Wollerich in Sint Oedenrode

Op deze woensdag na een zeer hectische Kerst gingen we weer eens als gezin op pad. Ons doel was de gerestaureerde Sint Jan in Den Bosch en ik zou een leuk lunchadres uitzoeken. Ik kwam uit op Wollerich, één van de weinige restaurant die in deze week open is. De reservering was snel gemaakt en na een beker warme chocolademelk en een Bossche bol en een langdurig bezoek aan de Sint Jan, inclusief de levende kerststal reden we op ons gemak naar Sint Oedenrode.
Echtgenoot en ik waren er al eens geweest, de zonen niet. Een vriendelijk dorp vonden ze het.

De mooie villa met de grote ronde aanbouw midden in het centrum was snel gevonden, parkeren is geen probleem en we wandelden binnen. Gelijk met een ander stel, waarmee direct de gasten voor deze middag compleet waren.

De ontvangst was vriendelijk en we kregen een mooie ronde tafel naast de mooie kerstboom. De inrichting is zoals ik me die herinner: strak en wat mij betreft lichtjes saai.

De bedienende jongeman moest het deze middag, met uitzondering van enkele keren als de kok en de souschef zich aan de tafels waagden, helemaal alleen doen en dat deed hij uitstekend. Met humor, vriendelijk, met voldoende afstand en je toch een welkom gevoel gevend. Je hebt het of je hebt het niet, daarin ga ik steeds meer geloven.

De kaart is hier mooi, maar het lunchmenu wat ons werd voorgelegd klonk uitstekend. We hebben nog even geaarzeld of we een extra gang zouden toevoegen, maar ik wist dat we de nodige amuses en snoeperijtjes zouden krijgen, dus we besloten tot het driegangen lunchmenu.

Boter stond al op tafel, olijfolie uit Spanje werd per persoon in schaaltjes geschonken, water (bruisend voor twee heren, plat voor de jongste en mij) kwam (waterarrangement ook hier helaas à 5.50 per persoon, gelukkig niet per fles, want wij zijn grote waterdrinkers) en het feest kon beginnen.

We begonnen met een glaasje champagne, uiteraard M&Ch. hier en dus lekker.

Erbij in eerste instantie wat kleine hapjes. Per twee personen een plateautje met een krokant van piment met witte chocolade; een lolly van kalf met parmaham en zoethout en een cakeje van olijf met grapefruit en pijnboompitten. Alledrie erg mooie hapjes met diepe smaken en erg verschillend. Een mooie indruk dus van wat de keuken hier kan....en dat is veel!
Nadat we hadden verteld dat we het lunchmenu graag wilden bracht de kok ons de echte amuses.

Op een langwerpig bordje bloedworst met pompoen en pikante piccalilly: behalve dat de bloedworst geweldig lekker was en de pompoen bijzonder zalvig en vol van smaak vond ik de piccalilly natuurlijk het allerleukst, ik ben daar nu eenmaal een enorme liefhebber van en blijf het leuk vinden als toprestaurants het gebruiken.
In een rond bordje een cirkeltje van kroepoek, gevuld met een mengsel van gember, knoflook, zilverui en op het bordje een streep papayacoulis. Ook al geweldig lekker en heel zacht, maar toch vol van smaak, erg knap. In een glaasje een gelei van sepia waar later een visachtige bouillon over werd geschonken met erin krab en kokkels. Nu heb ik ooit eens een hele slechte ervaring gehad op Sicilië met pasta met sepia, maar dit was geweldig lekker. Vol van smaak, mooi van structuur en prima passend bij de bouillon en de krab, echt heel lekker. Een mooi begin, deze amuses.
De champagne werd nog eens een beetje bijgeschonken en er verscheen nog een amuse.

Een Brabantse wortelstamp: peen, ui en aardappel. Hutspot dus, zoals we boven de rivieren zeggen. Heerlijk was het. Vol van smaak, echt hutspot, maar dan op een restaurantmanier zal ik maar zeggen. Zelfs de mannen, die helaas niet van hutspot houden, vonden het lekker.

De wijn werd ingeschonken. Een Limoux. Deze keer een Chenin Blanc. 2007, Chateau Rives Blanques, Dédicace Limoux en dat was echt een heerlijke wijn. Niet dat hele vette volle wat de Viognier Limoux zo kan hebben, maar het charmante lichte van de Chenin Blanc met de volheid van een chardonnay. Eentje om te onthouden wat mij betreft.

Hij deed het uitstekend bij het voorgerecht. Een plaatje om te zien! Kreeft, paling, groentjes, bergamot en bio-yoghurt. De groentjes waren gemarineerd en licht zuur, wat heerlijk paste bij de prachtige kreeft en over de paling kan ik nu nog dromen. Niet gerookt deze keer, zodat dat hele vettige, overheersende wat paling zo kan hebben helemaal niet aan de orde was. Nee, een hele fijne, mooie palingsmaak proefden we, die uitstekend samenging met de zachte smaak van de kreeft. Echt een erg mooi gerecht.

Na diverse broodjes kregen we per twee personen zo’n lief klein hoog broodje geserveerd, wat ook al erg lekker was. Zelfs ik heb ervan gegeten...

Het hoofdgerecht, zeebaars, boerenkool, ossenstaart, rode wijnsaus, was ook al zo geweldig.
Een prachtig, geweldig goed gebakken stuk zeebaars vonden we op een bedje van spinazie. Zelden heb ik zo’n mooi stuk zeebaars gegeten, fantastisch was het. De bijgerechtjes waren ook heerlijk. De groentjes waren mooi krokant, de boerenkool was een zalvend zacht cirkeltje, waarin we een ravioli aantroffen, mooi flinterdun, met een vulling van ossenstaart: ontzettend lekker. Om voor terug te keren die ravioli! De wijnsaus was perfect. Zo perfect dat we bijna woorden kregen wie de laatste druppels uit het zeer attent achtergelaten kannetje mocht hebben. Dat zegt genoeg, lijkt me.
Diep tevreden waren we allevier.

Bij het dessert besloten we tot een glaasje 1954 Avrego Dulce Anejo, Tarragona. Een Spaanse dessertwijn, die ik absoluut niet kende, maar die ik zeker ga onthouden. Niet zo rozijnerig en stroperig als de PX (waar ik geloof ik als enige niet heel erg kapot van ben), maar wel uitstekend passend bij chocolade.

Het dessert was chocolade dus. Winterse sferen chocolade: kastanje, rozenbottel.
Mooie bonbons, gevuld met kastanje, heerlijk ijs, een toefje heerlijk frisse rozenbottelcrème en een bonbon gevuld met iets van chocolade wat wel zo ontzettend zwaar was (maar wel heel erg lekker), dat ik er even van moest bijkomen. Een uitstekend dessert!

Met espresso voor drie van ons (18 euro) en een thee voor de vierde (6.50) sloten we deze memorabele maaltijd af.

Tot onze verrassing kwam de vriendelijke jongeman nog langs met een grote houten kist, waarin we bonbons aantroffen. Niet zomaar bonbons, nee hele speciale. Met basilicum bijvoorbeeld, of met chili, of met Japanse groene thee, met komkommer, met framboos en nog veel meer. Prachtig om te zien en we maakten onze keus. Heerlijke bonbons!

Of we nog een kopje espresso wilden? Ja, dat wilden we wel. Jammer dat we op de rekening daarvoor 9 euro aantroffen.

Samenvattend: om naar terug te keren. Een uitstekende keuken, een prima bediening en een mooie wijnkaart, prettig geprijsd ook. Waterarrangement vind ik onzin zoals bekend en de koffieprijzen zouden wel iets naar beneden mogen, hoewel die bonbons bijna onovertroffen zijn. Een aanrader dus.

De Jonge de Jong in Rotterdam

Op deze vrijdagavond waren we uitgenodigd voor een sponsoravond op het Deliplein in Rotterdam-Zuid. Daar zit sinds een paar jaar het geweldig leuke Theater Walhalla, een paar erg leuke restaurantjes, waaronder De Jonge de Jong, waar ik al eens eerder at en de exploitanten van het Theater hebben een ander pand gekocht aan het plein, de Kantine Walhalla, wat grote verbouwingen behoeft. Deze avond was de Kantine omgebouwd tot de legendarische Oasebar, waar Jaap Valkhof (Japie de portier) vroeger werkte. Voor achtergrondinformatie verwijs ik naar de website van Walhalla.
De ontvangst op deze zeer besneeuwde vrijdag was in het Theater. Een knus theater, waar erg leuke voorstellingen plaatshebben. We werden voorgesteld aan onze tafelgenoten en genoten van een fijn glas champagne.

Rondom kwart voor 8 liepen we met zijn allen door de sneeuw naar De Jonge de Jong, waar een deel van het gezelschap (5 tafels van 10 personen, de andere 4 tafels van 10 personen zaten in de naastgelegen ruimte, dus 90 personen in totaal) plaatsnam in de prettige ruimte met de mooie Delftsblauwe muur en waar de bekende theedoeken al op tafel lagen.

Water werd ingeschonken, dat heerlijke brood kwam op tafel, samen met erg lekkere olijfolie en de eerste wijn, een Weinrieder Grüner Veltliner 2008, werd ingeschonken. Een fijne Veltliner, fris, mineralig en mooi groenig van kleur.

Inmiddels is de (piepkleine) keuken uitgebreid met een andere kok, want de jongste De Jong zeker deugd zal doen.

Het eerste gerecht was een paté van parelhoen met een compote van peren en een oosterse salade van peterselie. Lekker, niet opzienbarend, maar wel lekker en een mooie combinatie.
De Grüner Veltliner was uitgeschonken en we kregen een glaasje Falanghina uit Campanië, die ik ook prettig vond. Wat zwaarder, maar nog steeds mineralig en fris.

De wijn begeleidde het tussengerecht. Een flan van gamba in een bouillabaisebouillon met kokkels. Een erg lekker gerechtje vond ik, het had iets hoger op smaak gemogen, maar met inachtneming dat het hier om koken voor 90 personen ging, was het prima.
Bij het hoofdgerecht werd als rode wijn een Shiraz 06, Butchman Pad, Zuid-Afrika geschonken en die beviel degenen die hem dronken. Ikzelf hield het bij wit en kreeg een glaasje Chardonnay, Domaine de Montarenne, die goed was.

Het hoofdgerecht was een reebout met pied de mouton, kastanjepuree en bietenpuree en om het af te maken een jus met chocolade. Een werkelijk heerlijk gerecht. Zelfs de kastanjepuree kon me bekoren, terwijl ik dat over het algemeen nogal duffig vind. Knap gedaan dus.

Bij het dessert kwam een glaasje Coteaux de Layon, Mas de la Tour, een allemansvriendje en deze wijn begeleidde de broodpudding met witte chocolade en een mousse van pastinaak en bleekselderij. Lekker ook.

We sloten af met goede espresso en kregen daar een blikje met stukjes roomboterkoek bij en tevreden wandelden we naar Kantine Walhalla, voor deze gelegenheid (en de komende avonden) omgebouwd tot de Oasebar, waar we genoten van diverse optredens van o.a. Joke Bruijs.

Een uiterst genoeglijke avond, waarop De Jonge de Jong zich uitstekend staande hield en goed heeft gekookt voor deze grote groep. Om snel weer eens heen te gaan en te genieten van het uitgebreidere menu.

Solo in Gorinchem

Solo op een dinsdagavond in december. Op uitnodiging deze keer. De vorige keer, jaren geleden, waren we niet heel kapot van Solo. Wel van de gerechten, die waren veelbelovend, maar de bediening was niet goed toen.
We waren er iets te vroeg, maar vanwege de kou gingen we toch maar alvast naar binnen, waar de ontvangst vriendelijk was. We kregen een ronde tafel achterin het behoorlijk donkere, maar wel stijlvol ingerichte restaurant. Marokkaanse toetsen zo her en der, mooie bloemstukken, maar naar mijn smaak te donker. Voor een impressie, zie de website natuurlijk.

Onze gastheer en -vrouw arriveerden al snel na ons en het weerzien was genoeglijk. We begonnen met een glaasje champagne, Le Brun Severnay uit Avize, een Brut Reservé, die ik aangenaam vond. Erbij wat knabbels.

Chips gekruid met seleriezout, saffraan en ras el hanout met een crème van witte bonen en basilicum, lekker! Olie, boter en gekruid zout stond al op tafel. Water kwam, San Pellegrino en Panna, niet mijn favoriete water, maar verder in orde.
We besloten tot het zesgangen-verrassingsmenu en besloten daar zelf de wijn bij te kiezen.
De witte wijn werd een favoriet van me, een Clos Marie, Manon, Languedoc, heerlijk en een prettige allemansvriend, wat bij een verrassingsmenu fijn is.
We begonnen met een amuse.

Harera (de naam zoals de bediening ons gaf) (kikkererwten/linzen/koriander/limoen) in een kopje met nog wat room erop. Erg lekker, mooi diep van smaak.

Erbij een dadel gevuld met limoen en marsepein die gelukkig helemaal niet zoet was, ook erg lekker dus.

Het eerste gerecht was direct toonzettend. Zachtgegaarde zalm met een crème van saffraan, sinaasappel, aloë vera en een schuim van champagne.
Precies dat ook troffen we in een onovertroffen combinatie op het bord aan. In de crème van saffraan vonden we ook nog wat piepkleine bloemkoolrozetjes en wat krokantjes van aardappel die het gerecht helemaal àf maakten. Geweldig lekker dit.

Het tweede gerecht was gegrilde tongfilet met knolselderij-mousseline, gebakken paddestoelen, baby-prei en een saus van knoflook.
Alweer een mooi uitgebalanceerd gerecht, iets klassieker, vooral ook omdat er nog wat plakjes truffel op het gerechtje lagen, maar wederom erg lekker. We vonden ook nog wat boontjes, die bij mij in ieder geval te hard waren.
De Manon ging er uitstekend bij, zowel de zuren van het vorige gerecht als de aardse smaken van dit gerecht kan deze wijn prima aan.
Wel jammer vond ik het dat de bediening het water niet bijschonk, dat hebben we maar zelf gedaan en bij het afruimen ontstond telkens de vreemde situatie dat bij de dames de borden al enige tijd weg waren, terwijl die van de heren er nog stonden. Jammer.

Ons derde gerecht was gebakken snoekbaars met een salsa van paprika en zwarte olijf, venkelcrème en een Marokkaanse vissaus. Dat alles overigens op een aardappelmousseline en erop nog een gefrituurd uiringetje. Het wordt saai, maar alweer erg lekker dit wat meer fusion aandoend gerecht.

Het vierde gerecht was een Pastilla. Typisch Marokkaans zoals waarschijnlijk wel bekend is. Gevuld met gestoofde kip, kardemomsuiker, kaneel en kaneelolie, pompoencrème en pruim in sherry gemarineerd. Een mooi bolletje bleek de pastilla te zijn. Eronder lag de erg mooie pompoencrème, erop de kardemomsuiker en de gemarineerde pruim. Mooie smaken zo bij elkaar en eens iets anders, leuk dus.

We schakelden over op de rode wijn. Een Brunello, waarvan ik volgens mij wel een foto heb gemaakt, maar die ik niet meer kan vinden. In ieder geval een typische, dus fijne en mooie Brunello, die het uitstekend deed bij het hoofdgerecht.

Maar eerst kregen we een tussenamuse. Shotje van warme yoghurt met sorbetijs van sinaasappel en pompoen. Ons werd geadviseerd het glaasje in één keer te drinken. We proefden ook nog pompoenpitten en mint, dus het was een erg lekkere tussenamuse. Mooie smaakjes wederom.

Het vijfde gerecht was het vleesgerecht. Entrecote van de barbecue met linzen, kalfswang, compote van Cevenne-ui en dressing van violette mosterd. Prachtig vlees kregen we. De linzen, kalfswang en de compote waren heerlijk, zo ook de dressing en dat terwijl ik niet bepaald een mosterdliefhebber ben. Erbij wederom wat aardappelmousseline en het gerechtje was compleet. Alweer mooi.
We waren toe aan het dessert.
De gastheer en -vrouw en echtgenoot kozen voor het zoete dessert, ikzelf wilde graag kaas.

Erbij een glaasje witte wijn. Op aanraden van de sommelier werd dat een Pinot Blanc Rosenberg 2006, die aardig was.
Alvorens de desserts verschenen kregen we nog een dessertamuse.
Voor het zoete dessert uit verscheen een crème van kaneel met kaneelolie en sorbet van Granny Smith en

ik kreeg, vanwege de kaas, een crème van gorgonzola met ijs van rode biet en ik vond het werkelijk geweldig lekker. Zowel de combinatie als de onderdelen apart, heerlijk.

Het dessert was compote van rode kool met in port gewelde rozijnen, kataifi, ijs van tonkabonen en een krokant blaadje kruidkoek. Men vond het erg lekker allemaal en ook bepaald niet heel zoet.

Ikzelf kreeg vijf stukjes kaas, waarmee ik tevreden was.

Voordat we de koffie kregen, kregen we een koffie-amuse.

Crème van chocolade met pepermuntijs, vanille-olie en krokante chocolade. Alweer heel erg lekker. En een extra verwennerijtje, want een koffie-amuse kreeg ik volgens mij nog niet eerder.

Bij de koffie en espresso kwam men nog langs met een mooi Marokkaans plateau met van die heerlijke zoete Marokkaanse hapjes en natuurlijk namen we er daar nog eentje van.

Op wat kleine minpuntjes na, die vooral betrekking hebben op de bediening, was Solo een fijne ervaring en er wordt heerlijk en apart gekookt.

Blanc in Dordrecht

Op deze stormachtige vrijdagavond met heel veel regen reed ik keurig op tijd richting Dordrecht. Niet met de pont deze keer, want de hele Alblasserwaard ligt overhoop, maar via Rotterdam. Ik kwam in een wanstaltige file terecht op de Van Brienenoordbrug, waardoor ik ruim een kwartier te laat bij het restaurant arriveerde. Eén van de lieve vrienden met wie ik vanavond zou eten vond dat wel heel erg komisch, vooral omdat hij meestal degene is die (te) laat is. Gelukkig hebben ze hier valetparking à 10.50 per auto, anders was ik nog veel later geweest, want parkeren is een crime in de binnenstad van Dordrecht.
Ik moest even acclimatiseren, wat niet helemaal lukte op de een of andere manier met het personeel, maar dat trok later wel bij. De ene vriend had een glaasje champagne, Drapier hier à 14.50. Ik kende Drapier nog van La Rive en voor mij is deze champagne te zoet, dus ik sloot me aan bij de witte wijn die de andere vriend dronk. Het was de huiswijn, maar welke het precies was is me ontschoten. In ieder geval in orde. Water kwam ook, Bru hier à 5.75 per 0.75 l en er stonden wat knabbeltjes op tafel.

Plakjes worst uit Valkenburg, stengeltjes met een dip van honingmostermayonaise en pinda’s.
Wij zaten leuk apart in een soort nisje met half zicht op het mooi licht ingerichte restaurant, wat behoorlijk gevuld was deze avond.
We bekeken de kaarten en besloten om geen menu te nemen deze keer, maar van de kaart te kiezen.

Ook de wijnkaart werd bekeken en die is aardig. Voor elk wat wils en redelijk geprijsd. We besloten tot een fles witte wijn, een McLaren Valley, 12th Man, Chardonnay, WirraWirra, waarvan ik ooit eens een glas van de poes had gedronken, ik meen bij Avant-Garde. Een fijne wijn, niet te vet en een prima allemansvriendje wat prettig is bij verschillende gerechten.

Een amuse verscheen. Een oester met schuim van komkommer, cresse en forelkuit en ik proefde ook nog iets licht anijzerigs. Een mooie amuse en beloftevol wat betreft het vervolg. (geen foto helaas, vergeten).

De ene tafelgenoot koos voor de gewelde kreeft. Een mooi opgemaakt bord kreeg hij, met uitstekende kreeft, goede avocadecrème, Hollandse garnalen, rolletjes ganzenlever, iets van knolselderij en hij proefde ook nog wat vanille. Dik tevreden was hij en dat kon ik me goed voorstellen als ik zo naar zijn bord keek.

De andere tafelgenoot en ik hadden gekozen voor de cannelloni van tonijn met King Krab en troffen een rolletje tonijn aan, gevuld met de krab, met erop wat pistachenootjes. Erbij wat witlof en een crème van vadouvan. Ook nog een toefje vanille-achtige crème, een koekje en een heerlijk stukje langoustine. Dat laatste was het lekkerst eerlijk gezegd. De tonijn met de krab was nogal gewoontjes, de pistachenootjes voegden wat mij betreft weinig toe en de witlof hoefde voor mij al helemaal niet. Al met al een wat tegenvallend gerechtjes.

Als tussengerecht koos de ene tafelgenoot de gebakken ganzenlever. Een mooi stukje goed gebakken ganzenlever trof hij aan. Erbij twee plakken gemarineerde vijg en op een relish van sjalotten een rondje geitenkaas. Wederom was hij tevreden.

Ikzelf koos voor de gebakken coquille. Drie kleine coquilles trof ik aan, op zich goed van cuisson, hoewel ik ze liever iets rauwer van binnen heb. Erbij chutney van pompoen, crème van pompoen en een rolletje Ibericoham gevuld met gestoofde witlof. Een aardig gerecht.

De tafelgenoot die geen tussengerecht wilde kreeg zeer attent een kopje kreeftenbisque gevuld met een ravioli met krab en een krokant koekje bovenop. Erg lekker en zeer vriendelijk!
Ook bij het hoofdgerecht liepen de keuzen uiteen. De ene tafelgenoot had gekozen

voor de open lasagne met gegrilde scholfilet, coquille, crème van artisjokken en schaaldierenjus. Precies dat trof hij ook aan, erbij nog wat groentjes en ook hij was tevreden over dit gerecht. De andere tafelgenoot wilde graag een glaasje rode wijn bij zijn hoofdgerecht en dat werd een Gigondas, een Domaine Raspail-Ay, die in orde werd bevonden.

Zijn hoofdgerecht was fazantenborst op het karkas gebraden. Erbij zuurkool, cantharellen, nog wat groentjes, jus van steranijs en een croque monsieur die er heerijk uitzag. Hij was wederom erg te spreken over zijn gerecht.

Ikzelf wilde graag de zeeduivel met als garnituur gestoofde pijlstaartinktvis, gekarameliseerde uien, cantharellen en een vinaigrette van rode wijnazijn en jus de veau, maar tot mijn teleurstelling was de zeeduivel op....Griet was er wel. Gelukkig was het mogelijk de griet met het genoemde garnituur te krijgen en ik heb werkelijk zitten smullen, een absoluut heerlijk gerecht dit. Mooi op smaak met buiten de genoemde ingrediënten ook nog wat asperges en spinazie. Heerlijk!

We sloten af met koffie en espresso waarbij nog wat snoeperijtjes kwamen. Spekkoek, een cakeje met bosvruchten en gevulde speculaas. Lekker allemaal.

Samenvattend: Blanc is een goed restaurant in het middensegment, de prijzen liggen naar mijn mening iets te hoog, maar de lokatie maakt veel goed. Vooral overdag en in de zomer is het er heerlijk toeven, zo met het uitzicht op de rivier.