Totaal aantal pageviews

dinsdag 26 juli 2011

Agrodolce in Imperia

Op een vrij regenachtige dag reden aan het eind van de middag naar Imperia-Oneglia (wijzelf zaten boven Imperia-Porto Maurizio) omdat de ervaring ons leerde dat parkeren daar een absolute crime is.

Nu viel dat deze middag opeens zeer mee, dus dat was snel gepiept. Op onze zoektocht naar een bar met Wifi, die we niet vonden overigens, kwamen we wel in een paar erg leuke cocktailbars terecht, met ook hier heerlijke hapjes erbij. Vandaar dat we iets later arriveerden in het restaurant van mijn keuze, Agrodolce. Een Jeune Restaurateur d’Europe en zoals later bleek in het bezit van een Michelinster. Wat ons helemaal niet verbaasde.


Een allercharmantste ontvangst door het geweldig Italiaanse personeel en ons werd gevraagd of we binnen of buiten wilden eten. De regen was opgehouden en de temperatuur was prettig, dus kozen we ervoor buiten plaats te nemen, met zicht op een deel van de haven waar wat kapitale jachten ons uitzicht bedierven.

We begonnen met een prosecco, niet mijn voorkeur, maar deze was fijn fris. De kaart, die alleen al mooi is om te zien, kwam en ook hier is het de bedoeling dat je een menu kiest, althans een aantal gangen en aangeeft waar je niet van houdt en dan maakt de chef fijne dingetjes voor je.
We kozen voor het menu met de lekkernijen en groeten uit de keuken, het menu Lasciateme fare.

Nadat we gekozen hadden kregen we een amuse. Een soort kroketje, gevuld met groentjes en twee sardientjes en dat kroketje lag in een beetje gazpacho. Een vreemde, maar wel heel smakelijke combinatie. De sardientjes in het kroketje waren perfect van cuisson, erg knap vond ik dat.
We hadden alle tijd om rond te kijken, het restaurant is gevestigd in een hele rij restaurants, maar springt er duidelijk uit qua uiterlijk. De andere restaurants zijn meer gericht op toeristen en voorbijgangers, Agrodolce verwacht dat je reserveert en is mooi geschilderd, de tafels zijn gedekt met dik linnen en de bediening is keurig gekleed in zwart/wit.
De wijnkaart is hier uitgebreid en gelukkig niet alleen Italiaans. Hoewel ik wel een wijn uit Friuli ontdekte en zoals bekend was ik erg te spreken over de wijnen uit die streek, dus daar begonnen we mee. Een Venica. Mooi mineralig, fris en fruitig met een fijne afdronk.
Agrodolce is visrestaurant en serveert alleen vis, vandaar ook de witte wijn.
Water kwam ook op tafel en ook brood, een soort van ciabatta wat erg lekker was en dus regelmatig werd bijgevuld.

Het eerste gerechtje zag er schitterend uit. Tonno tonnato. Tonijn met tonijnsaus. Maar niet zomaar tonijn en ook niet zomaar tonijnsaus. De mooiste, meest gladde tonijnsaus ooit en de tonijn was volgens mij een half uur geleden uit de zee gehaald, wat was dit een verse tonijn!

Het tweede gerechtje kwam op een heel ander bord, ook erg mooi vond ik ondanks dat het flink bedrukt was. Calamari en rauwe gamba. De calamari - ik vermoed pijlinktvis, maar haal de benamingen nog weleens door elkaar, zeker in het buitenland - was gevuld met groentjes en vis en lagen op een saus van verveine. Een heerlijke combinatie. De rauwe gamba’s die erbij lagen waren ook alweer kraakvers, geweldig lekker dus. Zo licht zoet van smaak, het leken wel langoustines.

Het volgende gerechtje was kabeljauw, perfect gebakken en het lag op een rondje van verse tuingroenten en erbij nog een bagna caudasaus waarvoor je me elke nacht mag wakker maken. Wat een geweldige saus zeg en wat een mooi gerecht, zowel de afzonderlijke onderdelen als de smaken bij elkaar, echt heerlijk.
De Venica was op en we switchten naar een Franse wijn, een Marsannay en die was natuurlijk geweldig lekker. Precies zoals een Marsannay moet zijn en hij paste ook uitstekend bij de visgerechten die nog kwamen. We vonden hem zo lekker dat er gelukkig nog een tweede fles van was, ideaal toch zo’n zoon als BOB.
Het volgende gerecht kwam op een glazen bord en was een stukje rode mul met couscous en een spicy saus. Nu zijn de Italianen niet zo van spicy, dus voor ons was dit niet spicy maar licht gekruid. Maar wel dusdanig gekruid dat we het heerlijk vonden. Ook de couscous, gelukkig de mediumvariant, was erg lekker. Mooi op smaak gebracht en prettig in de mond. De mul was natuurlijk perfect, het bereiden van vis doen ze uitstekend hier.
Het vijfde gerechtje was inktvis met inkt in schuim van mozzarella gelegen in een saus van basilicum en tomaten. In al zijn simpelheid (?) geweldig lekker. Mooie malse stukjes inktvis, heerlijk schuim van mozzarella en zo’n aardse saus, allemaal even lekker.


Het gerecht erna vond ik vreemd. Ik verstond ook niet goed hoe men het noemde. Ik kom uit cappelletti, gevuld met groenten, een crèmerige saus, waarin ik behoorlijk wat mosterd proefde en erbij een soort van gnocchi van witvis. Vreemd dus, maar wel erg lekker. Op de een of andere manier had ik geen pastagerechtje meer verwacht, dus wel weer grappig.

Het zevende gerecht, de vangst van de dag, was vandaag een stukje witvis met aardappelmousseline, groentjes en een saus van ansjovis met kruiden. Hierover kan ik kort zijn: zalig. Geweldige mousseline, heerlijke groentjes, uitstekende vis en over die saus van ansjovis ben ik nu nog lyrisch.


We waren toe aan het dessert. Pannacotta van lavendel met crème van fruit van het seizoen. Precies dat kregen we, erbij nog een streep chocolade en een lekker koekje en we waren diep tevreden. Wat een fijn restaurant is dit.


Uiteraard sloten we af met de nodige perfecte espresso, waarbij per persoon nog werkelijk heerlijke friandises kwamen en diep in de nacht reed Maurits ons naar het vakantiehuis. Een memorabele avond was dit.

zaterdag 23 juli 2011

Mirazur in Menton

Al een half jaar van tevoren gereserveerd gingen we op een mooie zonnige dag in de vakantie naar Menton. Ons doel was het restaurant van Mauro Colagreco, (le) Mirazur. Prachtig hoog boven de zee gelegen, ingericht in mooie lichte tinten met fijne ronde tafels.
Parkeerplaatsen zijn ruim voorhanden en voordat we naar binnen gingen genoten we nog even van het uitzicht zowel over de zee als richting de grote rotsen achter het restaurant.
De ontvangst was vriendelijk en we kregen - zoals ik had gevraagd - een mooie ronde tafel bij het raam, waardoor we een prachtig uitzicht hadden.


Heerlijke stoelen, mooi gedekte tafels, handig opgestelde sidetables voor het personeel en het restaurant was redelijk gevuld. Iedereen zat zo’n beetje in de omgeving van het grote ronde raam.


We begonnen met een glaasje champagne, Taittinger Prélude hier. Een prettige champagne vonden we. Mooie glazen borden op tafel, die later natuurlijk werden weggehaald, maar die we even uitgebreid bekeken. De menukaart werd ons overhandigd en men vroeg of we wisten hoe het concept hier was. Dat wisten we een beetje dus we lieten het ons graag nog eens uitleggen.

Er wordt gekookt aan de hand van wat er voorhanden is uit de tuin en van de markt, dus er is een kaart, maar meer dan een aanduiding (vlees of vis bv. ) staat er niet op. Ook de menu’s - zie website voor een overzicht - zijn op die manier samengesteld. De kok bepaalt wat je eet. Wel kun je aangeven wat je absoluut niet wilt, daar wordt dan rekening mee gehouden.
Na ampel beraad besloten we tot het menu Découverte (drie tapas, een amuse, een voorgerecht, een hoofdgerecht, een dessert en mignardises). Erg vriendelijk geprijst vond ik de Formule (alleen op weekdagen en voor de lunch) voor slechts 29 euro. Ook het menu Déjeuner (1 voorgerecht minder dan het menu Découverte( voor slechts 33 euro is natuurlijk zeer vriendelijk van prijs.


We bekeken de wijnkaart, die is hier mooi en redelijk vriendelijk geprijst. Gelukkig ontdekten we onze geliefde Pacherenc du Vic-Bilh van Brumont en die moest het natuurlijk worden. Gelukkig hadden ze er hier wel meer dan één.
Water wilden we ook en tot verrassing van echtgenoot en Maurits hadden ze hier het overheerlijke Chateldon water, wat nauwelijks te krijgen is, dus ze genoten ervan. Het platte water was weer eens Evian, wat ik dan weer jammer vind, want zo lekker vind ik dat niet.


De wijn werd ingeschonken en de tapas/mondvermaakjes verschenen. Drie dus. De ene, op een prachtig doorzichtig plaatje was een beignet van vis, erg lekker.

De tweede een heel dun en krokant koekje van polenta met een mascarponecrème, ook lekker en de derde een plakje komkommer met erop gelei van het groen van komkommer en ook die vond ik, als komkommerliefhebber, erg lekker.

Een leuk begin dus.
De bediening is hier zoals in alle Franse sterrenrestaurant uiterst hiërarchisch samengesteld, maar wel goed op elkaar ingespeeld en geruisloos aanwezig.

Een houten plank arriveerde, waarop met echt Franse bombarie - ik hou daar wel van - een brood werd neergelegd, net gebakken door de chef. Erbij een mooie fles met prachtig zachte olijfolie met een duidelijke citroensmaak. Een miniem schaaltje werd volgeschonken, wat met mijn olieliefhebbers natuurlijk vaak herhaald moest worden. Het was lekker brood trouwens. Nog heerlijk warm natuurlijk, prachtig zacht en erg on-Frans.


Een amuse kwam. In een mooi schaaltje op een vogelnestje een gepocheerd eitje met crème van gerookte paling. Ik vraag me af of het eitje werkelijk gepocheerd was, of dat ze bedoelden dat het op lage temperatuur (63 graden dus) klaargemaakt was. Ik denk het laatste. De dooier was erg lopend, het eiwit was eruit gehaald. De palingtoets was duidelijk, maar niet overheersend aanwezig. Lekker, maar voor ons al wel een beetje bekend.


Het voorgerecht werd opgediend en dat was vandaag een carpaccio van gascon (een makreelachtige in ieder geval) met frambozengelei en een vinaigrette aux agrumes. Helaas alweer - daar kunnen ze bij Mirazur niets aan doen - een redelijk bekend gerecht, denk maar aan Pikol in de zomer van 2010, hoewel daar veel meer citrus werd gebruikt. Wat niet wegneemt dat we het lekker vonden. Wel een klein beetje weinig eerlijk gezegd....

Het volgende gerechtje, het tussengerecht dus, werd opgediend in een mooi schaaltje. Mini-calamari, sauce Romanesque, jambon Iberico. En precies dat troffen we aan. Eronder nog gestoofde en gekarameliseerde sjalotjes en erop nog wat gegrilde preitjes. Ook een lekker gerechtje.

Brood werd regelmatig rondgedeeld, nu ben ikzelf niet zo’n broodeter in tegenstelling tot de mannen, maar de krokante stukjes die ik ook in de mand zag wilde ik weleens proeven. Best lekker, mooi op smaak gemaakt met wat zout in ieder geval.

Het hoofdgerecht deze middag was een stukje bonito, een tonijnachtige met een crème verte, gelei van perzik, diverse groentjes en stukjes gestoofde witte perzik. Het zag er prachtig uit, maar het was uiteindelijk een relatief simpel gerecht. De vis was lekker, vetter dan ik gewend ben van tonijn, de groentjes waren mooi beetgaar en de gelei van perzik heerlijk zoet.


Gezien de grootte van de porties namen we het aanbod van de sommelier aan om gebruik te maken van de kaaswagen (20 euro). De kaaswagen is mooi, bovendien had ik wel trek in Franse kaas, op de een of andere manier kan de Italiaanse kaas me toch een stuk minder bekoren. Ik mis de geit altijd, de roodschimmel ook en een lekkere natte stevige blauwe ook.

En die hadden ze hier allemaal wel. We lieten dus een mooi bordje samenstellen en waren tevreden.


Het pré-dessert bestond uit wat rood fruit, sorbet van yoghurt, gelei van honing en een aantal bijgeschonken dunne coulis van appel en citroen. Erg fris en erg lekker.


Het dessert zelf bestond uit crème van saffraan, spongecake van vanille, espuma van amandel, sorbet van sinaasappel en stukjes sinaasappel. Een heel zomers en heerlijk fris nagerecht.


We sloten af met prima espresso, waarbij per persoon nog de nodige friandises kwamen en tevreden, maar niet heel verrast, verlieten we Mirazur. Prachtig gelegen!

dinsdag 5 juli 2011

De Zilverden in Kalmthout

Op de zondag nadat Maurits zijn rijbewijs had gehaald reden we met zijn drietjes - Ole had andere bezigheden - richting Kalmthout. Ons doel was de Zilverden. Een tussenstop bij de verrassend ruime Delhaize leverde weer een aantal dingen op die hier lekkerder zijn en we arriveerden keurig rondom 13.00 bij het restaurant.

Een ruime parkeerplaats met grind, een trap met aan weerszijden gedekte tafels en gasten en een entree met een grote tafel met heel veel brood. Een inrichting in rustige tinten.

Voor een impressie van de kaart, inclusief de wijnkaart, verwijs ik naar de website.
Wij kozen eensgezind voor het driegangenmenu (40 euro, met wijn 50 euro), tweemaal met een wijnarrangement. Het tussengerecht, een aspergesoepje met Black Tijgergarnalen, trok ons niet. Een viergangenmenu komt op 50 euro, met wijn op 60.


Als aperitief namen we een glaasje witte wijn. Op mijn vraag wat voor wijn het was, was het antwoord ‘een Chileense’. De website leert me dat het een Vilcùn, een chardonnay was. Niet onaardig vonden we hem.
Brood kwam op tafel met olie en boter, zout en peper stond er al.
Na enige tijd verscheen een amuse.

Op een Chinese soeplepel voor ons alledrie twee rolletjes carpaccio van varkensvlees met een dip van tonijn. De tonijndip was lekker, het vlees was aan de taaie kant helaas.


De eerste wijn werd voor ons ingeschonken, een Verdecchio dei Castelli Jesi, die we lekker fris vonden. De wijn begeleidde het voorgerecht, tapas.

Een gerechtje in drieën. Links een tartaar van tonijn met een crumble van wasabi en wat avocadocrème met erbij een kerriekoekje en radijs. De tartaar was goed, de wasabi zeer licht aanwezig, dus een lekker hapje. In het midden een preisoepje, wat ik nogal gewoontjes vond en rechts een rechthoek van couscous met diverse groentjes, een cannelloni van zwartpootkip en kerriecrème. Erop nog een koekje. Niet onaardig, maar de structuur van de (fijne) couscous vond ik niet prettig. Geheel persoonlijk dus.

De tweede wijn werd ingeschonken. Voor echtgenoot een Valtus, Alain Maurel, Pays d’Oc, voor mij een Chateau de Saint Sériès, Coteaux du Languedoc, Veille Vignes, 2009.

Beide mannen hadden namelijk gekozen voor de lottewangen op jonge prei, wortelcrème, peterselie en aardappelnootjes. Een mooi rechthoekig bord met precies de genoemde ingrediënten kregen ze allebei en ze vonden de vis en de groentjes, op de prei na, die ze allebei taai vonden, lekker. Jammer alleen dat de portie van Maurits beduidend kleiner was.

Voor mij de Ierse entrecote met auberginecrème, pikkels, tamarinde en drie aardappelbereidingen.
Mooie plakken vlees kreeg ik met erbij de genoemde groentjes. De aardappelbereidingen waren een fondant, een gratin en een quiche-achtig iets, lekker, de tamarinde en de auberginecrème konden me ook bekoren, maar de pikkels, die helaas ook onder het vlees lagen waren gigantisch scherp, zo scherp dat ik even dacht met wasabi van doen te hebben. Een beetje jammer want het uitstekende vlees viel er tegen weg.

Bij de dessertgang liepen onze wegen weer uiteen.

Maurits koos voor het zoete dessert, drie kleine desserten en kreeg een mooi bord met een macaron met aardbeienmousse, een kopje met een crème brûlée van witte chocolade en mokka en een chocoladekersentaartje. Hij was erg tevreden.
Wij kregen kaas van Van Tricht.

Met voor echtgenoot een glaasje van de rode wijn die ik bij het hoofdgerecht had en voor mij een glaasje witte wijn wat hij bij zijn hoofdgerecht had.
Drie kaasjes kregen we, die goed waren. Erbij wat vijgjes en abrikozen en nog wat getoast Kletzenbrood.

We sloten af met een espresso, waarbij een cakeje en een cuberdon voor ons drietjes kwam.

Op enkele aantekeningen na een prettig restaurant.