrak er iets, er miste ook iets van aansturing, zo leek het en dat vond ik eigenlijk erg jammer. Het stokte zo af en toe met inschenken en ook de communicatie met de keuken leek wat stroever.
De Nora paste ook prima bij het tussengerecht. Droog gebakken coquille St-Jacques met een kruim van knoflook, aardappel en spek. Zacht gegaard buikspek met een gel van pompoen en sinaasappel en een truffelsaus.
De coquille was iets te droog, maar wel lekker. Het buikspek was prima en het kruim voegde ook werkelijk iets toe. De gel van pompoen met sinaasappel leek iets te lang op het bord te hebben gelegen en dat was een beetje jammer. De smaak was nog wel mooi. De truffel zal hebben moeten gezeten in de donkere rondjes die op de rand van het bord lagen, maar eerlijk gezegd is die smaak me geheel ontgaan.
We schakelden over op de rode Cahors, die gewoon net zo lekker stroef was als we gehoopt hadden. Hij deed het goed bij de gebraden reerug van de Veluwe, Langedijker zuurkool, Opperdoezer Ronde gevuld met reegoulash en gegratineerd met een crème van Epoisses en aardappel, rode minibiet, mousse
line van rozenbottel, bundelzwam, minispruitjes, kastanje en jus van rode port. Een hele mond vol.....maar dat viel mee.
Mooi ree, lekkere zuurkool, een fijn aardappeltje waar je duidelijk de kaas proefde, lekkere groentjes en een fijn sausje. Een mooi herfstgerecht.
Echtgenoot dronk de Cahors door bij de kaas, ikzelf vroeg om een mooi glas witte wijn en dat kreeg ik ook. Een mij volkomen onbekende zelfs, wat altijd leuk is, een Matassa. Een witte wijn uit de zuidelijke Languedoc, die me prima beviel.
De kaaswagen hier is nog net zo mooi als hij was en de kaassommelier (bestaat dat al, zoniet, dan toch) was top! Wat een kennis en wat een enthousiasme, werkelijk een genot om naar te luisteren.
We kozen allebei een prachtig bordje, kregen er nog wat notenbrood waarin een lichte hartige toets van olijf te proeven was en waren diep en diep tevreden.
Het dessert tenslotte bestond uit bramen, gember en chocolade. ‘Harde wener’ van chocolade; baba van bramen, gembersorbetijs en licht geleerde ginger ale met schuim van whisky sour, marshmallow van bramen en merengue van bramen.
De harde wener (Noord-Hollands wellicht?) was lekker, zo ook de baba met het sorbetijs. De licht geleerde ginger ale was wel erg licht gegeleerd vond ik, waardoor het een wat waterig geheel werd en de merengue was gewoon lekker.
We sloten af met espresso waarbij wat zoetigheden, waaronder die waanzinnig lekkere madeleine, die vanavond helaas niet warm was.
Tot slot wandelden we richting Grand Café waar echtgenoot nog een espresso nam en ik een lekker Brandtapje en tevreden doken we daarna ons fijne bed in. Na het ontbijt de volgende ochtend, wat niet bijzonder opzienbarend was, maar wel lekker reden we nog even richting huis voor we ons culinair zouden onderdompelen in Kortrijk.
Samenvattend: Merlet is absoluut een goed restaurant, maar deze avond ontbrak op de een of andere manier het wow-gevoel en dat vind ik eigenlijk heel erg jammer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten